Uczennica Śmierci [ZAKOŃCZONE]

33.

- Gdzie Maveth?
To pytanie padło w momencie, gdy pojawiłam się w zamku Luny.
David stał naprzeciwko mnie. Ręce miał zabandażowane, ale poza tym prezentował się bardzo dobrze.
- Nie wraca. - Powiedziałam oschle i chciałam iść do mojego pokoju, jednak chłopak zagrodził mi drogę.
- Jak to nie wraca?
- Normalnie. - Przewróciłam oczami. Byłam zła i zrezygnowana. Potrzebowałam teraz ciszy i spokoju, żeby wszystko sobie ułożyć i przemyśleć... i żeby coś wymyślić.
- Kurwa Skyler! Porozmawiaj ze mną. Chcę wiedzieć wszystko. W końcu jesteśmy w jednej drużynie. - David był zirytowany chyba bardziej niż ja.
- Daj mi spokój. - Próbowałam go wyminąć, ale znowu zastąpił mi drogę.
- Nie. Musisz mi najpierw powiedzieć czego się dowiedziałaś. - Zmarszczył swoje gęste, ciemne brwi ze złości. Wyglądał, jak naburmuszone dziecko. Z trudnością powstrzymałam śmiech.
- Mów! - Przycisnął mnie do ściany. Nasze twarze dzieliło ledwie kilka centymetrów. Czułam jego oddech na sobie. Był zbyt blisko.
- Zostaw mnie. - Wyszeptałam, a David drgnął i odsunął się ode mnie.
- Czemu nie chcesz mi powiedzieć? - Zapytał starając się zachować spokój.
- Po co? I tak nic nie zrobisz. Spójrz na siebie. Jesteś okaleczony! - Krzyknęłam i ruszyłam w stronę drzwi.
- Ty nie rozumiesz. - Pokręcił głową i ruszył za mną.
- Ta? A niby czego nie rozumiem?
- Nila jest coraz bliżej. Tylko nasza trójka może się jej przeciwstawić.
- Jest jeszcze Luna. - Spojrzałam na niego, a on tylko pokręcił głową.
- Luna jest bezstronna. Poza tym nigdy bym nie pozwolił na to, żeby się narażała. - David spuścił wzrok.
- Ech... Maveth nie wróci, ponieważ związał się z Hekate. - Z trudem panowałam nad drżącym głosem. - Nie wiem, w jaki sposób ona to zrobiła, ale on po prostu... zasiadł na tronie u jej boku. Razem mają rządzić obiema krainami.
- Wygląda mi to na urok.
- Szczerze mówiąc wyglądał, jakby to była jego decyzja. - Wzruszyłam ramionami.
- Posłuchaj Skyler, nawet jeśli to nie urok, a jego decyzja to na pewno nie zrobił tego, bo chciał. Podejrzewam, że nie miał wyjścia i dlatego robi to co teraz robi. - David poklepał mnie pocieszająco po ramieniu. - Wiem też, że on kocha tylko ciebie. - Uśmiechnął się. - Naprawdę cię kocha. Jeszcze nigdy nie widziałem kogoś tak oddanego drugiej osobie.
Po tych słowach nabrałam trochę nadziei.
- To co teraz zrobimy? - Zapytałam i spojrzałam na chłopaka.
- Musimy go odbić i sprowadzić tutaj. A potem się zobaczy.
- Masz jakiś plan?
- Tak, ale to nie będzie łatwe.

***

Siedziałam na zimnym kamieniu i patrzyłam na wodospad, który błyszczał w promieniach słońca. Było gorąco, ale woda dawała przyjemne ochłodzenie.
Czułam się spokojna i odprężona, jak nigdy.
- Sky... - Za plecami usłyszałam dobrze znany mi głos, za którym tak bardzo tęskniłam.
Odwróciłam się przepełniona nieopisaną radością.
Przede mną stał Maveth. Miał na sobie białą, cienką koszulę i białe spodnie, i oczywiście był boso.
Na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech, a w oczach widziałam tęsknotę i radość.
Podbiegłam do niego i rzuciłam mu się w ramiona. Czułam, jak po policzkach spływają mi łzy, jedna za drugą; łzy radości, smutku, tęsknoty i strachu.
- Tęskniłam. - Spojrzałam na jego bladą twarz, po czym złożyłam pocałunek, na jego lekko zaróżowionych ustach.
- Ja też. - Wyszeptał pomiędzy pocałunkami.
Jednak tak chwila nie mogła trwać wiecznie.
Maveth odsunął się nagle ode mnie, a jego twarz zrobiła się posępnie poważna.
- Muszę ci coś powiedzieć Sky. Nie jest to dla mnie łatwe. - Westchnął smutno, a ja chyba przeczuwałam już dalszy ciąg tej rozmowy. - Musisz wracać już do Silence Town.
- Ale dlaczego? - Głos mi drżał. Nic z tego nie rozumiałam. - Przecież musimy pokonać Nilę.
- Ty nie musisz. Nie możesz się narażać.
- A co będzie z nami? - Zapytałam, chociaż wiedziałam już jaka będzie odpowiedź.
- Nic. - Maveth odwrócił wzrok. - Wrócisz do swojego dawnego życia, zapomnisz o mnie i o wszystkim co się zdarzyło.
- Nie! - Pokręciłam głową.
- Sky, nie utrudniaj tego. Proszę. - Próbował mnie przytulić, ale szybko się odsunęłam.
- Nie utrudniać?! Myślisz, że dla mnie to jest łatwe? Kocham cię, zrobiłabym dla ciebie wszystko, a ty... ty tak po prostu mi mówisz, że mam wracać i zapomnieć, jak gdyby nigdy nic?! - Czułam, jak ogarnia mnie złość z bezsilności. Byłam wkurzona na Mavetha i na to, jak mnie traktował.
- To nie tak...
- A jak?! Pozbędziesz się mnie i będziesz mógł sobie dymać bez wyrzutów sumienia tę dziwkę Hekate, tak? I będziecie sobie żyć długo i szczęśliwie?! - Zaczęłam krzyczeć. Maveth spuścił głowę i westchnął ciężko.
- Myślisz, że dla mnie to jest łatwe? Robię to wszystko, żeby cię chronić, bo nie chce cię kurwa stracić, rozumiesz?! - W jego oczach widziałam ból.
- Jeśli wrócę i „zapomnę", jak sam twierdzisz, to mnie stracisz. - Prychnęłam rozzłoszczona.
- Ale będziesz żyć i będziesz bezpieczna.
- Skąd ta pewność? Skąd możesz wiedzieć, że Nila po mnie nie przyjdzie?
- Nie przyjdzie, bo zawarliśmy pakt. Jeśli zostanę z Hekate i będę rządził razem z nią, to Nila zaprzestanie swoich dalszych oblężeń. Wystarczy jej to, co już zdobyła. - Maveth posmutniał. - Będziesz bezpieczna.
- A jeśli nie chcę? Jeśli wolę zostać tu i walczyć? - Spojrzałam mu prosto w oczy.
- Nie. Wrócisz do Silence Town i to będzie koniec.-Odparł oschle.
- Ale...
- Czas mi się kończy. - Maveth zaczął się rozpływać w powietrzu. - Niedługo się spotkamy i pomogę ci wrócić... i proszę, nie rób głupot... - Zniknął.

***

Obudziłam się zdenerwowana. Serce biło mi tak szybko, jakbym przed chwilą przebiegła mini maraton. Nade mną klęczał David i przyglądał mi się, marszcząc przy tym swoje ciemne i gęste brwi.
- Wszystko ok? - Zapytał, na co kiwnęłam tylko głową.
Rozejrzałam się wokół. Leżałam na zimnej podłodze pod drzwiami pokoju.
- Czemu tu leżę? Co się stało?
- Sam chciałbym to wiedzieć. Rozmawialiśmy, a ty nagle straciłaś przytomność i tylko mamrotałaś co jakiś czas, że nie wrócisz i powtarzałaś imię Mavetha. - Wzruszył ramionami.
- Jasne... - Zamyśliłam się na chwilę. Zastanawiałam się, czy powiedzieć o tym Davidowi czy lepiej nie.
- No, więc? - Patrzył na mnie wyczekująco.
- Co?
- Mów, czego się dowiedziałaś.
- Niczego. - Odpowiedziałam prawie zgodnie z prawdą.
- Domyślam się, że Maveth się z tobą skontaktował. Zapewne powiedział ci coś, co może nam mu pomóc?
- Nie. - Skrzywiłam się na wspomnienie o tym, co mi powiedział mój... były. - Poinformował mnie, że mam wrócić do swojego dawnego życia i o wszystkim zapomnieć. On będzie sobie żył i rządził z Hekate, a Nila zaprzestanie podbijania krain, bo niby wystarczy jej to co już ma. Tyle się dowiedziałam. Zadowolony? - Wstałam z podłogi i weszłam do pokoju. Niestety David wszedł za mną.
- Nie do końca. - Chłopak przyglądał mi się uważnie.
- Trudno. Więcej informacji brak. - Wzruszyłam ramionami i sama nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić.
- Tak po prostu chcesz się poddać? Nie wolałabyś odzyskać Mavetha i pokonać Nilę? Zabiła twoją przyjaciółkę, a ty chcesz wrócić i zapomnieć?
- Daj mi spokój. Mam dość ciebie i tego wszystkiego. - Jęknęłam. - Mam dość ciągłej straty, nerwów i narażania się, i to wszystko w imię czego? - Spojrzałam na chłopaka, ale tym razem milczał. - Nic mnie tu nie trzyma. Straciłam wszystko co miałam.
- Po prostu się poddajesz. - Powiedział z irytacją i wyszedł trzaskając drzwiami.

***

Leżałam na łóżku i obracałam w palcach naszyjnik w kształcie kropli wody. W głowie ciągle słyszałam słowa Davida...
Nie chciałam się poddawać. Chciałam walczyć i odzyskać wszystko co straciłam, ale nie miałam pojęcia, w jaki sposób tego dokonać.
Bo niby co miałam zrobić? Wrócić do Krainy Piekła i walczyć z Hekate? Z jedną, z najpotężniejszych bogiń? Pff, akurat by mi się udało.
Ścisnęłam naszyjnik. Wystarczy jedna myśl, jedna prośba abym wróciła do swojego dawnego życia. To takie proste.
Tylko dlaczego nie potrafię tego zrobić?