The Lost Wolf

19

N A Y L A A D A I R

Lucia en ik lopen het packhuis weer binnen en zetten de tassen op de grond.

"Ik moet het eerlijk toegeven, de pack is onwijs mooi en groot," zeg ik naar waarheid. Lucia glimlacht trots en loopt alvast naar de woonkamer. Ondertussen praat ze verder.

"Het heeft een hoop gekost, om de pack zo te krijgen. We begonnen bij niets en-" Lucia haar stem sterft af.

"Lucia? Alles oké?" vraag ik bezorgd en loop ook naar de woonkamer. Mijn ogen vergroten bij het beeld.

"Jake!" gil ik en ren op hem af. Bloed ligt op de grond, terwijl Jake op zijn buik ligt. Ik rol hem op zijn rug en schudt aan zijn schouders. "Jake! Wordt wakker!" roept ik paniekerig. Mijn ogen vullen zich met tranen, waardoor mijn zicht troebel wordt.

Fel draai ik mijn hoofd om naar Lucia.

"Doe dan wat! Waarom sta je daar nog?" vraag ik haar boos. Mijn stem slaat halverwege over, door de emoties.

"Ik-" zegt ze enkel, maar praat niet verder.

Dan komt Julian de kamer in rennen. "Wat is er aan de hand? Ik hoorde geschreeuw," vraagt hij bezorgd. Zijn vraag wordt beantwoord, als hij Jake ziet liggen.

"Shit," mompelt hij. Zijn ogen kleuren goud en al snel loopt hij naar Jake.

"Wat ga je doen?" vraag ik bezorgd.

"Hij moet naar het ziekenhuis, ze staan al klaar," zegt hij enkel. Hij tilt Jake op en loopt meteen weg.

Dan blijven Lucia en ik achter.

Met Jake zijn bloed, aan mijn handen.

P A A R    U U R    L A T E R

Met gebogen hoofd, zit ik in de wachtruimte. Hoe lang zal ik hier nu al zitten? Twee of drie uur, dat sowieso.

Nog steeds weten we niets over Jake. Alleen dat hij zwaar was toegetakeld.

Ik had hem meteen kunnen genezen, met mijn bloed. Waarom ben ik nou zo stom geweest? Waarom had ik dat gewoon niet gedaan?

Omdat ik bang was. Omdat ik bang ben.

Julian loopt naar mij toe en neemt zuchtend naast mij plaats.

"En?" vraag ik hem, met een schorre stem. Hij schudt zijn hoofd en knijpt in de brug van zijn neus.

"Ze vermoeden dat hij door meerdere wolven is aangevallen. Eén wolf had dit niet kunnen doen, niet tegenover een Alfa," mompelt. Hij balt zijn vuist en spant zijn kaak aan.

"Als ik er achter kom, wie dit heeft gedaan-"

"Ik weet het," onderbreek ik hem. "Ze komen er niet heel vanaf," voeg ik toe.

"Ik denk dat ik ga kijken hoe het met Lucia is," zegt hij dan. Ik knik en kijk hem nog even aan.

Lucia was in shock, op het moment dat ze Jake zag. Ik mag het haar ook niet kwalijk nemen. Hij is haar Alfa. Dan is het schrikken om je Alfa zo te vinden.

"Pardon? Bent u familie van Alfa White?" Mijn hoofd schiet omhoog.

"Ja- Nee," mompel ik en kijk fronsend voor mij uit.

"Ik snap het al," zegt de arts. "Als u mij wilt volgen?"

Ik knik en sta meteen op. Met een vlugge pas loop ik naar de arts toe, zo een kamertje in.

"Neem plaats," zegt hij en wijst naar een stoel. Gespannen ga ik zitten en kijk de arts afwachtend aan.

"Ik weet nu wat meer over Alfa White zijn conditie," begint de arts. "Zodra hij hier binnen kwam, was hij er heel slecht aan toe. Hij mag blij zijn dat hij een Alfa is, anders had 'ie het waarschijnlijk niet overleefd. Hij begint al te genezen,"

Opgelucht haal ik adem. Het komt goed met Jake.

"Wanneer mag ik hem zien?" vraag ik de arts. "Ik ga even kijken of hij wakker is, dan mag u hem nu wel bezoeken," zegt de arts en staat op. Met een trillende been wacht ik af, tot de arts terug is.

"Alfa White is wakker, maar hij reageert een beetje wazig. U kunt naar hem toe," zegt de arts dan.

"Dank u wel," zeg ik en loop snel naar de kamer waar Jake ligt.

Voorzichtig open ik de deur en stap de kamer binnen.

"Jake," murmel ik. De brok in mijn keel groeit weer.

"Nayla?" vraagt hij, met een zwakke stem. Snel loop ik naar zijn bed toe en neem plaats op een stoel. Ik pak zijn hand vast en wrijf er met mijn duim overheen.

"Ik ben er," fluister ik.

"Nayla, i-ik heb pijn," mompelt Jake. "Ik weet het, het komt goed," zeg ik zachtjes en bijt op mijn lip.

"Waar is Julian?" vraagt hij dan. "Die is bij Lucia gaan kijken,"

Jake knikt enkel en slikt moeizaam.

"Nay, je- je moet uitkijken," zegt Jake met moeite. Verward kijk ik hem aan.

Jake kantelt zijn hoofd mijn kant op, waardoor de wonden duidelijk zichtbaar zijn. Zijn blauwe ogen kijken mij pijnlijk aan.

"Je moet voorzichtig zijn,"

"Voor wat moet ik voorzichtig zijn? Jake, wat is er gebeurd?" vraag ik hem verward.

"Kijk alsjeblieft uit, Nay," zegt hij dan weer. Ik zucht even en leg mijn hoofd op zijn hand.

Ik hef mijn hoofd op, als hij weer wat zegt.

"Ze komen voor je,"