cruel +18 | texting

onsra•2

Cruel'da böyle normal bölümler çok azdı ama Onsra'da elimde olmadan hikaye akışı için daha fazla olacak sanırım

Normal bölümleri nası buluyorsunuz, normal bölümleri uzatayım mı yoksa bu şekilde iyi mi

Hikaye kurgusuyla ilgili hiçbir şey tam oturmuş değil kafamda doğaçlama gidiyorum şimdilik o yüzden beni fikirlerinizle yönlendirebilirsiniz;)

•••
Kendime yeni bir ev satın aldım geçen hafta salı. Öğlen vakitleriydi muhtemelen. Bir rezidansta, stüdyo daire. Bana yeteceğini düşündüm. Daha büyüğüne ihtiyacım yoktu. Orayı bir eve dönüştürmek ise benim elimdeydi.

Aslına bakılırsa bu konuda hevesliydim. Her köşesinde emeğimin olduğu bir evimin olması fikri beni yatıştırıyordu ve itiraf etmek gerekirse şimdiden ferahlamış hissediyordum.

Yeni hayatımı oluştururken belirli dönemlerden geçecektim. Uzun süreli depresyon halimi atlattığıma inandım. Şimdi ise sıra ikinci dönemimde, yeni hayatımın devamlılığı için işimi yapmaya başlamaktaydı.

Evet aylardır bankadaki paramla geçiniyordum. Öyle ki ne kadar rakam kalabalığı olsa da çabucak bitebileceğini de anlamıştım. Bu kesinlikle biraz da olsa moralimi bozdu. Çünkü sürekli yatıp, çalışmak zorunda olmadığım dönemi bir alışkanlık haline getirmiştim ister istemez.

Şimdi salonumdayım. Salonumun bir duvarı geniş bir camla önümdeki terastan ayrılıyordu. Ben de bu camın arkasından gri gökyüzünü izleyip geleceğimi planlıyordum. Halbuki ne yorucu işti, ne kadar süreceği belli olmayan, belirsiz bir şeyi planlamaya çalışmak. Ben ne kadar ayrıntılı düşünecek olursam olayım, kendime dümdüz bir yol çizsem de düşünmeyi reddettiğim tüm ihtimaller çizdiğim yolu, başka yol ayrımlarıyla detaylandıracaktı.

Ben bunları düşünüp önümde sıralı gökdelenleri izlerken vazgeçtim bir şeyleri planlamaya çalışmaktan. Ablam geldi daha sonra aklıma. Her şeyi planlıydı onun. Bir insanın hatırlatıcısında gün içinde hangi vakitlerde su içeceği yazılı olmamalıydı. En azından tadına vararak yaşayabileceği bir hayat için. Çok kınadım onu ama şimdi ben de onun gibi biri olmak için oturdum bu koltuğa.

Kalktım yerimden aniden. Çünkü ablam gibi olma düşüncesi tüylerimi diken diken etti. Eğer ben onun gibi biri olursam, benden geriye kayda dair hiçbir şey kalmazdı. Bu yüzden bir şeyleri planlamayı değil, hayatımı yoluna koymayı öğrenmek için otel odasındaki son karanlık gecemden biraz vakit önce aldığım kararların ikinci adımını uygulamak adına işe koyuldum.

2)Bir iş bul.

Böylece aylardır üzerime almadığım sorumlulukları acele etmeden alacaktım. Gerçek bir hayatım olsun diye. Fakat kendime biraz kıyak geçmekte bir sakınca görmedim. Son bir gece için kendime izin verdim.

Bu gece ne yapardım, kendim bile bilmiyorum. Belki son kez ağlardım. Belki de son kez gülerdim halime. Bilemiyorum belki de çıkardım dışarı ve hiçbir şeyi umursamadan, düşünmeden yaptığım son gecem olurdu bu.