အခန်း(၃၇)

4.8K 516 46
                                    

Zawgyi

        

             ခပ္မွန္မွန္ေျပးလႊားေနသည့္ကားေလးထဲတြင္ဖြင့္ထားသည့္ေရဒီယိုမွလာသည့္ သီခ်င္းသံျမဴးျမဴးက တိတ္ဆိတ္သည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ပ်ံ့လြင့္လို႔ေနေလသည္။

         ထိုကားေလးထဲတြင္ေတာ့ ေတးသီခ်င္းသံႏွင့္ ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက်စြာ စကားသံတို႔ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။ေနာက္ခန္းမွာအတူတူထိုင္ေနတာျဖစ္ေပမယ့္ ကားေပၚသို႔စေရာက္ကတည္းက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လႊဲေနၾကသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ေရွ႕ခန္းကကားသမားမွာ ၾကားထဲကအေနရခက္ေနမိသည္။

         ထိုသို႔တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးကပုံမွန္မဟုတ္သည့္တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်ိဳးမို႔ ကားသမားမွာစကားပင္မစရဲဘဲ ကားေမာင္းသည့္အလုပ္ကိုသာအာ႐ုံစိုက္ၿပီးလုပ္ေနလိုက္သည္။သူျမန္ျမန္ကိုလိုရာခရီးကိုေရာက္ခ်င္ေနၿပီ။မဟုတ္လွ်င္ သူဟာဒီေနရာမွာတင္အေနရၾကပ္လြန္း၍ အသက္ရႉပင္ရပ္သြားေလာက္သည္။သူ႕ရဲ႕ ဒီခရီးသည္ႏွစ္ဦးကတကယ္ကို ထူးဆန္းလြန္းသည္။

         "ေျဖးေျဖးေလး နဖူးေလးနမ္းပါ...ေျဖးေျဖးေလး နဖူးေလးနမ္းပါကိုကိုေရ၊ျဖဴစင္ေအးခ်မ္းစြာခ်စ္ကြယ္.....မူးရစ္စူးရွတဲ့အနမ္းေတြဟာ ေလာင္‌ၿမိဳက္ၿပီး ပူေလာင္ျပင္းရွတဲ့မီးပါ............"

          "အဲ့သီခ်င္းကို အခုပိတ္လိုက္"

          ေရဒီယိုမွ ေအသင္ခ်ိဳေဆြ၏အခ်စ္သီခ်င္းျမဴးျမဴးေလးထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ အသည္းအသန္ကုန္းေအာ္လာသည့္ ေနာက္ခန္းမွႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကားသမားမွာအမႈမဲ့အမွတ္မဲ့လန႔္သြားကာ ဘရိတ္ပင္အုပ္လိုက္မိသည္။
  
          "သီခ်င္းပိတ္ခိုင္းတာကို မင္းတို႔ကအဲ့ေလာက္ေအာ္စရာလိုလို႔လားကြ"

          တလမ္းလုံး စိတ္ရႈပ္လာသည့္ဦးေလးႀကီးမွာ ဘယ္လိုမွသည္းခံမထားနိုင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ခန္းမွ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ေနသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကိုေအာ္လိုက္မိေတာ့သည္။

         ဟုတ္သည္။သူ႕မွာတစ္လမ္းလုံး မူမမွန္စြာတိတ္ဆိတ္ေနသည္မို႔စိတ္ရႈပ္ေနရသည့္ၾကားထဲ သူတို႔ကအခုလို႐ုတ္တရတ္ႀကီးထေအာ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ရႈပ္ေထြးျခင္းေတြက စိတ္တိုျခင္းအျဖစ္သို႔ကူးေျပာင္းသြားေတာ့သည္။

ပြိုင်မျဉ်းတစ်စုံWhere stories live. Discover now