Dinler hakkında bilgisi dahi olmayan bir kızın, camiye ayakkabılarıyla girip "Şu ezanı kısın!" demesiyle başlayan bir hikaye...
*
Dünya güzeldir. Öyle güzeldir ki insanlar ondan başka bir şey düşünemez olur. Evveli ya da ahiri yoktur. Tek gerçek dün...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne olursunuz paragraf arası yorum yapın. Bakın yalvarıyorum ne olur dkdkxlsöxödx Yorumlar gelmediği müddetçe boşa yazıyormuşum gibi hissedip kitabı final yapasım geliyor gerçekten :( Okuduğunuzu biliyorum, bunu bana da yorumlarınızla hissettirin.❤
*
Uçuruma son bir adımım kalmıştı benim. Bir çıkış yolu bulamamış bir boşluğun içine düşmüştüm. Bir şey bulamamak beni hep ölüme teşvik etmişti. Ama ben sadece onun hayaliyle hayata tutunabilmiştim. Hep umut etmiştim. Kendimi umut etmiyorum deyip kandırsam bile içten içe hep umut etmiştim. İyi ki de etmiştim. Umutlarım bana onu getirmişti. O benim hayallerimin tamamıyken hayatımın tamamı olmuştu.
O benim eşim olmuştu.
Her gün kolları arasında uyuyup uyanıyordum. Bu benim için imkansız gibi gözüken ama umut etmekten vazgeçemediğim bir şeydi. Ben onunla evliydim. Gözlerime gözlerini değdirmeyen adam şimdi gözlerini gözlerimden ayırdığı anları israf sayıyordu.
Evliydik ama bunu duyuracak bir düğünü hâlâ yapamamıştık. Bu Aren ile beni pek ilgilendirmese de onun ailesi bunu oldukça önemsiyordu. Bana göre olsa da olurdu olmasa da. Belki ileride olmadığı için üzülebilirdim ama yanımda Aren oldukça hangi acı beni zorlardı ki?
Bugün benim kınam vardı. O gün gelmişti sonunda. Günler geçmişti ve bugün kınamızın olma zamanı gelmişti. Evimdeydim. Büyüdüğüm evdeydim. Aren dün akşam beni buraya bırakmıştı. Bırakırken suratı o kadar asıktı ki ben bu haline sadece gülmüştüm. Ne olursa olsun kendi evimde kınam olmasını istemiştim. Zaten kocaman bir evdi.
Yataktan kalktım. İçimde garip bir duygu vardı. Bu duyguya ne ad verilirdi bilmiyordum ama her an beni ağlatacak bir duyguya benziyordu. Yataktan kalkınca aynama baktım. Aren için ağladığım anlar geldi aklıma. Nasıl böyle birdenbire ona tutulmuştum? Günlerim geçmişti bu odada, yıllarım... Kaç yıl onun için ağlamıştım? Tüm ağlamalarımı feda etmiştim ona, tüm gülüşlerimi ettiğim gibi.
Son muydu artık? Ciddi manada bu odada uyandığım son gün müydü? Mutlu muydum peki? Aren'e kavuştuğum için dünyanın en mutlu insanı olabilirdim ama yine de ailemden ayrılmak içimde bir burukluğa sebep olmuyor değildi.
Aren'in yanındayken onları fazla hatırladığım da söylenemezdi aslında.
Odamın kapısına vurulmasıyla başımı kapıya çevirdim. "Gir." dedim sessizce. Eskiden olsa odama kimseyi almazdım ama artık benim odam burası değildi. Kapı usulca açıldı. İçeriye annem girdi.
"Kızım." dedi. Gülümsedim. "Gel anne." dedim. Bugün de bu evde uyuyacaktım. Sonra hep onunla olacaktım. Hep olmam gereken kişiyle birlikte olacaktım. Sanki onunla aynı evi, aynı odayı ilk kez paylaşacakmışım gibi heyecanlıydım.
