HAFIZAM VE SEN... (TAMAMLANDI)

KİMİM BEN? / 14.BOLUM

KIMIM BEN??

Gözlerini açtı. Etrafına bakındı. Bu evi tanımıyordu, bu eşyaları tanımıyordu, en isası kendini tanımıyordu. "Kimim ben?" Diye hayretle sıçradı yataktan. Yaşlı bir adam girdi içeri, saçları yavaş yavaş beyazlamaya, alnıysa kırışmaya başlamış olan, bu adam yaklaştı ve "Uyandın mı kızım?" Diye sordu sevecenlikle. "Sen kimsin?" Dedi şüpeyle. "Ben, senin baban Enver'im"
"Ben kimim? Neden hiçbir şey hatırlamıyorum?"
"Kızım sen bir kaza geçirdin. Bu kaza sonucunda, hafızanı kaybettin. Şuan hiçbir şey hatırlamamanın sebebi bu. Ama merak etme ben sana her şeyi tekrar-tekrar anlatmaya razıyım canım kızım"
Bir insan adını merak edebilir mi? Kim olduğunu? Kaç yaşı olduğunu? Evet, edebilirmiş. Aslında insan en çok kendini merak edermiş. Zaten kim olduğumuzu, neden yaşadığımızı araştırmakla geçmiyor muydu hayatımız?
"Kızım, biliyorum kafan karışık. Ama sana her şeyi anlatacağım." Diye tekrar etti.
"Adım ne?" Diye bir soru yöneldi Enver Bey'e. "Hayal." Diye aceleci bir şekilde cevap verdi Enver. Kızının bir şeyler hatırlamasından korkuyordu. Her şeyi yalan söyleyebilirdi ama kızını adından mahrum edemezdi. Adını bilmei onun en büyük hakkıydı. Aslında hakkı olan daha çok şey vardı; Hafızasının neden silindiğini bilmek gibi. Enver'in yaptıkları teker-teker aklına geldi ve o utançla başını yere eğdi. "Annem nerede?" Diye sordu bu sefer Hayal. "Yok" dedi Enver "Yok. Sen çok küçükken bizi terk edip gitti"
Kendi yaptığı suçları Rabia Hanım'ın üstüne mi yıkıyordu şimdi? Tek başına çocuk büyütmüş, yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmiş bir annenin hakkına girerek, emeğini yok sayarak mı sıyrılıyordu işin içinden? Bu yaptığı babalık değildi. Sonra annesinin ölüm haberini alınca kızının ne kadar üzülebileceğini düşündü. Yaptığını çok doğru bulmasa da kendi biraz da olsa hak verdi. Herşey kızının iyiliği içindi. Şimdiki mutsuzluğu bile.

HAFIZA KAYBETME

Kişiler hikayenin yazıldığı dönemde istedikleri zaman eğer geçmişlerinden memnun değillerse hafızalarını sildirebiliyorlardır. Tabii ki bu, yasa dışı bir işlemdir. Ancak hafıza silmenin geçersiz olduğu zamanlar olabiliyordur. Bazen çok nadir durumlarda bile olsa, hafıza geri gelebiliyordur. Bir resim, koku, isim, evcil hayvan, yiyecek veya küçük bir çiçek. Ama tabii ki, bu geç rastlanan bir durumdur. Enver Bey'de kızı annesinin ölümünden etkilenmesin diye onun hafısını sildirmişti. Sonuçta kim olduğunu bilmediğimiz, birinin ölümünden etkilenemezsiniz. Ya da belki sağ kalıp, kalmadığından haberiniz bile olmaz.

-Sinyal sesinden sonra mesajınızı bırakınız...

-"Sevgilim! Aradım, açmadın. Seni çok özledim. Biliyorsun, tatilim uzamıştı ama haber geldi şimdi, birkaç güne Türkiye'ye dönmeliymişim. Müsait olduğunda beni ara. Gitmeden önce son kez buluşalım. Seni çok seviyorum Hayal."

Son birkaç saattir Umut'un aramasına rağmen, Hayal telefonunu açmamıştı. Umut, artık endişelenmeğe başlasa da mesajına bunu yansıtmak istememişti. O gün boyunca, Hayal'in telefonu hiç açılmadı. Umut, artık iyice meraklanmıştı. Sabah ilk iş, Hayal'i aradı. Yine açmayınca, hemen üstünü giyinip evden çıktı. Yol boyunca kendini sakinleştirmeğe çalışıyordu. Kesin telefonu bozulmuştur, tamirdedir. Iyi de Hayal bir yolunu bulup haber veremez miydi Umut'a? Bu kadar sorumsuz davranmazdı herhalde. Ne alakası var sorumsuzlukla? Belki bir arkadaşında kaldı ve telefon çekmedi. Italya'da telfonun çekmediği bölge mi var? Umut bir birine karşıt düşüncelerin savaştığı bir savaşın ortasında durmuştu da iki tarafında darbeleri ilk önce Umut'a geliyordu sanki. Umut, bu bitmez yolun, sonuna geldiğinde nihayet Hayal'in evinin önünde durdu. Arabadan hızlıca indi ve eve doğru ilerledi. Kapının önünde durduğunda kapıyı tıklattı ama açan olmadı. Umut daha da meraklanıp, Hayal'in ona verdiği evin yedek anahtarıyla kapıyı açtı. Birkaç kez "Hayal!" Diye seslense de kimse onu duymadı. Salona doğru ilerlediğinde masanın üstünde bir not:

Umut;

Buraya kadarmış Umut, ben gidiyorum. Kendine iyi bak, beni merak etme, arama, sorma. Bu acımasız Dünya'nın beni sürüklediği yere gideceğim. Orası neresi mi? BILMIYORUM.
Ama orada daha mutlu olacağım,
BILIYORUM, EMINIM

°•°• DEVAM EDECEK...°•°•