Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#BirAy?
...
Perdenin ardından içeri giren güneş bütün gözümü istila ederken zor olsa da kalmıştım. Karnımın gurultusu ile açlığım sahalara inmişti adeta. Odaya özel olan tuvaleti kullanıp elimi yüzümü yıkadım ve kendime geldim az da olsa fakat suyu çok açınca her yerim ıslanmıştı. Saçlarım, pijamalar...
Kendime kıza kıza yatağın yanına yaklaşırken üstümü çıkardım biraz kuruması için. O sırada kapı aniden açıldı.
"Rosé... Uyan-" JK içeri sözü kesilerek girdi çünkü beni sadece atletle görünce duraksadı hemen.
Panikle arkamı dönerken "Evet... Uyandım." Dedim saçmalayarak. Ondan bir cevap bekledim fakat sessizlik araya girince önüme döndüm. Bana garipçe bakıyordu. Kaşlarını çattı ve "Omzundaki dövme... Benim ismim değil mi?" Dediği an telaşlandım. Ne diyeceğimi bilmez halde reddettim sadece.
"Hayır! Değil..."
İnanmayarak baktı ve bana doğru yaklaşmaya başladı. Aynı şekilde ben de ondan uzaklaşmaya. Adım adım yavaşça gerilerken o üstüme gelmeye devam ediyordu. En son gidecek bir yerim kalmayıp dolaba toslayınca ben durdum o ilerlemeye devam etti.
"N-ne yapıyorsun?"
"Sadece dövmeni görmek istiyorum..." Dedi. Yutkundum. Hiçbir cevap verememiştim gözlerine bakmak dışında. Kafasını yanağımın yanına getirerek aramızda mesafe denen bir şey bırakmazken onu izliyordum. Tam omzuma bakmak için biraz daha ilerliyordu ki gözlerini kapadı bir anda. Nefes alış verişini daha önce bu kadar yakın hissetmemiştim ve garip bir şekilde güzel bir histi onun bu kadar yakınında olmak.
O an benim göz kapaklarım kapandı ve sadece çok kısa bir an onun kokusu geldi burnuma. Gözlerimi geri açtığımda yüzünde küçük bir tebessüm belirdiğini gördüm. O da gözlerini açtı, bana baktı.
"Sıradışı bir kokun var... " Dedi ve bakışları dudaklarıma kaydı. Şu anki durumumu özetleyecek olursam... Parmağımı bile oynatamazdım çünkü bütün bedenim kaskatı kesilmişti. Hareket dahi edemiyordum. Onu itip benden uzaklaştırabilirdim ama bunu yapamıyordum... Hayır, dürüst olursak... Bunu yapmıyordum. Birimizin buna son vermesi gerekiyordu.
Jungkook sanki sesimi duymuşçasına kendine geldi ve hemen geri çekildi. Ne zamandır beri nefes almayı bıraktım bilmiyorum ama derin bir nefes verdim. O ise ensesini kaşıyarak arkasını döndü. Utanmış mıydı o?
"Özür dilerim, ben yanlış gördüm sanırım." Dedi ve bana bakmadan ilerledi, kapıyı örterek çıktı odadan. Şaşırsam da bunu fırsat bilerek rahatladıktan sonra üstümü giydim. Biraz zaman geçmesini bekledim.
