The Lost Wolf

22

J U L I A N W H I T E

Het is nu drie dagen geleden, sinds Nayla is weggelopen. Althans, dat is wat Jake denkt.

Het is ons allemaal duidelijk geworden dat Nayla is meegenomen. We kunnen het Jake alleen niet vertellen, hij zal ontploffen. Waarschijnlijk gaat hij zelfs de wachter vermoorden, die haar moest achtervolgen.

Samen met Lucia en wat wachters proberen we haar te vinden. Telkens loopt het spoor weer dood en beginnen we van voor af aan.

Jake is een depressieve hond geworden. Zijn afspraken zegt hij telkens af. Het enige wat hij doet, is slapen of een nieuwe Rogue martelen.

"Waar hebben we nog niet gekeken?" vraagt Lucia bedenkelijk. Ik zucht even. "We hebben het hele bos al onderzocht, meerdere malen," zeg ik.

"Maar misschien moeten we niet in het bos zoeken," stelt Lucia voor. Ik kijk haar even aan. "Wat had je in gedachten?"

"Stel, je wilt iemand ontvoeren," begint Lucia. Ik knik langzaam. "De plek waar je het slachtoffer meeneemt, zal bekend zijn voor andere. Als je slim genoeg bent, dan verstop je de persoon ver van die plek vandaan,"

"Dus, we moeten verder zoeken?" vraag ik haar. "Verder weg, van het bos," verduidelijk ik mijzelf.

"Ja! Wat nou als ze in de mensenwereld zijn?"

"Als wíe daar zijn?"

Geschrokken draaien Lucia en ik ons om. Daar staat Jake, met fel gouden ogen.

"Waar in godinsnaam zijn jullie mee bezig?" vraagt hij boos. Lucia kijkt mij voorzichtig aan, niet wetend wat ze moet zeggen.

"Nou? Geef antwoord!" Jake verheft zijn stem, waardoor ik Lucia in elkaar zie krimpen. Gelijk sla ik mijn arm om haar heen.

"Jake, ik wil dat je rustig-"

"Nee!"

Hij loopt langs ons en kijkt naar de tafel, waar meerdere aantekeningen liggen, kaarten van het bos en een foto. Met trillende handen pakt hij de foto van Nayla op, die was gemaakt op haar verjaardag.

"Ze- Is ze vermist? Ontvoerd?" Hij kijkt op, met tranen in zijn ogen. Met pijn in mijn hart knik ik. Het is enorm lastig, om je eigen broer met verdriet te zien.

Het is lang geleden dat hij heeft gehuild.

"Ga maar naar mijn kamer, ik praat even met Jake," fluister ik tegen Lucia. Ze knikt begrijpend en loopt weg.

Zodra ze weg is, stap ik op Jake af. Hij bijt op zijn onderlip, terwijl zijn ogen vol met tranen staan. Voorzichtig sla ik mijn armen om hem heen, waarna hij al snel het zelfde doet.

Zijn schouders bewegen op en neer, wat volgt met een hoop luide snikken.

"Het is al goed, gooi alles er uit," mompel ik.

De laatste keer dat hij zo een verdriet had, was toen onze ouders hem niet meer wouden spreken. Ze vonden hem een mislukkeling als Alfa, hij zou zijn werk niet goed doen. Hij was pas net de Alfa en werd gelijk al zo omlaag gehaald door onze ouders.

Na een tijdje trekt Jake zich terug en veegt zijn tranen weg.

"We moeten haar vinden," zegt hij, met een schorre stem. Ik knik langzaam.

"Wil je wel meehelpen?" vraag ik hem twijfelend.

"Tuurlijk wel! Ze is mijn mate. Ík moet haar vinden en zal de daders persoonlijk afslachten," gromt Jake. Zachtjes zucht ik.

"Goed dan," mompel ik. "We hebben heel het bos al doorzocht, dus dat valt af. We moeten naar de mensenwereld gaan," vertel ik hem.

"Ze kunnen niet ver van de grens zijn. We moeten iedereen in die omgeving vragen of ze Nayla hebben gezien," stelt Jake voor.

"Ik kan per direct een groepje er op afsturen?"

"Ja, doe dat. Ik zal met ze mee gaan, de groep leiden. Maak kopieën van haar foto," Jake zijn houding is meteen veranderd. Hierdoor weet ik dat ik niet moet tegenspreken, want anders zal hij doorslaan.

Ik pak Nayla haar foto en verlaat de kamer.

In Jake zijn kantoor maak ik een aantal kopieën van haar foto. Vervolgens loop ik naar mijn kamer, waar Lucia is.

"Jake gaat met een groepje naar de mensenwereld. Ze zullen daar gaan rondvragen of ze Nayla hebben gezien," vertel ik haar. Lucia knikt.

"Ik neem aan dat wij hier blijven? Om de pack te begeleiden," Lucia kijkt mij vragend aan.

"Ik denk het wel, maar we kunnen ook afwisselend met hem meegaan,"

"Ik ga nu naar de mensenwereld," Ik draai mij om en zie Jake staan. Ik overhandig hem het stapeltje foto's, die hij voorzichtig aanneemt.

"Ik zal je vinden, lieverd," fluistert hij nog.