Gerçeklik.
Sizler için bilimden ibaret. Düşüncelerden, fikirlerden, inançlardan... Belli bir sınır dahilinde çizili bir şartlı öğrenilmişlik. Benim içinse hayal gücümün uçsuz bucaksız denizlerinden, aklıma gelebilecek en uçuk fikirden, isteklerimden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bu bir fikirdi. Bir grup olağanüstü insanı bir araya getirmek. Daha fazlası olabilecek miyiz görmek için. Böylece bize ihtiyaçları olduğunda savaşa girebilirdik. Onların asla giremeyeceği."
"Nefes alma sinirlerim bozuluyor!" Diye sesini yükseltti babam Steve'e, salonun ortasında bir o yana bir bu yana yürüyordu ve hepimiz onu izliyorduk.
Dudaklarımı birbirine bastırdım ve anneme baktım. O da babamı izliyordu. Bu tepkisini onaylamadığı belliydi. Annemin kucağındaki kardeşime kaydı bakışlarım. O da dolu gözleriyle bana bakıyordu. Ona baktığımı fark ettiğinde gözlerini benden kaçırdı.
Derin bir nefes aldım ve yanımdaki Steve'e döndüm, o da sabırla babama bakıyordu. Babam sonunda durdu ve bana döndü. "Ne demek biz evlenmek istiyoruz? Ben daha beş yıl önce evlendim sen kaç yaşındasın?"
"25 yaşındayım ve kendimi bir evlilik için gayet hazır hissediyorum baba." Dedim, tepkileri ne kadar komik de olsa ciddi olduğunu bilmek kırıyordu beni. "Lütfen yapma böyle."
"Asıl sen yapma Angela, daha çok küçüksün."
"Hayatım." Dedi annem sevecen bir tonda. "Beş değil, yirmi beş yaşında. Sen kabul etmek istemesen de evlenmek istiyorsa evlenebilir. Bence Angela'nın hayatını daha fazla mahvetmeye hakkımız yok."
"Hayatımı mahvetmiyorsunuz." Dedim anneme, sonra da babam döndüm. "Her şeye rağmen harika bir hayatım var, asla böyle düşünmedim ama Steve'i çok seviyorum ve onunla bir gelecek istiyorum. Tıpkı sizin birbirinizi istediğiniz gibi. Bu kötü bir şey değil ki."
"Hayır kötü!" Diye bağırdı Charles, hepimiz ona döndük. Annemin kucağından indi ve yumruk olmuş küçük elleriyle Steve'le ikimizin önünde durdu. "Artık burada olmayacaksın, artık bizimle vakit geçirmeyeceksin! Artık senin için sadece o olacak! Bizi unutacaksın! Artık beni eskisi kadar sevmeyeceksin! Bu çok kötü!" Dedi ve ağlayarak salondan çıktı.
Ayağa kalkıp peşinden gidecektim ki, babam kolumdan tutarak beni durdurdu ve gözlerime bakmadan yanımdan geçip Charles'ın peşinden kendi gitti. Dolu gözlerimi kırpıştırdım. Sadece sevdiğim adamla evlenmek istemem bu kadar kötü bir şey miydi gerçekten?
Omzumda bir el hissettim. Sonra karşımda annemi gördüm. Bana burukça gülümseyip sarıldı. "Üzülme bebeğim, şimdi sadece seni paylaşmak istemiyorlar ve bu düşünce onları korkutuyor ama zamanla ikisi de ne kadar saçma bir tepki verdiklerini anlayacaklar."
Geri çekildim ve başımı salladım. Annem ikimize kısa bir bakış attı ve salondan çıktı. Derin bir nefes aldım ve Steve'e döndüm. Yanıma geldi ve yüzümü okşadı. Şefkatli bir tonda fısıldadı. "Üzülme." Dedi. "Bu tepkiyi zaten bekliyorduk."
