Don't Leave Me

Anny

Założyłam moje czarne leginsy, czarną bluzkę i kurtkę po bracie. Moja mama już spała. Wzięłam moją czarną torbę i wymknełam się przez okno. Byłam taka szczęśliwa. Już za 10 minut będę mogła znowu zatańczyć i poskakac z kamienia na kamień. Nie wiem czy kto kolwiek wie o tym stawię. Ale to dobrze im mniej osób wie tym mniejsze prawdopodobieństwo, że mnie ktoś zobaczy. Gdyby moja mama dowiedziała się, że tańczę i to jeszcze wymykają się z domu w nocy to miałbym szlaban do końca życia. Czasami zastanawiam się jak się wusypiam. To chyba dlatego że zdarza mi się spać na matematyce w końcu jest nudna. I to na maksa. Kiedy doszłam nad staw nikogo tam nie było. Położyłam torbę na trawie i zaczęłam tańczyć. Nie tańczylam jakiegoś konkretnego tańca. Była to mieszanka baletu, hiphopu i breake danca. Taniec jest jak dobra książka pozwala oderwać się od rzeczywistości. Może to dlatego tak bardzo kocham taniec.  A może dlatego, że przywołuje dobre wspomnienia związane z moim bratem. A może to zupełnie inny powud. Teraz nie jestem w stanie tego stwierdzić. I nie wiem czy kiedykolwiek będę mogła to stwierdzić. Chciałabym żeby możliwe było zawsze tańczyć i nigdy nie przestawiać. Czasem fajnie jest to sobie wyobrazić. Moja najlepsza przyjaciółka nie przepada za tańcem, ale czasami kiedy ja ładnie poproszę to zatańczy razem ze mną. Oczywiście pod warunkiem, że nikt nas nie zobaczy. Z Alis znamy się od dziecka. Większość rzeczy robimy razem. Śmiejemy się z zachowania chłopaków w szkole. Robimy sobie maraton "Zmierzchu". Oglądanie zmierzchu to nasza tradycja odkat skończyliśmy 13 lat. Wszystkie 5 części tego filmu są wspaniałe. Ja wolę Edwarda a Alis Jackoba. Jestem pod wieloma względami różne, ale to nam nie przeszkadza. I raczej nigdy nie przeszkodzi bynajmniej mam taką nadzieję. Kiedyś obiecalysmy sobie ze nasza przyjaźń przetrwa wszystko. I mam nadzieję, że ta obietnica nigdy nie zostanie złamana.