အခန်း(၂)

9.8K 811 6
                                    

Zawgyi

      

       ေမွးမွိတ္ထားသည့္မ်က္လုံးေတြကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္အတန္ၾကာေဝးကြာေနခဲ့သည့္အလင္းေရာင္ေတြက သူ႕အျမင္လႊာဆီအလုအယက္ေျပးဝင္လာၾကသည္။ၿပီးေတာ့တစ္ကိုယ္လုံးအျပည့္နာက်င္ျခင္းေတြကလည္း သူအသက္ရႈလိုက္တိုင္းမျပတ္ခံစားေနရသည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာအလုပ္မလုပ္သည့္ဦးေႏွာက္ကိုျပန္လည္အလုပ္ေပးမိေတာ့မွသူႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ေသေဘးအေၾကာင္းကိုသူျပန္သတိရသည္။
 
      ထိုအေၾကာင္းအရာႏွင့္ယခုသူ႕မ်က္စိေရွ႕တြင္ျမင္ေနရသည့္ျမင္ကြင္းေတြကိုစပ္ဆက္ၾကည့္မိမွ သူေဆး႐ုံသို႔ေရာက္ေနမွန္းသူသိသည္။

     "မထနဲ႕ဦးေလ၊ႏွစ္ရက္လုံးသတိေမ့ေနတာဆိုေတာ့ လူကအားသိပ္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။"

     ႐ုတ္တရတ္လွဲေနရာမွထထိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေခါင္းဆီမွခံစားလိုက္ရသည့္နာက်င္မူးေဝမႈႏွင့္အတူ သူ႕နားအတြင္းသို႔ခ်ိဳေအးေအးအသံေလးကဝင္လာသည္။တစ္ကိုယ္လုံးဆီမွခံစားေနရသည့္ နာက်င္မႈေတြေၾကာင့္သူေခါင္းမာမေနေတာ့ဘဲေဆး႐ုံကုတင္ထက္တြင္သာျပန္လွဲေနလိုက္သည္။

      "ငါ့အေျခအေနကိုေျပာ...ေျခေထာက္ကက်ိဳးသြားတယ္မလား၊ေခါင္းကေရာ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရလဲ။"

    မူးေနာက္ေနသည့္ေခါင္းကိုအသာခပ္ဖြဖြကိုင္မိေတာ့ ခပ္ထူထူစည္းထားသည့္ပတ္တီးစေတြကိုလက္ကသြားစမ္းမိသည္။ၿပီးေတာ့ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနသည့္ေျခေထာက္တစ္ဖက္။

       "ေျခေထာက္က က်ိဳးသြားတာဆိုေတာ့အခု စတီးေခ်ာင္းထည့္ထားရတယ္၊ေခါင္းကေတာ့ ၁၂ ခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။ "

     အနည္းငယ္တုန္ရင္ေနသည့္အသံေလးျဖင့္ေျပာလာသည့္ကုေဋသု၏စကားေၾကာင့္ ေနဝန္းနီတစ္ခ်က္မဲ့ၿပဳံး ၿပဳံးလိုက္မိသည္။

      "ငါ့ကိုမွန္ေပး..."

     "ရွင္..."

    သိသိသာသာကိုပင္မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းသြားသည့္သူ႕လက္ေထာက္မေလးေၾကာင့္သူစုတ္တစ္ခ်က္သပ္လိုက္မိသည္။ထိုေကာင္‌မေလးကသူ႕ဆီကိုေရာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိသူ႕ကိုေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ရွိေနတုန္းပင္။အေနေအးကာ နည္းနည္းတုံးအတတ္ေပမယ့္ထိုေကာင္မေလးက သူခိုင္းသမွ်အလုပ္ေတြကိုေတာ့တစ္ခုမလြဲေအာင္လုပ္ေပးတတ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္းသူ႕လိုစိတ္မရွည္တတ္သည့္လူနားတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေနနိုင္တာျဖစ္သည္။

ပြိုင်မျဉ်းတစ်စုံTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon