The Lost Wolf

18

N A Y L A    A D A I R

Julian en ik komen aan bij het packhuis. Het is inmiddels midden in de nacht en dus rustig buiten. We lopen naar binnen, waar het ook helemaal stil is.

"Ik zal je even met rust laten. Je weet me te vinden als er wat is," zegt Julian. Ik kijk hem dankbaar aan, waarna Julian wegloopt.

Zuchtend loop ik naar de eetzaal, waar ik een gedaante zie zitten. Ik weet precies wie het is.

Voorzichtig neem ik tegenover hem plaats en kijk hem kort aan. Zijn blauwe ogen staan verdrietig, vol met spijt. Maar eigenlijk moet ik mij spijtig voelen, ik reageerde te heftig.

"Sorry," zeggen Jake en ik tegelijk. We glimlachen even naar elkaar.

"Ik wil eerst," mompel ik. Jake knikt gelijk.

"Sorry, dat ik zo reageerde. Het was eigenlijk overdreven van mij en ik had gewoon beter moeten nadenken. Voor het eerst vertel ik het iemand, waarbij ik hoopte dat ik meteen werd geloofd," vertel ik.

"Ik moet ook sorry zeggen, Nayla. Zodra je je arm liet zien, had ik je gelijk moeten geloven. Maar als Alfa zijnde, je krijgt zo veel verhalen te horen en uiteindelijk weet je niet meer wat je moet geloven. Ik heb vaker over de Maanwolf gehoord, over jou, maar ik liet het altijd terzijde. Het spijt mij echt, ik hou-" Jake valt stil.

Wou hij dat nou echt zeggen? Nu al? Dat betekent.. dat hij er al zo zeker van is.

"Ik ga naar bed," zegt hij dan. Nog voor ik iets kan zeggen, is hij al weggelopen. Mij beduusd achtergelaten.

Ik zucht even en kijk doelloos voor mij uit.

Ze weten het officieel. Julian, Lucia en Jake weten dat ik de Maanwolf ben. Wat nou als één van hun zich verspreekt? De hele pack zal het gelijk weten.

Ik leg mijn hoofd op tafel en sluit mijn ogen even. Kort daarna, val ik in slaap.

Ik schrik op als ik een hand op mijn schouder voel.

"Rustig, ik ben het," zegt Lucia. Opgelucht haal ik adem en wrijf even over mijn gezicht. Een pijnscheut schiet door mijn nek, waardoor mijn gezicht even betrekt.

"Je hebt de hele nacht hier gelegen, dat weet je wel?" vraagt Lucia, terwijl ze lichtelijk glimlacht. Beschaamd glimlach ik terug.

"Ik was blijkbaar erg moe," mompel ik.

"Hier," Mijn hoofd schiet opzij, waar Julian een bord met ontbijt neerzet.

"Waar is Jake?"

"Die is al vroeg vertrokken, zaken regelen," antwoord Julian. "Oh," mompel ik, lichtelijk teleurgesteld.

Met tegenzin begin ik te ontbijten. De helft laat ik dan ook staan, want honger heb ik nu niet.

Julian en Lucia fluisteren met elkaar, de behoefte om hun af te luisteren heb ik niet. Julian kijkt mijn kant op, om vervolgens een knikje naar Lucia te geven.

"Het leek mij een leuk plan om nieuw kleding voor je te gaan halen," zegt Lucia dan. Ik knipper een paar keer en bijt even op mijn lip. "Ik weet het niet," zeg ik aarzelend.

"Jawel, het gaat gezellig worden. Je verdient wel wat nieuw kleding," zegt Lucia standvastig. Ik zucht zachtjes, maar stem dan toch in.

Lucia maakt een enthousiast kreetje en klapt in haar handen. Ze staat op en trekt mij ook gelijk overeind.

"Veel plezier!" roept Julian ons nog na.

Lucia haakt haar arm in de mijne en samen verlaten we het packhuis. Dit is de eerste keer dat ik echt door de pack zal lopen. Ik ben dan ook wel wat nieuwsgierig, wat er allemaal is en hoe groot het is.

Meerdere mensen kijken argwanend mijn kant op, niet wetende wie ik ben en wat ik in hun pack doe. Ze hebben ook alle recht om dat te denken.

"Hier," zegt Lucia en wijst voor zich. We staan aan het begin van een soort winkel straatje. Deze pack heeft gewoon hun eigen winkels.

"Ik wil hier wel even kijken," zeg ik, zodra ik een vrolijk winkeltje zie. Langzaamaan voel ik mij al wat vrolijker worden.

Lucia is de perfecte persoon om je op te vrolijken.

We lopen de hele winkel door, pakken ondertussen kledingstukken en passen ze, om vervolgens naar de kassa te lopen.

"Wat doe je?" vraagt Lucia lachend. Verward kijk ik haar aan. "We moeten toch afrekenen?"

"Nee, gek. Ik ben de Gamma van de Alfa. Denk je nou echt dat we moeten betalen?" vraagt ze grinnikend. Ik haal mijn schouders op. "Misschien moet ik wel betalen? Ze weten niet wie ik ben," mompel ik.

Lucia schudt haar hoofd. "Let maar op,"

We lopen naar de kassa, waarna Lucia gelijk enthousiast gegroet wordt.

"Mandy, ik heb hier wat kleding-" De vrouw, genaamd Mandy, kapt Lucia af.

"Luus, je weet nou inmiddels wel dat je niet hoeft te betalen," zegt Mandy met een grote glimlach. Lucia kijkt mij grijnzend aan.

"Doe Alfa White de groeten," zegt Mandy vervolgens, met rode wangen. Woede borrelt in mij op en volgens mij merkt Lucia dit.

"Mandy, je weet dat het niets wordt tussen jou en de Alfa. Je hebt een te lage rang," zegt Lucia bits. Verbaasd van haar houding, kijk ik Lucia aan. Mandy's mond is gelijk gesnoerd.

Lucia stopt de kledingstukken in tasjes en trekt mij vervolgens de winkel uit.

"Sorry," zegt Lucia gelijk beschaamd. Haar bruine ogen staren naar de grond.

Ik begin te lachen en schudt mijn hoofd. "Je reactie was perfect. Het was maar beter dat jij iets zei, voordat ik mijn mond voorbij sprak," Lucia begint ook te lachen.

We lopen verder tot we een cafeetje tegenkomen.

"Ik neem aan dat hier het zelfde geld?" vraag ik Lucia, met een schuine blik. "Jup, alles is gratis,"

"Moeten jullie überhaupt wel iets betalen?" grinnik ik. Lucia schudt haar hoofd. "Tenzij het om wapens gaat," zegt ze heel serieus.

"Wapens?" herhaal ik haar verward. Ondertussen nemen we plaats aan een tafeltje.

"Ja, wapens. Packs hebben ook wel eens oorlog met elkaar, maar dat gebeurt tegenwoordig zelden. Alleen als er een belangrijk persoon van de pack vermist raakt, dan worden er wapens gebruikt door de wachters," verteld Lucia. Beduusd van haar verhaal, zucht ik even.

"Kun je nagaan, ik weet een hoop niet," murmel ik.

Lucia legt haar hand op mijn schouder.

"Dat maakt niets uit, met de tijd leer je een hoop,"