Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#İlkİnsanSonraMelek
...
Dediklerine ne demem gerektiğini bilmediğim için gülümsemeyle karşılık verdim. Elimdeki telefonu ona geri verirken "Sen neden o çatıdaydın?" Diye sorunca hemen aklıma ilk gelen şeyi söyledim. Ömrüm boyunca bu kadar yalan söylememiştim.
"Yıldızları seyretmek istedim."
Kafa salladıktan sonra yatağa girdi. Şaşkınlıkla onu izliyordum fakat o yastığını eliyle kabartıp yorganı çekince ayağa kalktım.
"Hey! Ben nerede uyuyacağım?"
Bana alttan bakıp yeri gösterince kaşlarımı çattım. "Ben yerde yatmam!"
"Ben mi yatayım? " Deyince sinirim daha çok artmıştı. Yorganı üstünden onunda yorganı bırakmamasından dolayı çekerken yorganla birlikte o da yere düştü. Yatağa ben girdim bu sefer ve "Şimdi herkes olması gerektiği yerde." Deyip gülümsedim.
Fakat mutluluğum çok sürmemişti. Aniden ayağa kalkıp yanıma yatınca "Asıl şimdi herkes olması gerektiği yerde." Dedi ve bana sırtını dönüp yorganı çekti . Ne yani? Yanımda mı yatacaktı? Saçmalığa bak!
İtiraz etmek istedim fakat o "Merak etme sapık değilim sadece uyuyalım ve bitsin bu çile." Dedi. Onun dediği gibi uzatmanın boşa çaba olduğunu bildiğim için ben de ona sırtımı dönüp yorganı çektim. Gözlerimi kapattım.
Tek düşünebilidiğim şey bu adamın yanında bir hafta nasıl kalacağımdı. Bunları düşünmek istemediğimden aklımda olan bir soruyu sordum sessizce.
"Neden eve gitmedin ve burda kalıyorsun?"
Derin bir nefes verdikten sonra "Arkadaşlarım şu an benim evimde, beni deli gibiarıyorlardır. Onlarla tartışmak istemiyorum bugün." Dedi .
Onun bir hayatı ve arkadaşları olmasını kıskanmıştım. Çünkü ben kendimi bildiğimden beri bir ölüm meleğiydim. Önceki hayatımda insandım bunu biliyorum. Bunu her melek bilirdi. Fakat sonradan nasıl bir melek olduğumuzu hatırlamıyorduk. Bizim dünyamızdaki söylentiye göre her ölüm meleği önceden bir insandır fakat işlediği bir günah yüzünden cezalandırılmak adına tanrı onları yanına alır ve görevler verir.
Bunu çok düşündüm. Bu dünyada günah işlemeyen tek bir insan bile yok. Onca insan içinden bir tek biz ölüm meleklerinin mi günahı sayıldı bilmiyorum. Ama bu basit bir suç olmamalı ki Tanrı tarafından böyle bir cezayı hak etmiş olalım.
Bunlar aklıma geldikçe delirecek gibi olduğumdan hiç düşünmeyip bana denileni yaparken daha mutluydum, bunu fark ettim.
O andan sonra ikimiz de bir şey konuşmadan uykuya daldık. Gece ikiniz için de buraya kadardı. Yarın neler olacağından habersizce uyuyorduk sadece...
Bir kaç saat sonra...
Aniden yataktan fırlamama sebebiyet veren şu kapı sesi ile ayağa kalktım. Kapı çalmayı bırak yumruklanıyordu. O kadar ses olmasına rağmen mışıl mışıl uyuyan JK'ye anlam veremesemde onu dürtüp uyandırmaya çalıştım.
İlk başta mırın kırın etse de en son artık dürtmeyi bırakıp vurmaya başlayınca ancak uyandı. Uyanır uyanmaz açamadığı gözleriyle ilk boş boş etrafa, sonra bana baktı.
"Ne oldu?"
Ben daha cevap veremeden kapı bir kez daha şiddetle çalmaya başlayınca o da ayağa kalktı. Endişemi belli edercesine "Kapıyı çalıyorlar..." Dedim kapıyı göstererek.
Yavaşça kapıya yaklaştı ve delikten baktığı gibi telaşla geri çekilip bana döndü. Gözleri kocaman açılmış ve şaşkınlıkla bana bakıyordu.
"Ne oldu? Kimmiş?"
Bir süre sustu. Derin nefes alıp verdi ve daha sonra zar zor yutkunarak soruma cevap verdi.
