အခန်း(၃)

7.7K 652 6
                                    

Zawgyi

ဒီေန႕မွာေတာ့ ေနဝန္းနီထံသို႔မဖိတ္ေခၚပါဘဲႏွင့္လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာခဲ့သည္။တံခါးအေပါက္ဝမွေန "သား" ဟူေသာဂ႐ုဏာဓာတ္ျပည့္ေနသည့္အသံခ်ိဳေအးေအးေလးေလးႏွင့္ဝင္လာသည့္ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုျမင္လိုက္႐ုံျဖင့္ သူ႕စိတ္တြင္းႀကိတ္၍သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။

"သားေလး......ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲသားရယ္။မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း။အခုေရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ၊သက္သာတယ္မလား။"

ေမးခြန္းေတြတရဆက္ေမးကာ သူ႕နဖူးေလးကိုစမ္းလိုက္၊မ်က္ခုံးမွအမာ႐ြတ္ေလးကိုကိုင္ကာစုတ္သပ္လိုက္ လုပ္ေနသည့္ထိုအမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ေနဝန္းနီ၏မ်က္ခုံးေတြက အလိုမက်စိတ္ေၾကာင့္သိသိသာသာကိုတြန႔္ခ်ိဳးသြားသည္။

"မာမီ ဘာလာလုပ္တာလဲ"

သူ႕ကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္တစ္ဖက္ကိုသိသိသာသာ႐ုန္းထြက္ကာ အလိုမက်မွန္းသိသာေစသည့္ပုံစံျဖင့္ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႕ေရွ႕မွအမ်ိဳးသမီး၏မ်က္ႏွာကအနည္းငယ္႐ြဲ႕သြားသည္။မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ အနီးရွိခုံကိုေဆာင့္ဆြဲ၍ထိုင္ကာ သူ႕ကိုမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည့္မာမီက အင္မတန္လွသည္ဆိုတာေတာ့သူဝန္မခံခ်င္ေပမယ့္ဝန္ခံရေပမည္။

အခ်ိဳးအစားက်စြာပိန္ပါးေနသည့္ကိုယ္လုံးေလးထက္တြင္လွပေခတ္မီသည့္အဝတ္အစားေတြကို လိုက္ဖက္စြာဝတ္ဆင္တတ္သည့္မာမီက ပုရိသေတြကိုဆြဲေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုလွပလြန္းသည္။သူ႕ရဲ႕ ခန႔္ညားမႈေတြက ဒယ္ဒီ့ဆီကအေမြရတာဆိုလွ်င္ သူ႕ရဲ႕ေခ်ာေမာမႈေတြက မာမီ့ဆီမွအေမြပင္။

"သားတစ္ေယာက္လုံးေဆး႐ုံေပၚေရာက္ေနတာကို ပစ္ထားရေလာက္တဲ့အထိမာမီအသည္းမမာဘူးသား။"

အနီရင့္ေရာင္သန္းေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုမဲ့႐ြဲ႕ကာေျပာလာသည့္မာမီ့ရဲ႕အသံေတြကအမွန္တကယ္ကိုပင္ စိတ္ဆိုးသြားဟန္။

"ဒီကိုလာတာ မာမီအားေရာအားရဲ႕လား။"

မာမီ့ရဲ႕အေၾကာင္းကိုသိလြန္းသည့္သူက မာမီ့မ်က္ႏွာ‌ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာေမးေတာ့ မာမီ့ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကဂနာမၿငိမ္ျဖစ္သြားသည္။

ပြိုင်မျဉ်းတစ်စုံWhere stories live. Discover now