The Lost Wolf

7

N A Y L A    A D A I R

Mijn ribben waren gebroken. Eén rib die had zelfs mijn long doorboord, maar ik ben genezen. Ik genees sneller dan de normale weerwolf.

Dat zal die verdomde Alfa nog wel verbazen. Besef van tijd heb ik niet. Het enige wat ik weet, is dat het al lang geleden is dat die Alfa bij mij is geweest.

Verder niemand.

Eten heb ik ook niet gehad, dat merk ik wel echt. Mijn maag knort constant. De laatste keer dat ik wat heb gegeten, was in mijn appartement. Een broodje gezond.

Hoeveel dagen zal ik hier nou al zitten? Twee of drie dagen? Het zal wel. Mijn moeder zal hem straffen, de Maangodin zal hem straffen. Wat voor een manier het ook is, zij zal het doen.

Na, weet ik veel hoe lang, wordt de deur geopend. Ik ga recht zitten, met mijn rug tegen de muur. De Alfa komt binnen lopen, met een grote tas. Met opgeheven wenkbrauw kijk ik naar de tas.

Gaat hij mij weer martelen? Maar nu extremer?

Ik sta op en loop een stukje naar hem toe.

"Hoe is het met je zij?" vraagt hij met een grote grijns.

"Genezen," zeg ik enkel. Zijn blik staat even verward, maar al snel herstelt hij zich.

"Welke dag is het?" vraag ik hem dan, als er niets meer wordt gezegd.

"Woensdag," mompelt hij en rommelt wat in de tas. Ik rol met mijn ogen.

"Datum?"

"26 oktober," zegt hij met een zucht.

Het is bijna mijn verjaardag. Over vier dagen, om precies te zijn.

"Keith!" roept de Alfa plots. Vragend kijk ik naar de deuropening, waar een grote man komt te staan.

"Leef je uit," zegt de Alfa enkel. Kort grijnst hij nog naar mij, voor hij de cel verlaat.

De man, genaamd Keith, loopt naar de tas en pakt er iets uit. Het lijkt op een zweep. Grijnzend stapt hij langzaam op mij af.

Oh, shit.

P A A R U U R L A T E R

Kreunend lig ik op de grond. Pijn door heel mijn lijf. Bloed, verspreid over mijn lichaam en kleding. Zelfs deze verwondingen zijn te erg, om meteen te kunnen genezen. Ik heb op zijn minst een uur nodig, om volledig te genezen.

Keith de martelaar, hoe ik hem nu noem, is ongeveer een kwartier geleden vertrokken. Hij moest hard lachen, om het aanzicht en hoe ik gilde.

Het is walgelijk hoe mannen hier van kunnen genieten.

De celdeur gaat weer met een hoop kabaal open.

"Als je hier bent, om mij uit te lachen, dan mag je weer oprotten," mompel ik met moeite.

"Ik kom je niet uitlachen, ik kom kijken of jij je les al hebt geleerd," zegt de Alfa. Ik hoest een paar keer, waarna er een bloedsmaak in mijn mond komt.

Ik spuug het speeksel uit mijn mond, dat vermengt is met een hoop bloed.

"Interne bloeding," mompelt de Alfa.

"Luister, Alfaatje," begin ik. Met moeite rol ik op mijn rug. "Ik snap niet waarom ik in eerste instantie al naar deze pack ben gebracht. Ik heb een goed leven en was niemand tot last,"

"Rogue's horen niet in deze wereld," zegt hij enkel.

"Heb je ook een goed argument daarvoor?" vragend kijk ik hem aan. Zijn ogen schieten meerdere kanten op, als of hij aan het zoeken is naar een antwoord.

"In de lucht ga je geen reden vinden," zeg ik. Een hoestbui volgt na mijn zin. Ik krom mijn rug van de pijn en probeer mijn tranen binnen te houden.

"Het is gewoon een vaste regel, in elke pack is dat zo. Rogue's horen niet in de weerwolf wereld, ze zorgen voor problemen,"

Een sarcastisch lachje verlaat mijn mond. "Julian moest een Rogue opzoeken, toch? Die loopt daar ook nog rond. In het bos, aan de grens van je pack, loopt een hele groep Rogue's. Misschien moet je daar eens wat aan doen, in plaats van mij te martelen!" roep ik boos.

"Ik bepaal zelf wel wat ik doe," sist hij.

"Ik hoop dat ze je gaat straffen," mompel ik.

De Alfa stapt op mij af en wilt mij woest overeind trekken. Mijn trui is gescheurd, door de martelingen van Keith, waardoor mijn armen zichtbaar zijn.

Hij stopt met zijn handeling en blikt op mijn arm, wat totaal niet de bedoeling was. Gespannen wacht ik af, tot hij iets zegt.

Hij weet het nu, hij weet dat ik de Maanwolf ben. De zalf werkt niet lang genoeg, om het dagenlang te verbergen.

Echter zegt hij iets, wat ik niet verwachtte.

"Je gaat naar een andere kamer,"