RUH HASTASI (Tamamlandı)

FİNAL(Part 2)

⭐ Evet bebeklerim final bölümünün 2. kısmını da tamamlayıp atmış bulunmaktayım. Umarım bölümü keyifle okursunuz.

⭐ Evet uzun zamandır yorumlarda karşılıklı konuşmadığımız da fark ettim. Bu bölümde yorumlarınızı bekliyorum ve her yorumunuzu okuyup size döneceğim.

⭐ Unutmayalım canlarım bu bir son değil ben sizleri asla bırakmayı düşünmüyorum. Aslında yazmanın ve sizden gelen yorumların psikolojime daha iyi geldiğini anladım. En kısa zamanda yeni kitabımla karşınızda olmayı düşünüyorum.

***SON BÖLÜM***

KENAN'DAN:

Çok kötü bir adamdım. Elif'e çok büyük zararlar vermiştim. Ama onun için bunu yapmak zorundaydım. Babası her türlü ölümü hakediyordu. Ben de her zamanki gibi hakedene hakkettiğini vermiştim. Ölmeden önce bütün mirasını Elif'e bıraktıran yazıyı yazdırdıkdan sonra karşısına geçtim.

"Benim ne kadar zalim bir adam olduğumu bilirsin. Nasıl işkenceler yapacağımı en iyi sen bilirsin." Baştan beri bana diklenen adam işkence lafını duyunca bir adım gerilemişti. Bende sakince karşısın da alnına dayanan silahla rahatça duruyordum.

İlk başta bana direnmeye çalışsa da sonu bana direnenlerin sonu gibi olmuştu. Ve kendini öldürmüştü. Bende silah sesini duyan korumaların ayak sesini duyar duymaz hızla evden çıktım.

Birçok düşmanından haberler alıyordum. Oğlumu görmeye gittiğim de kafede çalışan elamanlardan birini ayarlamıştım. Elif mutfak bölümüne girdiği zaman Umut'u bana getiriyorlardı. Benim kötülükler ve düşmanlarla dolu hayatım da tıpkı annesi gibi çok masum kalıyordu.

Sabahtan beri Elifin mutfağa girmesini bekliyordum. Oğlumun kokusunu hemen özlüyordum. Mucizevi bir varlıktı. Benim oğlumu benim aslanın. Onun kokusunu son kez soluduktan sonra bebeği çalışanlara vererek bir kaç gündür aklım da dönüp duran şeyi gerçekleştirmek için arabama bindim ve uzaklaştım.

******

Biliyordum benim için ve arkada bıraktıklarım için bu en iyisiydi. Böylelikle düşmanlar ben öldükten sonra oğlumu ve Elif'i rahat bırakırlardı.

Benim hayatım yıllar önce öğrendiğim gerçeklerle tamamen değişmişti. İçimdeki naif ve kibar adam gitmiş yerine kaba ve acımasız bir adam gelmişti. Herkes benim dengesiz olduğumu söylerlerdi.

Benim dengesiz olmamın sebebi içimde sakladığım naif adamı ortaya çıkarma korkusuydu. Kendi içimde ikilemde kalıyordum. Ne zaman o adam ortaya çıkmaya çalıştı birden kötü bir adam kılıfına giriyordum.

Belki de bu hayatta benim bu yanıma bilmeyi hak edecek tek insana. Bir an olsa bile bu yanıma asla göstermemiştim. Her zaman onu korkutmuş hakaretlerimi savurmuştum.

Onu hak ettiği değeri asla vermemiştim. Onu itip kakmak ve aşağılamaktan başka hiçbir şey yapmamıştım. Pişman dım ilk defa bir insandan bu yanıma sakladığım için çok pişmandım.

Öyle güzel kalpli bir insandaki ona neler neler yapmış adamım çocuğuna hiç düşünmeden sahiplenmişti. Çok merhametli bir insandı. Onunla bir olup onu merhametiyle sarıp sarmalama bilirdim.

Korktum birine bağlanmaktan çok korktum. Ne kadar bu gerçeklerde kaçmak istedikçe yine sonunda ona bağlanmıştım. kendime itiraf etmem çok zor olsa da ben ona çoktan bağlanmıştım.

Hissettiğim duyguların yoğunluğu ilk başta beni ürkütüyordu. Ama artık içimde beslediğin bu duygulardan korkuyordum. Artık kendi içimdeki duygularla savaşmak zorunda kalmadan özgürce sevdiğimi dile getirebiliyordum.