სახლში ათი საათისთვის მივედი. ლუკასმა შემომთავაზა დღეს ჩემთან დარჩიო, მაგრამ ჯერ ერთი დღე იყო გასული შერიგების შემდეგ, და თან ჩემს მშობლებსაც არ მოეწონებოდათ ეს აზრი - მართალია ყველაფერი არ იცოდნენ, მაგრამ მაინც გაბრაზებულები იყვნენ მასზე. ლუკასს ეს ვუთხარი.
და გამოიცანით მეორე დღეს, როდესაც სამსახურიდან სახლში დავბრუნდი რა სიტუაცია დამხვდა! ამას ვერ წარმოიდგენთ
- ლუკას?? - მისაღებში დივანზე დედა იჯდა, მამა ჩაფიქრებული იდგა, ლუკასი კი სავარძელში მათ წინ იჯდა. მაგიდაზე ყვავილების ძალიან დიდი თაიგული იდო, რომელიც დილით არ იყო. ანუ მან მოუტანა დედას. პატიებისთვის მოვიდა??????
- აქ რა ხდება? - ჩანთა იქვე დავდე და პიჯაკი გავიხადე
- ლუკასი ჩვენთან სალაპარაკოდ მოვიდა - ამიხსნა დედამ
- მგონი ჩემი წასვლის დროა - ადგა, მათ დაემშვიდობა
- გავაცილებ - კარებისკენ გავყევი - what the fuck was that!! რა უთხარი მათ?
- ეგ მე ვიცი - გარეთ გავიდა
- ლუკას!! იმედი მაქვს სისულელე არ ჩაიდინე
- არა, ნუ გეშინია - ლოყაზე მაკოცა და წავიდა. კარგი.. რა ხდება აქ?? შიგნით შევედი, პირდაპირ მეორე სართულისკენ წავედი, ჩემს ოთახში
- ლეა! მოდი მე და მამას სალაპარაკო გვაქვს - კიბეებზე გავიგე დედას ხმა. ოუჩ.... ნელა მოვბრუნდი. ჩუმად მივედი და იქ დავჯექი სადაც წეღან ლუკასი იჯდა. სამივე ვდუმდით, ბოლოს მამამ დაიწყო. რა ხდებაააა?? რა უნდა მითხრააას?? ძააან ვნერვიულობ....
- რას ფიქრობ ამ ყველაფერზე??
- ამმმ... კონკრეტულად რაზე?
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Oh, This New Life (✓)
Разное08/2016 - 08/2020 როგორიც არ უნდა იყოს ცხოვრება, ის ხშირად მოულოდნელობებითაა სავსე და მაინც ... ადამიანებმა არასოდეს ვიცით, როდის შევწყვეტთ სუნთქვას.. ან როდის გაგვიტეხავენ გულს
