Gerçeklik.
Sizler için bilimden ibaret. Düşüncelerden, fikirlerden, inançlardan... Belli bir sınır dahilinde çizili bir şartlı öğrenilmişlik. Benim içinse hayal gücümün uçsuz bucaksız denizlerinden, aklıma gelebilecek en uçuk fikirden, isteklerimden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kızım!" Diye sahte bir sinirle söylendiNatalia Romanova.
Yeşil gözlü güzel bebek annesinin tepkisine kocaman gözlerini kırpıştırarak cevap verdi. Annesinin ona kızmasıyla kiraz gibi kırmızı dudaklarını büzmüş, alt dudağını sarkıtarak titretmişti.
"Kızmadım ki." Diye mırıldandı ve kızının ıslak saçlarına bir öpücük kondurdu. Bebek annesinin kendisine kızmadığını anladığında işine kaldığı yerden devam etti. Natalia, kızının bu oyunbaz tavrı karşısında gülümsedi. Güzel gözlü bu bebek annesinin kendine asla kızamadığının farkındaydı ve bunu çok güzel kullanıyordu.
Bebek, annesinin öpücüğüne gülerek karşılık verip kocaman gözlerini ona dikmişti. Bir süre kendine sevgiyle bakan annesine aynı sevgi dolu bakışlarla baktı. Birkaç dakika sonra ellerini suya vurarak etrafına su sıçratmaya devam etti. Genç kızın neşe akan gülüşünün sesi boş evde yankılandı.
"Yaramaz kızım benim." Diye söylendi kendi kendine. "İyi ki varsın miniğim."
Angela da kendi dilinde bir şeyler mırıldanmıştı. Natalia eline bebek şampuanını sıkıp kızının ipeksi saçlarını yıkamaya kaldığı yerden devam etti. Angela, annesini hiç umursamadan etrafa su sıçratıp kahkahalarla gülüyordu.
Natalia küçük kızının ıslak yanaklarına kocaman birer öpücük kondurdu. Bebek bunu fırsat bilerek annesinin kızıl saçlarını tutup çekiştirmeye başladı.
"Angela sen çok yaramaz bir kız oldun."Natalia kızının ellerine dolayıp sıkıca küçük yumruklarının içine hapsettiği kızıl saçlarını kurtarmaya çalışırken bir yandan da bebeğinin kahkahalarına eşlik etti.
Kızıl ajan aklına dolan güzel anılarla gülümsedi ve saçlarını taradığı kızına baktı. O kadar güzeldi, o kadar masumdu ki Natasha Romanoff bunu kelimelerle tarif edemezdi. Hiç değişmemişti. Natasha, Angela'ya baktığında kucağındaki o minik bebeği görüyordu. Gözünde hala bir bebekti. Onun mucizevi bebeğiydi.
Angela o kadar yorgundu ki annesinin ona duş aldırmasına rağmen hala uyanmamıştı. Natasha bunun normal olmadığının farkındaydı ama Steve'in anlattıkları baz alındığında normal bir durum oluyordu. Ayrıca Bruce kızın gayet iyi olduğunu söylemişti. Ama kadın endişelenmekten kendini alamıyordu.
Angela'nın ipeksi kahverengi saçlarının arasında nazikçe parmaklarını dolaştırdı. "Sen çok güçlü bir kızsın bebeğim. Benden daha güçlüsün hem de. Lütfen benim seni bıraktığım gibi sen de beni bırakma."
Gözünden bir damla yaş daha firar etti. Genç kız Steve Rogers tarafından merkeze getirileli yaklaşık iki saat oluyordu. Natasha henüz başından ayrılamamıştı. Bunun dikkat çekeceğini biliyordu ama artık umrunda değildi. Yine de bunu Angela iyileşinceye kadar saklaması gerektiğini biliyordu Natasha. O yüzden hiç istemese de odasına dönmek zorundaydı. "Yalvarırım bebeğim lütfen uyan. Ben sensiz yapamam, sen olmadan yaşayamam."
