The Lost Wolf

10

N A Y L A    A D A I R

Mijn spieren verstijven. Ik had niet moeten zeggen, dat ik vlucht. Dit is een fout.

"Voor wat-"

"Niks, laat maar," onderbreek ik hem en wurm mij uit zijn omhelzing. Ruw veeg ik de tranen van mijn wangen en zet een aantal stappen bij hem vandaan.

"Jake? Alles goed hier? Ik hoorde geschreeuw," Julian is de eetzaal binnen gelopen.

"Jake," herhaal ik fluisterend. Dat is dus zijn naam.

"Nee, alles is goed," zegt Jake rustig en kijkt mijn kant op. Ik ontwijk zijn blik en loop meteen de eetzaal uit.

"Nayla, wacht nou," Vlug draai ik mij om.

"Wat moet je van mij? Waarom hou je mij hier?" vraag ik hem. Jake zijn mond hangt een klein stukje open, zoekend naar antwoorden.

"Dat kan ik je niet vertellen," fluistert hij na een korte stilte. Boos kijk ik hem aan. "Tuurlijk," mompel ik.

"Nayla, wacht gewoon!" roept Jake, als ik weer verder loop.

"Vertel mij dan waarom!" schreeuw ik. Mijn wolf wordt boos, misschien wel woest. Als dit zo door blijft gaan, kan ik haar niet in toon houden en zal ik transformeren.

"Omdat je vlucht, dat vertelde je zelf. Laat mij je beschermen," Jake kijkt mij recht in mijn ogen aan, zijn handen iets voor zich.

"Je kan mij niet beschermen," sis ik. Mijn nagels groeien al, net als mijn tanden. Het doet pijn, omdat ik al heel lang niet ben getransformeerd. Met moeite probeer ik mij in te houden en strompel ik weg.

"Nayla-"

"Laat me gewoon even," hijg ik en loop naar mijn kamer.

Daar aangekomen, brul ik hard. Mijn wolf probeert tegen mij te vechten, maar het mag niet. Ik mag niet transformeren, ze mogen het hier niet weten. Dan weet gelijk een hele pack het.

Ik zet mijn nagels in het matras en scheur het aan stukken, daarna is de deur aan de beurt. Diep gekerfde krassen staan in de deur, hout stukjes op de grond.

Alles wordt zwart om mij heen, het enige wat ik hoor is een piepend geluid. Een lange, irritante piep vermengd met mijn zware hartslag.

L U C I A H I L L S

Ik loop de eetzaal binnen, waar Julian staat. Geschreeuw komt van de gang af, waardoor ik Julian vragend aankijk.

"Nayla is boos, waarom weet ik niet," mompelt hij. Ik knik enkel en loop op hem af. Mijn armen leg ik rond zijn nek en druk zacht een kus op zijn lippen.

"Jij kan daar niets aan doen," zeg ik. Julian haalt zijn schouders op. "Ik ben wel de gene die haar naar hier heeft gebracht,"

"Ja en Jake heeft haar niet weggestuurd, dat betekent meestal wel iets," mompel ik zachtjes. Julian staart naar de grond. Ik til zijn kin op, waardoor hij mij recht in de ogen aankijkt.

"Het komt goed," verzeker ik hem. Julian glimlacht klein, waarna hij mij stevig knuffelt.

Plots horen we een harde brul, gevolgd door een hoop lawaai. Geschrokken kijken we elkaar aan en rennen naar boven.

Jake loopt vlak voor ons.

"Jake? Wat was dat?" vraagt Julian. Jake gooit zijn handen in de lucht. "Nayla, ze stond op het punt van transformeren maar ze hield het tegen," zegt Jake vluchtig.

De bezorgdheid is in zijn stem te horen, wat bijna nooit gebeurd.

De deur van Nayla staat op een kiertje, er komt geen enkel geluid uit haar kamer.

"Blijf hier," beveelt Jake. Julian en ik blijven staan en wachten gespannen af.

Jake klopt één keer op de deur. "Nayla?" vraagt hij zachtjes. Hij duwt de deur verder open.

"Nayla!" roept Jake geschrokken. "Lucia, kom hier!" roept hij. Gehaast loop ik de kamer binnen en zie Nayla op de grond liggen.

"Godinnen, wat is er gebeurd?"

"Ze is door het lint gegaan, wat denk je dan?" vraagt Jake boos. Ik rol met mijn ogen en voel Nayla haar hartslag.

"Haar hart klopt langzaam," mompel ik zachtjes. Ik draai haar hand een beetje, waardoor er bloed in beeld komt.

"Jake, haar handen,"

Jake kijkt naar haar handen, waarna hij zijn wenkbrauwen fronst. Vlug kijkt hij om zich heen.

Het matras is stuk, op de muren staan krassen en de deur is er ook heftig aan toe.

"Ze had zichzelf ingehouden," fluistert Jake. "Eén keer is toch niet erg?" vraag ik verward.

"Nee, maar een lange periode wel. Zij is al veel te lang niet veranderd," verteld Jake. "Hoe weet je dat? Je kent haar pas een paar dagen," merk ik op.

"Ik weet het gewoon, oké," zegt hij chagrijnig.

"Kan ik iets doen?" vraagt Julian voorzichtig.

"Nee," antwoord Jake nors.

"Jawel," ga ik tegen hem in. "Wil je mijn EHBO spullen pakken?" Vragend kijk ik Julian aan. Hij knikt en loopt gelijk weg.

"Waarom doe je nou zo opgefokt?" vraag ik aan Jake, zodra Julian weg is.

"Dat zijn niet jouw zaken," sist hij en kijkt weer naar Nayla.

"Ik zie het al," mompel ik. Jake kijkt mij vanuit zijn ooghoek aan. "Het gaat echt om Nayla, is het niet? Je doet zo beschermend over haar en je wilt haar hier houden,"

"Wat ik al zei, het zijn niet jouw zaken," gromt hij.

"Hier," Julian is alweer terug en overhandigd mij het koffertje. Ik pak de benodigde spullen er uit en maak eerst Nayla haar handen schoon.

"Geen wonden te zien, ze is al genezen," zeg ik verbaasd.

"Ze geneest snel," mompelt Jake. Kort kijk ik hem aan.

Plots hoor ik een murmelend geluid en zie ik Nayla een beetje bewegen.

Jake legt haar hoofd op zijn schoot en wrijft met zijn duimen over haar wangen.

"Nayla? Kan je mij horen?" vraagt hij zachtjes. Nayla knijpt haar ogen stijf dicht, voordat ze ze opent.

"Wat is er gebeurd?" vraagt ze met een schorre stem.

"Je bent flauwgevallen," vertel ik haar. "Je probeerde je transformatie tegen te houden, de kracht daarvan werd te veel. Je hebt je kamer vrijwel gesloopt, maar jijzelf bent in orde verder," voeg ik toe.

Nayla kijkt vluchtig om zich heen, waarna ze haar handen voor haar ogen legt.

"Sorry," fluistert ze.

"Nee, maakt niet uit, dat kunnen we wel herstellen," mompelt Jake.