The Lost Wolf

5

J U L I A N W H I T E

"Jake?" Ik klop een paar keer op zijn deur.

"Wat?" mompelt hij geïrriteerd. Ik open de deur van zijn kantoor en loop naar binnen.

"Heb je de Rogue al in de kerkers gedumpt?" vraagt hij, zonder op te kijken van zijn werk.

"Nee, ik heb iets anders voor je," zeg ik en kijk hem onderzoekend aan. Jake kijkt meteen op, zijn ogen iets donkerder van kleur.

"Waar is de Rogue?" vraagt Jake, met op één geklemde kaken. Ik wenk hem en loop richting de hal.

Jake loopt mij achterna, met zware stappen.

"Ik heb een andere Rogue binnen gehaald," zeg ik en begin met lopen naar de trap.

"Hoe bedoel je, je hebt een andere Rogue binnen gehaald?" vraagt hij boos.

"Ze is bijzonder, dat weet ik zeker," verzeker ik hem. Met een kleine grijns kijk ik hem aan.

"Laat haar eerst zien, dan beoordeel ik zelf wel," mompelt Jake chagrijnig. Samen met Jake, loop ik naar de grote wenteltrap. Een kleine windvlaag is te voelen, wat kippenvel achterlaat.

"Kunnen ze dan ook nooit de deuren sluiten," mompelt Jake en schudt zijn hoofd. Ik grinnik even. Hij moppert ook altijd over alles.

We lopen halverwege de trap, als ik Lucia ineens hoor roepen.

"Julian! Ze is buiten!"

"Dit ga je niet menen," mompel ik. Jake kijkt mij niet begrijpend aan.

Ik ren naar beneden, met Jake op mijn hielen.

"Je hebt een probleem als die Rogue nu ontsnapt!" roept hij nog boos.

Ik ren langs Lucia, gelijk door naar buiten. Nayla rent in de verte, met bovennatuurlijke snelheid. Ik ren achter haar aan en steek mijn voet uit, waardoor ze struikelt.

Ze valt op de grond en kreunt van de pijn. Ze draait zich op haar rug.

"Je rent verdomde snel voor een weerwolf," hijg ik lichtjes. Ze kijkt mij met grote ogen aan. Ze trapt mij in mijn buik en gelijk buig ik voorover van de pijn.

Een boze grom verlaat mijn keel en mijn ogen kleuren goud. Ze wilt nog een keer trappen, maar ik grijp net op tijd haar enkel vast.

"Waag het," sis ik. Ze trekt haar been naar zich toe en haalt uit met haar vuist. Ik laat abrupt haar enkel los en val naast haar op de grond.

Godinnen, ze slaat hard.

Vanuit mijn ooghoek zie ik haar weer rennen. Snel kruip ik omhoog en ren weer achter haar aan. Echter wordt ik ingehaald, door Jake.

Hij heeft een martel stok in zijn hand en slaat op Nayla haar achterhoofd. Geschrokken kijk ik haar kant op en zie hoe ze staat te wankelen.

Kort daarna, valt ze buitenbewustzijn op de grond.

"Dat ik jou mijn beta moet noemen," zegt Jake vol afkeur. Ik kijk hem geïrriteerd aan en til Nayla op.

"Breng haar naar de kerkers, oostkant," beveelt Jake.

"Je wilt haar serieus in de martel-"

"Geen tegenspraak, Julian," sist Jake, met zwart gekleurde ogen. Ik zucht zachtjes en buig mijn hoofd.

"Ja, Alfa," mompel ik en loop richting de oostkant.

Na enkele minuten te hebben gelopen, kom ik aan bij de kerkers. Ik duw de deur open met mijn voet en loop de trap af, naar beneden. De verschrikkelijke geur van bloed, prikkelt mijn neus.

Hoeveel Rogue's hier al zijn gemarteld, hoeveel Rogue's het niet hebben overleefd.

Teleurgesteld schudt ik mijn hoofd en loop naar een cel. De deur staat open, dat is standaard voor als er nieuwe Rogue's binnen komen. Ik stap de cel binnen en leg Nayla op het versleten matras. Ook die zit vol met bloedvlekken.

"Sorry," fluister ik enkel en loop de cel uit. De deur gaat met een hoop kabaal dicht. De sleutel draai ik om, tot dat ik hem op slot hoor klikken.

"Ik wil dat niemand in de kerkers komt,"

Alsof ik gestoken wordt door een bij, draai ik mij om. Jake kijkt mij emotieloos aan.

"Hoe zit het met de andere Rogue's dan?" vraag ik hem. Jake denkt even na.

"Die stop je maar in de andere kerkers, aan de noordkant en westkant," zegt Jake. Hij draait zich weer om en loopt weg.

"Wacht!" roep ik en ren achter hem aan. "Wat ben je met haar van plan?"

Jake draait zich vliegensvlug om en pakt mij bij mijn keel vast. Met veel kracht duwt hij mij tegen de muur aan.

"Dat zijn niet jouw zaken," sist hij op Alfa toon. Ik kijk hem enkel boos aan. De grip rond mijn keel wordt minder.

"Ik weet niet wat je hebt, maar je bent ontzettend geprikkeld," mompel ik en loop langs hem heen. Ik hoor nog net een klap, door de kerkers heen dreunen.

Jake zijn vuist heeft dus weer contact gemaakt met de muur.

"Julian! Waar is Nayla?" vraagt Lucia in paniek. Ik omhels haar en snuif haar geur op. "Ze is in de kerkers," zeg ik zachtjes. Lucia duwt mij van zich af.

"Hoe bedoel je, ze is in de kerkers?" vraagt ze met een boze ondertoon. "Jake wou dat ik haar in de kerkers deed. Hij is onze Alfa, ik moet hem gehoorzamen," zeg ik verdedigend.

"Als het aan mij lag, zou Nayla nooit in de kerkers komen. Ik snap überhaupt niet waarom ze wou wegrennen," mompel ik en wrijf even in mijn gezicht.

Lucia zucht even.

"We moeten haar daar weghalen," zegt ze. Ze wilt gelijk al naar de kerkers lopen, maar ik pak haar bij haar arm vast. Haar bruine ogen kijken mij niet begrijpend aan.

"Als Jake je daar binnen ziet, heb je een probleem. Niemand mag daar binnen komen nu," zeg ik. Kort blik ik op de deur van de kerkers.

Jake is nog niet naar buiten gekomen.