Gerçeklik.
Sizler için bilimden ibaret. Düşüncelerden, fikirlerden, inançlardan... Belli bir sınır dahilinde çizili bir şartlı öğrenilmişlik. Benim içinse hayal gücümün uçsuz bucaksız denizlerinden, aklıma gelebilecek en uçuk fikirden, isteklerimden...
Gözlerimi yavaşça araladım. Güneş ışıkları gözlerimi kamaştırırken yatağın bir ucunda tek başıma uyuyor olmam kaşlarımı çatmama neden oldu. Annem ve babamla birlikte uyuduğumu sanıyordum.
Arkamı dönüp baktığımda gözlerim kocaman oldu. Babam kollarını sıkıca anneme dolamıştı ve birlikte mışıl mışıl uyuyorlardı.
Dudaklarımı birbirine bastırdım. Beni dışladıkları için kızsam mı, bu manzara karşısında sevinsem mi bilemedim.
Çok güzellerdi. Üzerlerine yorganı biraz daha çekip onları uyandırmamaya özen göstererek yataktan kalktım ve dolaptan kendime kıyafet aldım. Banyoya geçip siyah pantolon, siyah kazak ve siyah ceketimi giydim. Saçlarımı hafifçe dalgalandırıp yüzümü biraz renklendirdim. Banyodan çıktım ve hala aynı pozisyonda uyuyan anne ve babama gülümsedim.
Dolabımdan gri beremi de alıp aynanın önünde taktım. Sehpanın üzerindeki telefonumu elime alıp ikisinin fotoğrafını çektikten sonra siyah spor ayakkabılarımı giydim ve ses çıkarmadan o ikisini yalnız bıraktım.
Steve'in kapısının önünde durdum ve kapıyı tıklattım. İçerden ses gelmediğinde kapıyı açarak içeri girdim. Yatağı boştu.
"Steve."
Banyo kapısı açıldı ve üstsüz bir şekilde Steve içeri girdi. "Günaydın."
"Günaydın." Dedim ve bakışlarımı kaslarından çekip yüzüne çıkardım. "Seninle hep böyle karşılaşmak zorunda mıyız?"
"Şikayetçi gibi durmuyorsun." Kollarını kaldırarak kaslarını sıktı. Gözlerimi kısıp ona baktım. Benimle dalga geçiyordu.
Yatağın üzerine bıraktığı beyaz kazağı alıp ona fırlattım. Güldü ve kazağı giydi. "Sinirlenmek sana çok yakışıyor."
