RUH HASTASI (Tamamlandı)

3.BÖLÜM(KANADI KIRIK)

⭐Yep yeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım severek okuduğunuz bir bölüm olur.

⭐Oy verip yorum yapmayı unutmayın 😍

~YENİ BÖLÜM~

Ben bu adamın karşısın da çıplak kalmanın şokunu atlatamadan bacaklarımı açtı ve birden içime girdi.

Daha önce böyle bir acı yaşamamıştım sanki etinden et kopuyordu. Bu acıya daha fazla dayanamayan vücudun kendini bıraktı...

Benim acı dolu çığlıklarım odanın duvarlarında yankılanırken o çığlıklarımı umursamadan içimde gel gitlerine devam ediyordu.

Benim ağzımdan durması gerektiğini söylediğim bir kaç kelime dökülse de o beni umursamıyordu.

Belli bir süre sonra cümle kuramaz olmuştum. Artık ağzımdan sadece çığlıkların çıkıyordu.

Bir kere bile çığlıklarımdan etkilenip hareketlerini yavaşlatmıyordu. Aksine ben bağırdıkça daha hoyrat davranıyordu.

Gözleri intikam hırsıyla kör olmuştu. Ne beni duyuyor ne de bana acıyordu. Gözleri kör kulakları sağır olmuştu.

Ne kadar kendime engel olmaya çalışsam da acı çığlıklarıma engel olamıyordum. Dayanılmaz bir acı yaşıyordum.

İlk olmasının acısı varken bir de sert ve acımasız hareketleri acımı katlıyordu. Çığlık atmaktan boğazım ağrımaya başlamış sesim de kısılmıştı. Artık ağzımı açacak halim bile kalmamıştı.

Dilim tutulmuş her sözcüğü yutmuşdum. İçim de haykırsam da içindekileri dışa vuracak halim kalmamıştı.

Gözlerim kapanmak üzere olsa da gözlerimi kapatmamam gerektiğini söylediği için zor da olsa gözlerimi açık tutuyordum.

Gözlerim açık olsa da ruhum kaybolmuştu bugün bu odada tüm benliğim yok olmuştu. Artık istesem de amcamın yanına gidemezdim beni kabul etmezlerdi.

Bizim oralar da evlenmiş bir kadın ayrılıp da evine geri gelemezdi. Amcam kabul etse bile mahalleli durmazdı.

Herkezden önce yengem eve almazdı. Yengemin evden çıkmadan önce söylediği sözler aklıma gelmişti.

Bir kez daha yanlızlığıma kimsesizliğimi hatırladım. Kocaman dünya da yapa yalnızdım.

Dilde sessizlik, kalpte dilsizlik. Budur işte kimsesizlik!

Ben bu yaşım da istemediğim evliliğe sürüklenmiş, evliliğinin ilk gününden yıllarca sakladığım masumluğum acımasızca alınmıştı. Hiç bir zaman evlenmeyi hayal etmesem de ilk gecem böyle olmamalıydı.

Acı olsa da gerçekti benim bu evden bu adamdan başka gidecek yerim yoktu. Kaçsam bile hiç niyetini bilmediğim şehirde kaybolurdum.

Ben yıllardır Mardin'de yaşamama rağmen Mardin'i bile bilmiyordum. 19 yıllık hayatımın büyük kısmı evde kalıp evdekilere hizmet etmekle geçmişti.

Bana hayal kurmak bile yasaktı. Uyurken bile özgür değildim. Yengem her şeyime karışırdı.

Evde her zaman yengemin sözü geçerdi. O ne derse o olurdu. Amcam dahil hiç kimsenin söz hakkı olmazdı.

Orta okula kadar okumuştum liseye gitmeme bile izin verilmemişti. Çok küçükken annem ve babam öldüğü için hep amcamın yanında büyüdüm.

Benim özgürlüğüm annemin ve babamın ölümüyle birlikte ölmüştü. Annem ve babam öldükten sonra asla özgür olmamıştım.

Derslerim çok iyi olsa da kardeşim için okumaktan vazgeçmiştim. Yengem amcamın sadece birimizi okutabileceğini söylediğin de hiç düşünmeden kardeşim için okumaktan vazgeçmiştim.

Evde ki tüm işleri ben yapardım. Yengem kardeşime bir iş söylediğin de onun yerine hep ben yaptım tek istediğim kardeşimin ders çalışıp okumasıydı.

En azından birimiz bağımsız bir şekil de yaşamalıydı. Benim gibi olmamalıydı. İstemediği evliliğe tutsak olmasını istemiyordum.

Düşüncelerim arasın da bana bir şeyler söylese de duymuyordum. Tüm duyu yetkimi kaybetmiş gibiydim.

Acaba ben ölsem bir nebze olsa da içinde ki intikam hırsı sönermiydi. Döneceğini bilsem bir an bile düşünmeden ölmeyi tercih ederdim.

Ama bu adamdan kurtulmak kolay değildi. Ben ölsem bile içinde ki hırsı bitmez aksine katlanarak artardı.

Şimdi en azından tüm hırsını sadece benden çıkarıyordu. Herkez yaşasın diye ben bedel ödüyordum.

Daha fazla dayanamadım ve gözlerimi bir daha açmamayı dileyerek bilinmezliğe kapattım.

Kızlar melektir, umutları da kanatları. Onların umutlarını kırdığınız zaman bir daha asla uçamazlar.

Bu adam benim bugün bir daha uçmayayım diye kanatları mı kırmıştı. Bugün bu odada yaşananları asla unutmayacaktım.

Hayat yine unutamayacağım acı dolu bir anı bırakmıştı.

Yine gece olmuştu. Kaldığım ev değişse de değişmeyen tek bir şey vardı o da yine göz yaşları içinde gözlerimin kapanmasıydı.

~BÖLÜM SONU~

⭐Umarım bölümü beğenmişsinizdir. Yorumlarınızı bekliyorum.

⭐Oy verip yorum yapmayı unutmayınız. Desdeğinjzi bekliyorum.

⭐Ne kadar fazla yorum o kadar çabuk bölüm.