The Lost Wolf

16

N A Y L A A D A I R

Gefrustreerd wrijf ik over mijn arm, waar het maanteken op staat. Ik heb nu al drie lagen van de crème er op gesmeerd, maar het verdwijnt niet.

Waarom? Wat is er aan de hand?

Heeft mijn moeder hiermee te maken?

Gelijk voel ik mij boos worden.

Zij kan voor mij niet gaan bepalen om hem wel of niet te laten zien. Dit moet mijn eigen keus zijn, niet die van haar.

"Nayla?" hoor ik Lucia haar zachte stem. Kort grom ik en kijk opzij. Lucia blikt op mijn arm en gelijk vergroten haar ogen zich. Shit.

Lucia kijkt even om zich heen en sluit dan gelijk de deur. Met snelle passen komt ze op mij af, maar ik hou haar tegen.

"Blijf staan," grom ik. Lucia houd haar handen voor zich. "Ik wil je geen kwaad doen, Nayla," zegt ze zachtjes. Ik zucht eventjes.

"De Maanwolf bestaat dus echt," fluistert ze. Ik knik lichtjes. "Je mag het tegen niemand zeggen, want dan ben ik dood," zeg ik meteen. Opnieuw worden haar ogen groot.

"Ik dacht dat je onsterfelijk was?" vraagt ze verward. Ik haal mijn schouders op.

"Niet echt. Als al mijn bloed uit mijn lichaam wordt gepompt met een speciaal middel, dan kan ik sterven," mompel ik.

"Nayla, je moet het Jake en Julian vertellen. Wij kunnen je beschermen," zegt Lucia dan. Bezorgdheid staat in haar ogen, maar ik schudt mijn hoofd.

"Julian, oké. Maar Jake niet, hij gelooft niet dat ik, de Maanwolf, besta,"

"Dan transformeer je. Er bestaan geen grijze wolven zoals jij," bedenkt Lucia dan. Ik wrijf even in mijn gezicht. "Ik weet het niet," mompel ik. "Misschien denkt hij juist wel dat er meer grijze wolven zijn," zeg ik aarzelend.

"Nayla, geloof mij, Jake heeft er veel verstand van. Hij weet welke kleuren de wolven hebben," zegt Lucia dan. "En een grijze wolf zit daar niet tussen. Ik heb een lichtbruine wolf, Julian donkerbruin en Jake heeft een zwarte wolf. De weerwolven hebben alleen maar die kleuren en anders een mengeling daarvan,"

Geklop op de deur laat Lucia en mij opkijken.

"Nayla?" Jake zijn stem klinkt verdrietig. Paniekerig kijk ik naar Lucia. Ze knijpt een paar keer in mijn wangen, waardoor ik haar niet begrijpend aankijk.

"Kom maar!" roept Lucia. Jake komt binnen en kijkt mij bezorgd aan.

"Nayla was verdrietig, over jullie ruzie van eerder," zegt Lucia dan. Daarom kneep ze dus in mijn wangen, zodat ze rood werden. Duidelijk.

"Het spijt me, Nayla. Ik had niet zo tegen je mogen uitvallen," zegt Jake met een spijtige blik. Ik schudt mijn hoofd en bedek het teken op mijn arm ondertussen. "Het is oké," zeg ik zachtjes.

"Nee, het is niet oké. Ik had niet zo tekeer tegen je mogen gaan," mompelt hij en krabt even in zijn nek.

Ik bijt even op mijn lip.

Jake loopt naar mij toe en trekt mij in een omhelzing. Beduusd knuffel ik hem terug, niet echt wetend wat ik moet doen.

Lucia geeft mij nog even een knipoog en loopt dan weg.

"Het spijt mij echt," fluistert hij. Hij trekt zich terug uit de knuffel en kijkt mij aan. "Het is al goed," mompel ik.

"Hoe kan het dat je zo zeker was van je zaak?" vraagt Jake dan en trekt mij naar het bed. Ik neem plaats op bed, terwijl hij ook gaat zitten.

"Omdat ik hem eerder heb gezien, wat ik al zei," zeg ik en zucht eventjes. Jake lijkt nog steeds twijfels te hebben, wat mij irriteert.

"En de Maanwolf? Hoe ben je daar zo zeker van?"

"Omdat ik-" Ik val stil.

Moet ik het hem vertellen? Moet ik naar Lucia en mijn moeder luisteren? Ik weet het niet, ik twijfel.

"Omdat je, wat? Vertel het me, Nayla. Je kan mij vertrouwen, dat weet je toch?" Jake kijkt mij vragend aan, terwijl ik hem twijfelend aankijk.

"Wat kan ik doen, dat je me eindelijk gaat vertrouwen?" vraagt hij dan gefrustreerd. Hij gaat met zijn handen door zijn haar en zucht zwaar.

Plots schiet zijn hoofd omhoog.

"Mark mij," zegt hij dan.

"Wat?" vraag ik verward.

"Mark mij," herhaalt hij. "Dan ben ik voor altijd van jou," voegt hij toe. Ik vergroot mijn ogen.

"Jake, denk daar alsjeblieft goed over na, voordat je besluiten neemt waar je spijt van gaat krijgen," zeg ik snel.

"Ik heb er al over na gedacht. Ik weet zeker dat ik mijn leven met jou wil delen," zegt hij zachtjes. Hij pakt mijn gezicht vast met beide handen. "Ik wil jou als mijn soulmate, voor altijd. Ik wil dat jij de Luna van mijn pack wordt. Nayla, ik weet het zeker," Jake drukt zijn lippen op die van mij en langzaam ga ik er in mee.

Na een tijdje trek ik mij terug en kijk in Jake zijn blauwe ogen.

"Oké," fluister ik. "Ik zal het je vertellen, maar ik ga je nog niet marken,"

Jake knikt, lichtelijk teleurgesteld.

"Ik ben er zo zeker van, dat de Maanwolf bestaat, omdat ik haar ben. Ik ben de Maanwolf,"