The Lost Wolf

25

J A K E W H I T E

We verstoppen ons in de bosjes, vlakbij de kerk. Iedereen is wel gespannen, dat is te zien aan hun gezichten. Ook ik ben gespannen, alles moet goed gaan. Hopelijk zorgt Joshua er voor dat ze veilig bij mij komt en dat ook hem niets overkomt.

Hij is pas zestien, het is waarschijnlijk inderdaad een fout van mij dat ik hem erbij betrek, maar ik kon niet anders. Mijn ouders hielden hem in de schaduw, wat ik afschuwelijk vond. Hij wou mij, de Alfa, altijd al eens helpen. Dus dit is zijn kans.

De deur gaat een stukje open, waarna ik Joshua zie. Ik bal mijn vuisten van spanning, tot ik Nayla d'r haren zie. Joshua kijkt geschrokken opzij, wat volgt met een schreeuw.

"Jake, nu!"

We springen de bosjes uit en veranderen in onze wolven. Grommend staan we tegenover de Zoekende, tot zij aanvallen. We belanden in een grote vechtpartij.

Ik bijt een zoekende in zijn zij, wat hem laat schreeuwen. Ik kan het niet laten, maar vraag mij toch af waarom de Zoekende niet veranderen in hun wolf.

Dat was het moment dat ik niet goed oplette. Ik zie Nayla door haar knieën zakken. Ze wordt meegenomen, de gang weer in.

Ik brul hard en val elke Zoekende aan, tot er geen één meer levend op zijn benen staat.

Ik verander terug en kijk opgefokt om mij heen.

"Jake! Deze kant op," zegt Joshua dan plots. Hij rent de gang in dus ren ik snel achter hem aan.

"Joshua! Waar is ze?" vraag ik uiteindelijk. Hij kijkt mij lichtelijk angstig aan. "Ik weet het niet zeker, maar in één van deze kamers," zegt hij voorzichtig.

Vanaf dat moment gingen we elke kamer af, tot er nog maar één overbleef.

Joshua en ik staan voor de deur, terwijl mijn hand boven de deurhendel hangt. Joshua knikt en ik duw de deur open.

Daar zit Nayla, met slangetjes in haar armen. Haar polsen en enkels zijn vastgebonden aan de stoel. Het zicht maakt mij kwaad, woest.

Ik ren op Hugo af, terwijl Joshua Nayla helpt.

Ik geef meerdere klappen in Hugo's gezicht. Hij slaat terug, de meeste ontwijk ik maar één is raak. Even ben ik duizelig, maar langzaamaan wordt mijn zicht weer helder.

Ik wil bovenop Hugo duiken, tot ik een helse pijn in mijn buik voel. Ik schreeuw het uit van de pijn en val op de grond. Een zilver mes, recht in mijn buik.

Alles werd wazig. Het enige wat ik nog hoorde, was de hysterische gil van Nayla.

N A Y L A A D A I R

"Jake!" gil ik geschrokken en ren op hem af. Joshua veranderd weer in zijn wolf en valt Hugo aan. Ik let er niet op, ik kan alleen maar op mijn mate letten.

"Jake, blijf wakker, open je ogen," zeg ik bang. Ik tik een paar keer tegen zijn wang, maar zijn ogen blijven gesloten. "Blijf bij me," snik ik.

Ik kijk naar zijn buik en zie het mes zitten. Zijn shirt zit vol met bloed.

Nu is het mijn taak om hem te redden, ik moet wel.

Ik bijt in mijn pols, tot er een wond ontstaat. Het mes trek ik uit zijn buik en leg vervolgens mijn pols tegen zijn lippen.

"Drink het, Jake. Alsjeblieft, drink het," snik ik en duw mijn pols weer tegen zijn lippen. Ik voel zijn lippen zwak bewegen en uiteindelijk drinkt hij mijn bloed. Ik trek zijn shirt omhoog en kijk naar de wond op zijn buik.

Langzaam stopt het met bloeden en begint de wond dicht te trekken. Opgelucht haal ik adem en dank mijn moeder, de Maangodin.

Jake opent zwakjes zijn ogen en stopt met drinken.

"Nayla," mompelt hij zwakjes.

"Ssh, blijf drinken," fluister ik en glimlach naar hem. Hij blijft mijn bloed drinken, tot de wond helemaal dicht is.

Mijn hoofd leg ik op zijn schouder, terwijl de tranen van blijdschap opwellen. Ik klamp mij stevig vast aan zijn shirt en Jake slaat zijn arm om mij heen.