The Lost Wolf

3

J U L I A N W H I T E

Ik forceer het slot, nadat ik een doffe klap hoorde. Het slot klikt open en de deur gaat langzaam open.

Haar kleine lichaam ligt op de grond, haar bruine haren half over haar gezicht.

Het gevoel van spijt overspoelde mij meteen, toen ik zo boos op haar reageerde. Mijn broer had mij de mensen stad ingestuurd om een Rogue te halen, tot dat zij tegen mij op botste.

Ik was echter licht geprikkeld, omdat broertje lief in een rot bui was. Toen zij tegen mij op botste, en haar excuses aanbood, wist ik dat ik haar mee moest nemen.

Zie het niet als ontvoering, zeker niet.

Ik ga haar een beter leven bieden. Mijn soulmate zal blij zijn, als er een andere meid in het packhuis is. De laatste tijd voelt zij zich erg alleen.

Ik hurk neer naast het meisje en veeg de haren van haar gezicht weg. Waarom is een weerwolf in de mensen stad? Waar is zij voor op de vlucht?

Ze was duidelijk bang toen ze mij zag. Zij rook mijn geur, ik die van haar.

Haar appartement is klein, maar erg netjes. Het packhuis zal ze geweldig vinden, als mijn broer haar accepteert natuurlijk.

Ik til haar op en voel hoe licht zij is. Een kleine grijns komt op mijn gezicht. Ik kan makkelijk rennen met haar.

Ik leg haar over mijn schouder heen en stap haar appartement uit. Jammer genoeg moest ik haar verdoven met wolfsbane, anders was ze nooit meegegaan.

De deur doe ik dicht, waardoor het lijkt alsof er niets is gebeurd. Op bovennatuurlijke snelheid ren ik het grote gebouw uit, richting mijn pack.

Dit gaat een lange reis worden.

P A A R U U R L A T E R

Lichtelijk hijgend kom ik aan bij de grens van mijn pack. Ongelofelijk dat ik zo ver wordt weggestuurd, puur alleen voor een Rogue.

Ik snap het, Rogues moeten verdwijnen. Ze zorgen alleen maar voor onrust en vermoorden weerwolven.

Net als die groep, de Zoekende. Belachelijke naam, maar het is een groep Rogue's. Ze zijn opzoek naar de Maanwolf.

Een wachter van de pack komt aangelopen.

"Ik ben het, Julian," zeg ik. De wachter knikt en blikt op het meisje over mijn schouder. Ik laat haar van mijn schouder glijden, zodat ze weer in mijn armen ligt.

"Wie is dit?" vraagt de wachter nieuwsgierig. Een verlekkerde blik staat op zijn gezicht. Misselijkmakend.

"Een Rogue, maar ze heeft iets bijzonders," zeg ik enkel. De wachter knikt en zet nog een stap dichterbij.

"Afstand, ze moet naar de Alfa," zeg ik, met een felle ondertoon. De wachter gromt kort en laat mij verder lopen.

Op het binnenplein zijn er veel wolven, die nieuwsgierig mijn kant op kijken. Tuurlijk, het is raar als de Beta met een vreemdeling komt aanlopen.

Ik loop het packhuis binnen en Lucia komt gelijk op mij afrennen. Ze stopt abrupt met rennen, als ze het meisje in mijn armen ziet.

"Is dit de Rogue die je moest ophalen?" vraagt ze zachtjes. Ik schudt mijn hoofd.

"Die loopt daar nog ergens rond. Ik kwam haar wel in die stad tegen, ze had iets bijzonders en ik dacht dat je misschien wel blij zou zijn," zeg ik. Een twijfelend gevoel overspoeld mijn lichaam.

Wat nou als Lucia niet blij is?

Haar gezichtsuitdrukking geeft mij het antwoord. Een glimlach siert haar prachtige gezicht.

"Ik zal niet meer de enige dame hier in huis zijn," mompelt ze opgelucht.

"Als Jake haar goed keurt," zeg ik snel. Lucia haar glimlach neemt af en teleurgesteld knikt ze.

"Breng haar maar naar mijn kamer, dan blijf ik bij haar, tot ze wakker wordt," zegt ze. Ik knik.

"Ik blijf er ook bij, mijn gezicht zal ze misschien herkennen," zeg ik. Samen met Lucia, loop ik naar haar kamer. Ze opent de deur, waarna ik meteen doorloop en het meisje op bed leg.

"Wat heb je haar gegeven?" vraagt Lucia dan.

"Wolfsbane," mompel ik zachtjes. Lucia kijkt mij boos aan.

"Idioot! Dat beschadigd haar wolf," sist ze. Ik haal onverschillig mijn schouders op. "Hoe moest ik haar anders verdoven?"

Lucia zucht en negeert mij. Ze haalt haar hand langs het haar van het meisje, om het wat te fatsoeneren.

Na een aantal minuten hoor ik het meisje wat mompelen. Lucia kijkt mij meteen met grote ogen aan.

De ogen van het meisje openen langzaam en kijken in het rond. Zodra haar ogen de mijne vinden, kijkt ze geschrokken.

Ik laat mijn ogen oranje gloeien, als teken dat het goed is. Lucia doet het zelfde, waarna de ogen van het meisje ook oranje gloeien.

"Hoe voel je je?" vraagt Lucia gelijk. Lucia haar rol in het packhuis is Gamma, maar ook verzorgster.

"Duizelig," mompelt het meisje met een schorre stem. Lucia knikt langzaam.

"Kan je in contact komen met je wolf? We moeten weten of zij ook oké is," Het meisje staart geconcentreerd voor zich uit, waarna ze opgelucht adem haalt.

"Ze is uitgeput, maar het gaat goed," antwoord ze.

"Wat is je naam?" vraag ik dan nieuwsgierig.

"Dit is Julian en ik ben Lucia," zegt Lucia gelijk.

Het meisje lijkt te twijfelen.

"Je kan ons vertrouwen," zeg ik zachtjes.

"Nayla," mompelt ze. "Wat doe ik hier? Waar ben ik?" vraagt Nayla gelijk.

"Je bent in de Whiteside pack, Julian had de taak om een Rogue op te zoeken. Maar toen kwam hij jou tegen en hij dacht dat het beter was om je mee te nemen," verteld Lucia. Een frons ontstaat op het voorhoofd van Nayla.

"Hoezo beter? Ik had een goed leven in de mensen stad," gromt Nayla. Kort lontje.

"Je bent een weerwolf zonder pack, oftewel een Rogue. Ik merkte iets bijzonders aan je, dus wou ik je een beter leven gunnen," zeg ik monotoon. Lucia kijkt mij waarschuwend aan.

"Wat hij bedoelde, het is beter om in een pack te zijn. Dat voorkomt dat je vermoord wordt,"

"Dat bedoel-" Lucia onderbreekt mij.

"Kaak dicht," sist Lucia.