Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#hm?
...
Yarım saattir bakışıyoruz desem yeridir. Hâlâ ne demem gerektiğini bilmiyorum. Aklıma ilk gelen şeyi söylemeye başladım daha fazla uzatmayarak.
"Ben..."
"Melek filan mısın?" Deyince daha ben açıklama yapamadan o atlamıştı. Bunu halledebilirim... Sanırım.
"Yani...öyle sayılabilir. Çoğu kişi melek gibi olduğumu söyler." Dedim gereksiz ego kasarak. O ise anlamazca kafasını salladı ve hızla ayağa kalktı.
"Hayır hayır öyle değil. Gerçek bir melek... " Durdu ve biraz düşündü. Ne düşündüğünü merak etmiştim doğrusu. Sonra gülerek saçlarını çekiştirip kendi kendine konuşmaya başladı.
"Yok...yok ben kafayı yedim! Rüya mı görüyorum lan? Ne gerçek meleği? Delirdin JK delirdin!"
Aslında delirmedi fakat gözleri daha önce bir meleği görmeye alışkın olmadığı için garipsiyordu. Bunu fırsat bilip hemen ben konuşmaya başladım
"Bak ben ne gördüğünü bilmiyorum ama sen kendini tam atacak iken seni tuttum ve geri çektim. Sen de yere yığılır yığılmazbayıldın." Dedim az önce gördüklerinin hayal olduğunu iddia edercesine. Aklı karışmış gözüküyordu. Kendine gelmek için kendine vurunca gülmek istesem de tuttum kendimi. Sonra bana baktı şüpheyle.
"Peki sen? Beni tanımadım mı?" Diye sordu. Tanımam mı gerekiyordu ki? Hatırlamak için yaklaştım ve inceledim yüzünü fakat maske olduğu için bir şey belli olumuyordu. O bunu fark edince maskesini çıkardı ama hala hiç bir yerden çıkaramıyordum. Olumsuzca kafa salladım.
"Hayır tanımıyorum." Der demez gözleri şaşkınlıkla açıldı. Niye bu kadar şaşırdığını anlamamıştım.
"Cidden... Beni tanımıyor musun!" Diye sordu bir daha. Bu sefer sinirlenip "Tanımıyorum dedim ya!" Diye çirkefleştim birazcık... O ise benim ani çıkışımla geriledi .
"Her neyse... Birbirimizi görmemişiz gibi sen yoluna ben yoluma." Dedi ve arkasını dönüp yangın merdivenin olduğu yere ilerlemeye başladı. O uzaklaştıkça panik olurken arkasından bağırdım.
"Hey! Bir daha intihar etmeye kalkışmazsın değil mi?"
Durdu. Ve bana döndü. Hayretle beni sorgularcasına bir yüz ifadesi takınınca yanına gittim. Bana inanamayarak "Değişiksin..." Dedi. Bu dediğine gülümsedim sadece.
"Hayatında neler yaşadın bilmiyorum ama ne olmuşsa senin hayatına mâl olmamalı. Çünkü o başına gelen şey değil, senin yaşamın önemli. Bu yüzden lütfen intihar ettirecek kadar ileri gitselerde sen onların istediklerini onlara verme..." Dedim onun bir daha böyle bir düşünce içersinde olmamasını umarak. O ise yine bana uzaylıymışım gibi bakmaya başladı. Ahh! Nereye kadar sürecek bu bakışlar?
"Sen kimsin peki?" Diye artık mantıklı bir soru yöneltince "Ben Rosé... Sen de?" Dedim ve adını sordum ben de.
"JK... Adım JK."
İçimden bir göz devirdim. Bunu ben de biliyorum. Ona gerçek adını sormuştum. Ama şüphe çekmemek için anlamış gibi başımı salladım.
Daha bir şey demeden maskesini taktı uzaklaşmaya başladı. Keşke görevim şu an bitseydi ve o güzel dünyama geri dönseydim ama hala intihar etmediğinden emin olmam için en az bir hafta onu izlemeliydim.
Arkasından ben de onu takip etmeye başladım. Binadan çıktığımız gibi geç saatten olsa gerek kimselerin olmadığı bir yola daha doğrusu insanlar ne der? Cadde? Evet cadde. Bir caddeye çıktık. Hızlı adımlarla yürürken ben ona yetişmeye çalışıyordum. Onun bir adımı benim üç adımım kadardı. Boyunun uzunluğundandı galiba.
Onu sessizce ve kendimi göstermeden takip etmeye devam ediyordum ki bir anda durdu. Arkasını dönerken hemen bir çöküntüye saklandım fakat bir kedi beni görür görmez ses çıkararak hırladıı ve kaçtı. Ben ise o korkuyla arkamda duran kocaman çöp konteynerini göremeyince içine düştüm. Bu yetmezmiş gibi kapağı gürültülü bir şekilde üzerime kapandı.
Tanrım! Daha başıma ne gelebilir? Üstüme nelerin yapıştığını bilmiyordum fakat her an buraya kusabilirdim. En azından kusabileceğim en doğru yerdi. İğrenerek kapağı kaldırmaya çalışırken biri dışardan açmıştı.
Açılır açılmaz bana yukarıdan yine o bakışları yollayan JK denilen adamı görünce gözlerimi kapatıp kafamı eğdim. Lanet olsun!
Geri kafamı kaldırıp bu sefer ben alttan ona 'Gerçekten uzaylı değilim ' gülümsememi yollarken o maskesini çıkarıp bir köşeye attı. En son onun hafiften dudaklarının kıvrıldığını görmüştüm.
