Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#GeçmişimdekiSenVeBen
...
JeonJungKook- JK -
Bu anın içindeyken ne hissetmem gerektiğini, ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Tek bildiğim hoşlandığım kız bana giderek yaklaşıyordu. Beni öpmek için gözlerini kapatmış benden bir yanıt bekliyordu.
O kadar masumdu ki ve o kadar güzeldi ki onu ilk gördüğüm andan beri her zaman bir melek olduğunu düşündüm. Bazen saçmalayıp kendi kendine utanıyor, kendi kafasında bir şeyler kurup bozuyor. Onu izlemek benim için şarkı sözü yazmak gibi bir şey oldu artık. İlk başta nasıl başlayacağını bilmezsin ama bir anda ilham gelir ve sayfalarca yazmaya başlarsın. Aynı hissi veriyordu gözleri ve sesi.
Ben değil, kalbim kapadı gözlerini ve ben değil, kalbim yaklaştı ona. Onu sevmek istiyordum. Fakat ben en mutlu olacağım anımı yaşıyorum zannederken bir anda her şey tepe taklak dönerek korkulu bir hatıra bırakmıştı bana.
Rosé dengesini kaybederek sendeledi ilk. Gözlerimi açtığımda başını tutuyordu yüzünde canının yandığını gösteren ifadesiyle. Panikle şemsiyeyi elimden attım ve bayıldığı an düşmeden onu tutup kucağıma alarak içeri koştum. Koltuğa yatırdığım gibi onu ayıltmak için su almaya gittim.
ROSÉ
Bedenim benden bağımsız kendini bıraktığında gözlerimi kapkaranlık bir yerde açtım. Etrafa bakıyor ve nerede olduğumusorguluyordum. Sonra bana benzeyen genç bir kız gördüm. Daha çok odaklandığım da onun ben olduğunu anladığım an onu takip etmeye başladım.
Kız ağlamaktan gözleri kızarmışken yavaş yavaş bir bina göründü. Onu gözden kaybettiğimde sağa sola bakarak onu bulmaya çalıştım. Gözlerim binanın çatısına kaydığında görüş alanıma girmişti. Tam dibinde duruyordu. Bir ayağını boşluğa tutarken hıçkırıklarla ağlaması şiddetlendi. Yüzünden ne hissettiği belli oluyordu.
Ölmek istiyordu...
Bu yüzden o çatıya çıktı ve bu yüzden birazdan intihar edecekti. Onu durdurmak için hızla çatıya çıktım. Nefes nefese kalarak onun yanına ulaştığım da soluklanmadan "Yapma!" Diye kendime bağırdım aslında.
Bana döndü... O, bendim. Önceki hayatımda intihar ettiğim için şimdi bir ölüm meleğiydim. Bana arkasını döndüğü gibi tek bir isim geldi aklıma. Jungkook. Aynı onun gibi bakmıştı o da.
İkisi de bu çatıda ölmeyi dilemişti ve ikisi de bitik bir haldeydi. Gözü kıpkırmızı, göz altları mosmor, kolları çiziklerle dolu.
Bana dolu gözleriyle "Beni görmemişsin gibi davran." Dediği an ağlamaya başladım. Çünkü JK'nin de bana söylediği ilk şey buydu. İkimizin bu kadar benzer olması beni ağlatmıştı. İnsan olsaydım... Onunla başka bir hayatta başka bir şekilde karşılaşsaydım belki her şey daha farklı olurdu.
Beklemediğim anda genç bir çocuk panikle elini çatının ucundaki kıza uzatarak "Hayatında neler yaşadın bilmiyorum ama ne olmuşsa senin hayatına mâl olmamalı.Şimdi in oradan hadi!" Diyerek bağırdı. Şüpheyle ona bakakaldım çünkü benim sözlerimin aynısını söylemişti. Sanki o gece tekrarlanıyor gibiydi.
Çocuk yaklaştıkça gördüğüm yüzle gözlerimi kapattım acıyla, olduğum yere dizlerimin üstüne düştüm ve bu dünyadan çıkmayı diledim. Çünkü gördüğüm kişi Jungkook'tu. Onunla geçmişimde karşılaşmıştım ve ben bunu şimdi dışardan izliyordum. Bir anda JK'nin çaresizce bağrışını duyduğum an anladım ki kendimi o çatıdan aşağı atmış ve beni bekleyen cezama kucak açmıştım. Gözlerimi açmaya korkuyordum. Sımsıkı yumdum ve deli gibi tekrarlamaya başladım. "Nefes alamıyorum..."
"Buradayım... Rosé! Buradayım... Sakin ol!"
Kulağıma gelen JK'nin sesi ile gözlerimi açtım. Bana endişeyle bakan JK'yi gördüğüm gibi yattığım yerden doğrulup ona sarıldım sanki yıllarca özlem duyduğum insanı bulmuşçasına.
Gözlerimden yaşlar akarken o saçımı okşuyor ve beni rahatlatmaya çalışıyordu. "Geçti... Kabustu sadece. Geçti, buradasın. Benim yanımda."
Yutkundum ve onunla önceden beri tanışmanın verdiği mutlulukla dolu gözlerimle ne kadar gülümseyebilirsem gülümsedim. Ondan ayrılarak "Teşekkür ederim..." Dedim ve tekrar sarıldım ona.
...
Umarım bu bölümü sevmişsinizdir, düşüncelerinizi merak ediyorum bu yüzden yorumlarda belirtmeyi unutmayın lütfen...
