Cruel Palace [ZAKOŃCZONE]

🅒🅗🅐🅟🅣🅔🅡 🅣🅗🅘🅡🅣🅨 🅢🅔🅥🅔🅝

𝓦𝓲𝓮𝓵𝓴𝓪 𝓢𝓪𝓵𝓪

     Cesarz udał się do Wielkiej Sali zaraz po tym, jak został powiadomiony, że Daesai zamierza złożyć mu wizytę.

   Gdy wszedł do środka, było pusto. Znajdował się sam u podnóża schodów i patrzył na tron.

- MiRan miała rację- powiedział sam do siebie.- Pałac jest okrutny. Gdybym sobie to wcześniej uświadomił, to nie stałoby się nic złego.

    Usłyszał jak drzwi się otwierają. Od razu odwrócił się i jego, jak i spojrzenie Daesaia spotkały się. Książę był ubrany w zbroję, a w dłoni trzymał miecz. Uniósł go na wysokość serca Cesarza i tak stał, czekając na jego reakcję.

- Chciałeś się spotkać po to, by mnie zabić?- Zaśmiał się Togto, ale Księciu nie było do śmiechu. Stał tak jak wcześniej z grobowym wyrazem twarzy i patrzył na brata.- Tracisz czas.

-Czyżby?- Spytał zdziwiony.- Jeszcze się przekonamy kto traci czas, a kto coś zyskuje. I myślę bracie, że to ja będę zwycięzcą.

   W tym momencie do Wielkiej Sali wszedł Buyantu. Gdy zobaczył rozgrywaną scenę, od razu wycofał się i z płaczem wybiegł na korytarz. Kiedy wpadł na dowódcę cesarskiej straży, od razu powiedział co się dzieje i czekał na rozwój wydarzeń...

⛩⛩⛩

𝓚𝓸𝓶𝓷𝓪𝓽𝔂 𝓓𝓪𝓶𝓪𝓱𝓪𝓲𝓪

    Poczuł na swojej skórze zimny dotyk. Szyja piekła go niemiłosiernie. Dopiero po chwili przypomniał sobie, co się stało.  Chciał podnieść się do siadu, ale czuł jakby był sparaliżowany.

- Nie ruszaj się- to był kobiecy głos. Przez to jeszcze bardziej chciał się podnieść. Wydawało mu się, że właścicielką głosu jest MiRan, ale to nie możliwe. Przecież nie żyła.- Twoja rana strasznie krwawiła.

- To ty- dopiero, kiedy zobaczył jej twarz, zrozumiał swój błąd.- Co ty tu robisz SuMin?

-Myślałeś, że jestem MiRan?- Prychnęła.- Pomyliłeś mnie z trupem.

   Chciał rzucić jej się z dłońmi na szyję i udusić za jej słowa, ale się powstrzymał. Poprawiła mu poduszki, dzięki czemu mógł swobodnie siedzieć wyprostowany i normalnie z nią rozmawiać.

- Wyjaśnij mi wszystko od początku- kiedy SuMin nie wyglądała na zbytnio przekonaną, spojrzał na nią wyczekująco, aż się zgodziła.

⛩⛩⛩

- I w taki oto sposób znalazłam się tutaj- Damahai był w szoku. To były najdziwniejsze i najbardziej niedorzeczne wyjaśnienia, jakie kiedykolwiek usłyszał. - Tak po prostu zniknęła, a jeszcze chwilę wcześniej leżała martwa.

- I ja mam w to uwierzyć?- Spytał, patrząc na nią jak na jakąś wariatkę. - Robisz ze mnie kretyna czy o co chodzi?

-Naprawdę. Uwierz- wyglądała jakby mówiła prawdę.- Po co miałabym kłamać? No po co?

    Książę zastanowił się przez chwilę nad jej słowami i umysł podpowiadał mu, że powinien jej wierzyć. W końcu SuMin nie miała powodu by go kłamać, zwłaszcza po tym, co się stało.

-W takim razie- zaczął, a ona dokończyła za niego w myślach.

- Musimy ją odnaleźć- powiedzieli w tym samym momencie...

Czy ja już nie za bardzo namieszałam? Kilka razy uśmierciłam i uratowałam tych samych bohaterów. Czy to nie jest przesada?

Co myślicie? Czego tu brakuje, a czego jest zbyt dużo? Chcę poznać Wasze zdanie na ten temat.