Kaybettiğiniz birini bulabilir misiniz?
Peki ya... Tanımadığınız birini?
Onlar her şeye rağmen bir-birlerini buldular?
"Keybedilen her şey tekrardan bulunabilir mi?" Diye sormuştu Hayal çok
uzaklardan.
Bulunabilirmiş.
Bu gecelere aşık insanların, y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu sırada hocanın seslenmesiyle kulaklarım uğuldadı "HAYAL" Şimdi nasıl söyleyecektim bu benim işaretlemem diye? Hoca ismimi 2. Kez söyleyince hızlı bir şekilde yerimden kalktım, hocadan kağıdı hızlıca aldım ve yerime geçtim. Bu arada Hoca hangi ara kaybedenleri bitirip kazananlara geçmişti ki? Yerime oturduğumda ikimiz de elimde ki kağıda odaklandık. Kağıtta ki işaretleme benim değildi. Biz nasıl böyle bir yanlışlık yapardık? Tam bu sırada zil çaldı. Ben hocadan bu yanlışı düzeltmesini istemek için yanına giderken Umut kolumdan tutup beni durdurdu. Bu sırada hoca, sınıftan çıkmıştı bile. "Bırak, hocayı kaçıracağım" "Boşver" "Ne boşver mi? Umut, bu çok ciddi bir mesele, benim yüzümden bu üniversitede okuyamayacaksın" "Senin yüzünden mi? Hayır bu ikimizin de dikkatsizliği yüzünden oldu" "Ve bunun cezasını sadece sen çekeceksin öyle mi?" "Hayır, bu bir ceza değil. Aksine bir ödül. Senin gibi birini tanıdım. Hayat tabiki de benden bunun vergisini kesecekti." Sustum. Nasıl yani bana üniversitesini kaybedecek kadar değer veriyor muydu? Hemde 2 günde? Sustuğumu görünce elini yanağıma koydu ve bana doğru yaklaşarak, kulağıma fısıldadı "SENİ SEVİYORUM" Ben son 20dk'mın 2. Şokunu yaşarken beni bıraktı ve koşarak yanımdan uzaklaştı. O gittikten sonra birkaç saniye daha öyle kaldım. Sonra kendime geldim ve çantamı alıp üniversiteden çıktım. Bu kesinlikle saçmalıktı. 2 günde insan aşık mı olurmuş? O sırada telefonuma Umut'tan bir mesaj geldi. Telefon numaramı tanıştığımız ilk gün almıştı. Tabi ben de onunkini. Ben bu üniversite hakkında çok şey biliyorum. Aklına birşey takılırsa ararsın diye. Şu anda mesaj olarak "Konuşa bilir miyiz?" Yazmıştı. Hemen onu aradım. " Bak Umut, anlıyorum cesaretlilik peşindesin ama ben bu duruma razı olamam. Gel yarın gidip müdüre olan-biteni anlatalım." "Ben bu konu hakkında konuşalım dememiştim" Sustum... "Susma, ne olursun susma konuş ben kaç gündür kendimle savaşıyorum.Hayır, olamaz öyle bir şey, ilk görüşte aşk diye bir şey yok diyorum kendime ama olmuyor Hayal. Bu gün seninle pek konuşmamamın da sebebi buydu. Unutmaya çalışmam, yok saymaya çalışmam. Son 1 haftadan beri üniversite benim umrumda mı sanıyorsun? Denedim ama olmuyor, ben seni yok sayamıyorum. Bu ne kadar mantıklı bilmiyorum ama ben SANA AŞIK OLDUM..." Ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Daha önce de böyle durumlar yaşamıştım ve çok kolay bir şekilde geri çevirmiştim, ancak bu sefer farklıydı. Ne yapacağımı, bilemedim ve telefonu yüzüne kapattım. Al işte yine susmuştum. Gözümden bir damla yaş usul-usul yanağıma indi. Peki bu çaresizliğin göz yaşımıy dı? Yoksa tanımlayamadığım kalbimde ki sızının mı? Biliyorum, konuşmamız lazımdı. Ona böyle bir şeyin imkansız olduğunu, ne fedakarlığını ne de aşkını kabul edebileceğimi söylemeliydim. Fedakarlığını redd etmek kolaydı zaten defalarca redd edmiştim de ama... Aşkını?? Onu redd etmek bu kadar kolay mıydı? Onun kalbinin kırılacağından mı korkuyordum? Yoksa kendi kalbimin kırılacağından mı? Ben Umut'la sevgili olabilir miydim? Kalbim gerçektenb onu sevebilir miydi? Yoksa çoktan sevmiş miydi? Bunları düşürken bir yandan da hıçkırarak ağkıyor, bir yandan da yürüyerek eve gidiyordum. Kafam ve kalbim birbiriyle savaşa girmişlerdi. Ve ben kalbimin kazanmasından çok korkuyordum... Evden içeri girdiğimde bitkin haldeydim. Ilk sarsılmada yıkılacak bir kız değilimdir normalde. Hatta bana bir erkeği geri çeviremediğin için ağlayacaksın derseler gülüp geçerdim. Ama şu an bu durumdaydım işte. Yıllarca " Hiç aşık oldun mu?" Sorusuna "Aşık olacak kadar aptal değilim" cevabını veren ben şu anda Umut'a aşık olma ihtimalimi düşünüyordum. Hayat... Ne kadar da garipti. Telefonumu tekrar elime aldığımda Umut'un defalarca hatta yüzlerce kez aradığını gördüm. Yine arıyordu. Ekramda "UMUT" Yazısını görünce gözümün ıslaklığına rağmen gülümsedim. Yeşil butonu kaydırıp, açtım. "Evin nerede? Hemen oraya geliyorum. Iyi misin? Özür dilerim. Ben lap diye her şeyi söledim. Biliyorum, böyle birşey beklemiyordun. Kabalık ettim Affet!" Gözümdeki yaşı sildim ve kocaman bir şekilde gülümsedim. Savaşı kalbim kazanmıştı. Aynı onun yaptığı gibi fısıldadım "BENDE SENI SEVIYORUM" +
