The Lost Wolf

27

N A Y L A A D A I R

"Lucia, we moeten doorlopen," zeg ik, terwijl mijn blik strak gevestigd staat op het packhuis.

"Wat, waarom?'' vraagt ze verward. "Mandy liep naar binnen," zeg ik knarsetandend. Lucia gromt laag en mompelt; "Die bitch,"

We versnellen onze pas en zijn binnen no time in het packhuis. Mandy is echter nergens te bekennen.

"Waar zal ze zijn?" vraag ik lichtelijk in paniek. Wat als ze Jake aanraakt, mijn mate? Ze gaat er aan dan. Maar, wat als Jake haar niet tegenhoudt..

"Kijk in de eetzaal, ik kijk in de woonkamer," zegt Lucia. Ik knik en ren naar de eetzaal, waar alleen Julian is.

"Nayla? Wat is er?" vraagt hij verward. "Waar is Jake?" vraag ik hem, zonder zijn vraag te beantwoorden.

"In zijn kantoor, hij moest wat zaken regelen,"

Fuck.

Ik ren naar de woonkamer, waar ik bijna tegen Lucia aan bots. "Zijn kantoor," zeg ik enkel. Julian is erbij komen staan en snapt er helemaal niets van.

Lucia en ik rennen naar zijn kantoor, met Julian op onze hielen. Daar aangekomen wilt Lucia de deur openen maar zit hij op slot. Meerdere malen klopt ze op de deur, maar hoort ze niemand.

"Dan maar de agressieve manier," gromt ze. Ze zet een paar stappen naar achteren, om vervolgens hard met haar schouder tegen de deur aan te beuken. De deur vliegt open en het beeld is gewoon pijnlijk.

"Jij vieze vuile slet!" gromt Lucia hard. Mandy leunt tegen Jake aan, terwijl hij alleen maar voor zich uit staart. Mandy stond net op het punt om het te zoenen, maar Lucia grijpt haar stevig vast.

Mandy gilt kort en valt op de grond.

"Hij is van mij!" roept Mandy hysterisch.

"Hij zal nooit van jou zijn! Nayla is zijn mate, ze wordt je Luna!" schreeuwt Lucia, met fel goud gekleurde ogen. Mandy lijkt er van te schrikken en kijkt mij aan.

Het enige wat ik kan doen, is haar woest aankijken. Ze is het niet waard om mijn energie aan haar te verspillen.

Ik draai mij naar Jake, die nog steeds voor zich uit staart. Mijn hand leg ik op zijn wang en zeg zachtjes zijn naam, maar hij reageert niet. Zijn blauwe ogen staan leeg, wat mij alleen maar bezorgd.

"Julian, wat is er met hem?" vraag ik hopeloos en kijk Julian aan. Julian komt er bij staan en snift een paar keer.

"Een andere vorm van wolfsbane, waardoor hij in een trans komt. Hij moet alleen gaan slapen en dan zal het uitgewerkt zijn, hij zal zich hier alleen niets van herinneren," verteld Julian. Ik knik alleen maar en kijk toe hoe Julian hem meesleept richting zijn slaapkamer.

Lucia staat nog steeds bij Mandy, die op de grond ligt. Ze zorgde ervoor dat Mandy niet kon vluchten, want ze moet duidelijk hiervoor boeten.

"Wat wil je dat ik doe?" vraagt Lucia mij.

"Zorg dat ze nooit meer in het packhuis kan komen, nooit meer in de buurt van Jake kan komen en dat ze haar winkel kwijt raakt," zeg ik.

"Dat kun je niet maken!" roept Mandy. "Je bent nog geeneens de Luna,"

"Vanaf morgen wel," grom ik.

Lucia trekt haar overeind en sleept Mandy het kantoor uit.

Nog nooit heb ik Lucia zo gezien. Zo boos en agressief tegelijk. Is dit de Lucia met haar rol in de pack? Dan moet ik daar wel aan wennen.

Julian komt het kantoor weer binnen lopen en kijkt mij even onderzoekend aan.

"Jake ligt te slapen, met twee uurtjes ongeveer kan je hem wakker maken en dan moet hij weer in orde zijn," zegt hij dan. Ik glimlach dankbaar naar hem en ga op het bureau zitten.

"Alles oké?" vraagt Julian bezorgd. Ik knik langzaam. "Ik had gewoon niet gedacht dat Mandy zo ver zou gaan,"

"Mandy is een rare wolf. Sinds hun kinderjaren is ze al smoorverliefd op Jake, dat het gewoon een obsessie is geworden. Ze had serieus ooit het huis gevonden van onze ouders," verteld Julian. Ik kijk hem fronsend aan.

"Ja, daar over gesproken. Jullie ouders, zijn die morgen ook aanwezig?" vraag ik hem voorzichtig. Julian zucht en knikt. "Helaas wel," mompelt hij.

"Is Joshua er ook?" Opnieuw knikt hij.

"Verbaas je alleen niet over onze ouders. Met Lucia hadden ze al veel moeite, laat staan met de nieuwe Luna van de pack," zegt Julian met een grinnik.

"Ik weet niet of ik dat wel zo grappig moet vinden," murmel ik angstig. Julian grinnikt weer.

"Ze zullen je hooguit bekritiseren. Het liefste kozen ze zelf de nieuwe Luna,"