The Lost Wolf

29

N A Y L A A D A I R

Paniek, dat is eigenlijk wat ik voel. Wat als Jake het niet kan bewijzen dat ik de Maanwolf ben? Dat ik de dochter ben van de Maangodin?

"Moeder," gromt Jake geïrriteerd. "Luister jongen, ik snap het dat je je eigen leven wilt leiden, maar je moet niet met leugens bij ons komen," zegt zijn moeder streng.

"Jake liegt niet!" roept Julian. Precies op dat moment komt er een fel licht, waardoor iedereen hun ogen bedekt. Mensen raken in paniek, niet wetende wat er gebeurd. Maar ik weet wel beter. Mijn moeder maakt zichzelf zichtbaar, iets wat ze niet zomaar doet.

Het felle licht zwakt af en Jake kijkt verward om zich heen, tot hij haar ziet lopen. Haar prachtige witte jurk sleept over de grond en haar bruine haren waaien vrolijk in de wind.

"Mam!" roep ik blij en ren op haar af. Ze slaat haar armen om mij heen en lacht gelukzalig. "Oh, wat ben ik trots op je," fluistert mijn moeder. Ze duwt mij iets van haar af en kijkt mij trots aan. "Je bent gewoon Luna geworden," mompelt ze emotioneel. Ik glimlach blij naar haar.

"Nayla," hoor ik Jake zeggen. Ik draai mij naar hem om en dan pas valt iedereen mij op. Iedereen zit geknield, met hun hoofd gebogen. Zelfs Jake en zijn familie.

"Sta op," beveelt mijn moeder iedereen. Ze staan allemaal op en kijken vol bewondering naar mijn moeder, de Maangodin. Mijn moeder pakt mijn hand vast en samen lopen we richting Jake zijn familie.

"Maangodin, het is mij een genoegen om u eindelijk te ontmoeten," zegt Jake zijn vader. Mijn moeder kijkt hem even aan en richt zich dan tot Jake. "Je zorgt goed voor haar, toch?" vraagt mijn moeder. Jake slikt even en knikt. "Natuurlijk, Maangodin. Ze is mijn leven," fluistert hij. Liefdevol kijk ik hem aan.

"Monique, Robert," zegt mijn moeder dan en keert zich tot de ouders van Jake. Ik ga weer naast hem staan en druk een kus op zijn wang. Zijn groene ogen kijken mij doordringend aan, gevuld met liefde.

"Maangodin, onze zoon vertelde ons net over uw dochter-"

"Ach, hou toch op met dat gelul," onderbreekt mijn moeder, Jake's vader. Ik hou mijn lach in door haar toon. Ze komt misschien bescheiden over en netjes, maar als je haar echt kent is ze dat niet.

"Jullie moeten leren beter om te gaan met jullie kinderen. Ik heb niet voor niets hun twee gekoppeld," Mijn moeder wijst naar Jake en mij. "Ze zijn voor elkaar bestemd en jullie moeten dan accepteren," Mijn moeder kijkt met een strenge blik naar hun, waardoor ze alleen maar angstig knikken.

"Goed dan. Julian, Lucia?" Ze kijkt mijn Gamma en Beta vragend aan. "Wat zijn jullie toch leuk, ik ben blij dat ik jullie eindelijk in het echt ziet," zegt ze dan met een grote glimlach. Julian en Lucia glimlachen van oor tot oor en bedanken mijn moeder netjes.

"Nou, nu het iedereen duidelijk is.. Ik moet weer gaan," zegt ze dan. "Nayla, lieverd, ik spreek je snel weer," Ik omhels mijn moeder en kijk toe hoe ze weer opgaat in het felle licht.

"Jake," zegt zijn vader dan. Jake kijkt hem boos aan. "Onze excuses," mompelt zijn vader. Jake trekt zijn neus op en kijkt mij even aan.

"Wil je dat ze blijven?" vraagt hij me zachtjes. Lichtelijk schud ik mijn hoofd. Eerlijk gezegd niet, aangezien ik niet wil dat ze deze bijzondere dag verpesten.

"Vader, moeder. Ik wil dat jullie nu weggaan," spreekt Jake zijn dominerend. Zijn moeder wilt tegen hem in gaan, tot hij haar boos aankijkt.

Grommend lopen ze weg, waarna iedereen weer in gesprek gaat.

Uiteindelijk vliegt de dag voorbij, dat gevuld was met gesprekken met andere Alfa's en Luna's. Ik ben officieel Luna en een officieel packlid.

Ik had dit niet anders gewild, al helemaal niet met mijn onderliggende angst voor wat er staat te gebeuren.