RUH HASTASI (Tamamlandı)

11.BÖLÜM(DİRENİŞ)

⭐ Bayramınız mübarek olsun canlarımmmm😘 Yepyeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım bölümü keyifle okursunuz😍

⭐ Oy verip yorum yapmayı unutmayın. Çok fazla bir şeyler söylemeyeyim de sizi bölüme baş başa bırakayım. 😀

***YENİ BÖLÜM***

İçimde dizginlemeye çalıştığı öfkesi gittikçe ortaya çıkıyordu. Artık kontrolünü tamamen kaybetmiş öfkenin esiri olmuştu.

Öfke, aklın alevini söndüren büyük bir rüzgârdır.

******

Sabah gözlerimi acıyan bileklerimi ovarak açtığımda çırılçıplak bir şekilde yatakta yatıyordum. Bakışlarım önce acıyan bileklerime kaydı sonra da yatağın yanına baktığın zaman onun yatakta olmadığını gördüm. İyi ki de yatakta değildi. Onun yüzünü görmek istemiyordum.

Dün benini çok fazla yormuştu. Kolumu kaldıracak halim bile kalmamıştı. Sanki üzerimden tır geçmiş gibiydi. Bedenim çok yorgun olsada ruhum kadar asla yorgun olamazdı.

Ben ne dersem diyeyim ne yaparsam yapayım asla ona engel olamıyordum. Benim söylediklerimin ve yaptıklarımın onun için önemli değildi. O bencil bir adamdı. Sadece kendi söyledikleri ve yaptıkları önemliydi.

O isterdi ve olurdu. Benim ne düşündüğüm onun hiçbir zaman umrunda olmazdı. Benim bedenim hakkındaki kararlara bile ben değil o veriyordu. Kendimi çok kirlenmiş hissediyordum. Kirlenmiş olan asla ruhumda değil bedenimdi.Çünkü sen bedeninle değil, ruhunla insansın.

Ben ruhumdan ve insanlığımdan bir şey kaybetmemiştim. Beni hiç düşünmeden bu duruma getiren kişilerim ruhu da kirliydi tıpkı bedenleri gibi.

Güzel kıyafetlerinin arkasına saklıyordu kirlenmiş ruhlarını. Bizim ora da birçok kişi beni kirli olarak görse de ben asla kirli değildim. Asıl kirli olanlar kirlenmiş ruhlarını saklayan insanlardır.

Benim bu kadar yara almamın sebebi arkamda duran kimsenin olmaması. benim gidecek bir yerim olsa ya da beni koruyacak bir kişi canım pahasına olsa bile bu adamın elinden kaçardım.

Bedensel acıya ve ruhsal alışkındım. Ama bu kadarı bana da fazlaydı. Bir gün bana amcamın evinden ayrıldıktan sonra o evi mumla arayacağımı söyleselerdi asla inanmazdım.

Ben amcamın evinde gördüğüm zulümlerin daha beterini yaşıyordum. Dünyada yengem kadar kötü insanların olduğunu biliyordum ama karşıma yengemden daha kötü bir insanın çıkacağını düşünmemiştim.

Geceye ağlayarak uyumak, güne ağlayarak uyanmak nedir. Herkes bilemez. Bu içimin içimi yemesi, tükeniyorum. Kimse görmüyor. Görse bile umrunda olmuyordu.

Ta ki Kenan karşıma çıkasıya kadar. O hayatıma girdiği an acılarla dolu hayatıma daha fazla acılar ekleyerek deli cehenneme atmıştı. Şu an yaşadıklarımın hepsinin bir rüyadan ibaret olmasın o kadar çok istiyordum ki.

Ama her şeyim gerçek olduğu ortadaydı. Bu kadar kötü kabus bile göremezken kendimi kabus dolu hayatın içinde  buluvermiştim. Acı dolu yaşantım kesintisiz üstüne acılar kata kata devam ediyordu.

Artık anlamıştım ben asla günyüzü görmeyecektim. Hayatım hep başkalarının elindeydi. Hiçbir şey değişmiyordu ben hep acı çeken oluyordum. Değişen tek şey acı çektiğim yer ve acı çektiren kişilerdi.