The Lost Wolf

17

N A Y L A A D A I R

''Jij.. bent de Maanwolf?'' Ongeloof is in Jake zijn stem te horen. Hij gelooft mij serieus niet.

''Ja, dat zeg ik net,'' mompel ik, terwijl ik hem fronsend aankijk. Jake zijn mondhoek trekt iets omhoog. ''Je gelooft me echt niet, of wel?'' vraag ik hem boos. Zijn ogen vergroten iets.

''Nee- Ja, ik weet het niet,'' hakkelt hij. ''Ik bedoel maar, het begon met een verhaal. Weerwolven zijn doorgeslagen en die denken nu dat de Maangodin een dochter heeft,'' gaat hij verder.

''Je gelooft wel dat de Maangodin bestaat, maar niet dat de Maanwolf bestaat?'' sis ik boos. Jake haalt twijfelend zijn schouders op. ''Elke wolf zou kunnen zeggen dat hij of zij de Maanwolf is. Sorry, Nayla, maar jij draait ook wel een beetje door,'' zegt Jake voorzichtig. Woede borrelt in mij op.

Ik stroop mijn mauw op en laat het Maanteken aan Jake zien. ''Wat is dit dan?'' vraag ik hem boos. Jake kijkt even naar mijn arm.

''Een tattoo?''

Een lage grom verlaat mijn keel en boos sta ik op.

''Nayla, wacht nou,''

''Vergeet het, Jake!'' roep ik boos. Ik loop de kamer uit, direct door naar de trap. Jake zijn voetstappen zijn duidelijk achter mij te horen, maar ik negeer hem. Zodra we buiten zijn, voor het packhuis, pakt Jake mijn pols vast.

''Blijf met je poten van mij af!'' schreeuw ik. Dat is het moment dat ik transformeer. Mijn botten kraken en een dikke grijze vacht ontstaat op mijn huid.

Ik kom neer op vier poten en kijk hijgend naar Jake. Het enige wat hij kan doen, is verbaasd toekijken. Achter Jake, verschijnen Lucia en Julian. Lucia kijkt bewonderd naar mij en Julian kijkt alsof hij water ziet branden.

''Nu geloof je me wel, of niet?'' Jake kan alleen maar knikken. Ik rol geërgerd met mijn ogen en ren op hoge snelheid weg. ''Nayla! Wacht!'' roept Jake, maar ik negeer hem volledig.

Na een lange tijd rennen, stop ik en kijk hijgend om mij heen. Soms hoorde ik Jake zijn stem vaag in mijn hoofd, mij proberen te laten stoppen. Maar ik luister niet naar hem. Niet meer.

Zodra ik in mijn wolf verander, dan kan ik alleen mind-linken. Het gaat automatisch. Maar in mijn mensenvorm heb ik het nooit eerder gedaan, niet sinds dat gesprek met Hugo.

Het geluid van krakende takken zorgt ervoor dat ik gefocust ben. Ik ben niet alleen, maar ik ruik niets. Geen andere wolf in elk geval.

Zijn het.. mensen?

Dan herken ik de omgeving, ik ben vlak bij de mensenwereld! Misschien wel vlak bij mijn appartement!

Met een enthousiast gevoel, verander ik terug naar mijn mensenvorm en zoek de grens van het bos op. Uiteindelijk vindt ik een pad, waar de geur van mensen hangt.

Ik volg het pad en kom uiteindelijk in een park terecht. Dit park is vertrouwd, dit ken ik. Met een rustgevend gevoel wil ik het park uitlopen, tot iemand mij optilt.

Een gil wilt mijn mond verlaten, maar de persoon legt zijn hand op mijn mond. Dan herken ik de geur. Ik worstel mij uit zijn greep en kijk hem woest aan.

"Laat me met rust, Julian," grom ik. Julian kijkt mij hopeloos aan. "Waarom ren je nou weer weg? Het ging toch zo goed?"

"Het ging, ja. Tot dat Jake mij niet meer geloofde," sis ik. Julian zucht even. "En waarom ben jij mij überhaupt gaan volgen. Heeft Jake het lef niet?"

"Jake wou wel, maar ik was hem voor," zegt Julian dan. "Kom gewoon terug naar de pack, naar huis," voegt hij toe. Ik schudt koppig mijn hoofd en wil mij weer omdraaien, tot Julian mij weer tegenhoudt.

"Nayla, ik heb mijn Luna nodig," zegt hij zachtjes. "Lucia heeft je nodig, ze heeft haar vriendin nodig,"

Iets in mij breekt. Een gevoel van spijt overspoeld mij. Ik laat Lucia en Julian inderdaad in de steek.

Reageerde ik dan misschien te erg?

J U L I A N    W H I T E

Ik zie aan Nayla haar gezicht, dat ze in tweestrijd is.

"Het is oké, Nayla. Je reactie is volkomen normaal," zeg ik dan kalm. Nayla kijkt mij aan en knikt langzaam.

"Kom, dan gaan we terug. Je kan gewoon weer een eigen kamer krijgen, als je dat fijner vindt," stel ik voor. Opnieuw knikt ze.

Samen met Nayla loop ik dieper het bos in, tot de mensen niet meer te ruiken zijn. We transformeren weer in onze wolven en beginnen dan met de weg terug naar de pack.

Niet wetende, dat iemand Nayla's wolf zag.