ပြိုင်မျဉ်းတစ်စုံ

အခန်း(၃၀)

Zawgyi

       

          အခန္းထဲတြင္ရွိေနသည့္လူေတြ၏မ်က္ႏွာကို ေနဝန္းနီတစ္ခ်က္အကဲခတ္လိုက္သည္။ထိုလူေတြအားလုံးက သူေျပာသမွ်ေသခ်ာနားလည္သေဘာေပါက္ပုံရမွ သူ႕စကားေတြကိုေရွ႕ဆက္သည္။

         "အခုကိုယ္တို႔ရဲ႕ product ကသုံးစြဲသူေတြၾကားမွာအေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ေနရာရေနပါၿပီ။ဒါေပမယ့္တို႔ေတြအေနနဲ႕ ဒီေလာက္ေအာင္ျမင္မႈေလးနဲ႕ရပ္ေနလို႔မရဘူး....ကိုယ္တို႔ရထားတဲ့ေနရာကိုဆက္လက္ၿပီးတည္ၿမဲေနဖို႔ႀကိဳးစားရမယ္၊ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ product ကိုလူတိုင္းနီးပါးလက္ခံလာနိုင္ဖို႔လည္းပိုၿပီးႀကိဳးစားရမယ္"

         "ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔က marketing ပိုဆင္းရမွာလား"

        ေမးလာသည့္ဝန္ထမ္းေကာင္ေလး၏စကားကိုေနဝန္းနီက ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္၍အသိအမွတ္ျပဳသည္။

           "အခု ကုမၼဏီအေနနဲ႕ တို႔ေတြရဲ႕ product ေရာင္းခ်တဲ့ Counter တိုင္းမွာ promotion ခ်ေပးတာေတြ၊တျခားကံစမ္းမဲေဖာက္ေပးတာေတြနဲ႕ ေရာင္းအားျမႇင့္ဖို႔လုပ္ေဆာင္ေနတယ္၊အဲ့ေတာ့ ကိုယ္တို႔အေနနဲ႕ အဲ့အပိုင္းမွာထပ္ၿပီးတိုးျမႇင့္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး။အခုကိုယ္တို႔ဘက္ကအဓိကပစ္မွတ္ထားၿပီး ေရာင္းအားျမႇင့္ရမွာက Online က Customers ေတြကိုပဲ"

        "Online ကသုံးစြဲသူေတြအတြက္က ကြၽန္မတို႔ကုမၼဏီက sponser ေပးထားတဲ့ blogger ေတြရွိတယ္မလား၊အဲ့အတြက္ ထပ္ၿပီး တိုးျမႇင့္ဖို႔လိုေသးလို႔လား"

          ဒီအေမးစကားအတြက္ေတာ့သူဟာ အၿပဳံးေလးတစ္ပြင့္ျဖင့္တုံ႕ျပန္မိသည္။ဒီဝန္ထမ္းေကာင္မေလးေမးသည့္ေမးခြန္းကသူအဓိကရွင္းလင္းခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။

          "လိုတယ္၊ဘာလို႔ဆို လူေတြရဲ႕သဘာဝကတစ္စုံတစ္ခုကိုျမင္ရတာမ်ားတဲ့အခါရိုးအီသြားတတ္သလို လိုတာထက္ပိုၿပီးခဏခဏျမင္ေနရတဲ့အရာေတြကိုလည္းအလြယ္တကူသံသယဝင္တတ္တယ္၊ဥပမာ ကားဂိတ္ေတြမွာ ဘူတာ႐ုံေတြမွာ စာ႐ြက္ေလးေတြလိုက္ေဝၿပီးအလႉေငြေတာင္းတတ္တဲ့ကေလးေတြကို ျမင္ရပါမ်ားလာေတာ့ တကယ္အကူအညီလိုလို႔ အကူအညီေတာင္းတာေရာဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သံသယဝင္မိတာမ်ိဳးေပါ့။"