The Lost Wolf

Epiloog

N A Y L A    A D A I R ~ Twee jaar later

Genietend kijk ik voor mij uit. De woeste, maar toch ook rustgevende zee beweegt met de wind mee. Jake ligt naast mij op het ligbedje te slapen, wat mij de kans geeft om hem even te bekijken. Zijn donkere haren liggen wild op zijn hoofd, zijn volle lippen iets uit een.

We zitten momenteel aan de kust, een kleine vakantie te vieren. Julian en Lucia waken over de pack terwijl wij weg zijn. Hun zouden een ideale Alfa en Luna zijn, aangezien ze al zo vaak op de pack hebben moeten letten.

Jake en ik wouden graag wat tijd voor ons zelf.

Vooral ik.

Ik heb het hem nog niet verteld. Ik weet ook niet of ik het kan. Het zal hem pijn doen en hem woest maken. Misschien wilt hij mij daarna niet meer zien?

Ik zucht even. Het is het beste om het toch te vertellen, anders zal ik nooit het lef hebben.

"Jake?" Ik schud zachtjes tegen zijn schouder aan. Hij mompelt wat maar word niet wakker. Opnieuw zucht ik en bedenk nogmaals of ik het hem wel moet vertellen.

"Jake," zeg ik opnieuw, maar nu wat harder. Hij opent langzaam zijn ogen en kijkt mij verward aan.

"Wat is er?" vraagt hij met een slaperige stem, waardoor ik kort glimlach. "Ik moet even met je praten," mompel ik dan. Jake is meteen alert en gaat overeind zitten.

"Vertel," zegt hij dan dwingend.

"Je gaat het niet leuk vinden," aarzel ik. "De dochter van de Maangodin zijn, heeft een aantal voorwaarden. Voorwaarden die ik zelf niet eens leuk vind," Jake kijkt mij niet begrijpend aan.

"Er gaat een dag komen dat ik weg ben, voor goed. Ik moet dan de rol van mijn moeder over nemen," Zo, dat is er uit. Gespannen kijk ik Jake aan, die mij in stilte blijft aanstaren.

"En waarom had je mij dit niet meteen verteld?" Er weerklinkt woede in zijn stem. "Je had het mij aan het begin kunnen vertellen!" roet hij boos.

"Rustig aan, Jake! Besef je je wel wat er allemaal in die tijd is gebeurd? Hoe druk de afgelopen twee jaren waren? Waarom denk je anders dat ik op vakantie wou," Jake zucht even en laat zijn hoofd zakken.

"Wanneer?" vraagt hij dan zachtjes. "Wat bedoel je?"

"Wanneer is die dag er? Zal ik je nooit meer kunnen zien?" vraagt hij. Ik bijt even op mijn lip. "Ik kan je zo vaak opzoeken als ik wil. Plus, mijn bloed stroomt ook door jou aderen dus uiteindelijk word jij de Maangod,"

"Ik? Een Maangod?" vraagt hij verbaasd. Langzaam kruipt er een lach op zijn gezicht. "Dat meen je niet! Dus ik krijg de zelfde taken als dat de Maangodin heeft? Wolven aan elkaar verbinden, en zo,"

Lachend knik ik. Ik ben opgelucht dat hij er beter mee om gaat dan ik dacht.

"Nayla, nogmaals, wanneer komt die dag?" vraagt Jake dan weer. Ik zucht even. "Binnen nu en een paar maanden," mompel ik.

"Hoe kan dat?" Het lijkt alsof hij de vraag eerder aan zichzelf stelt dan aan mij.

"De Maanwolf moet bepaalde dingen in haar leven volbrengen, waaronder Luna worden. Mijn moeder was ook een Luna en zwanger van mij. Zodra ze was bevallen, was ze ineens weg," vertel ik hem. Nu komt de grote verrassing bij hem binnen.

"Wacht eens," mompelt hij. "Binnen nu en een paar maanden... Je moeder was zwanger- Nee!" roept hij dan hard. Ik kijk hem lachend aan, waarna hij mij rond mijn nek vliegt.

"Draag je een pup in je buik?" vraagt hij verrast. Ik knik en leg mijn hand op mijn buik. Jake legt zijn hand over de mijne en kijkt mij liefdevol aan. Hij drukt zijn lippen op de mijne en met alle liefde beantwoord ik zijn kus.

Acht maanden later

"Jake!" roep ik in paniek. Ik leg mijn hand op mijn bolle buik en adem zwaar uit. "Jake!" gil ik. Hij komt op mij afrennen en kijkt mij bezorgd aan.

"Wat is... Is het zo ver?" De paniek staat hem ook in de ogen en kreunend knik ik. Hij ondersteunt mij bij mijn arm en helpt mij naar de verpleegafdeling, waar al snel iemand ons komt helpen.

Julian en Lucia zijn overal op voorbereid en weten het hele verhaal. Zij zullen de zorg nemen over ons kindje en worden de Alfa en Luna van de pack. Ze hebben ons beloofd om alles aan onze pup uit te leggen.

Ik word op een ziekenhuis bed geholpen en opnieuw komt er een wee.

De uren daarna lijken voorbij te vliegen, met een hoop geschreeuw, pijn en tranen.

Tot ik het huilen van ons kindje hoor.

"Het is een meisje," zegt de verpleegster liefdevol.

"Maya," fluistert Jake.