ပြိုင်မျဉ်းတစ်စုံ

အခန်း(၂၃)

Zawgyi

           

        ေနဝန္းနီတို႔ထြက္သြားသည္ႏွင့္ မိုးသားရိပ္၏မ်က္ႏွာက ေဒါသထြက္ေနသည့္အေျခအေနမွ နဂိုတည္ၿငိမ္သည့္ဟန္သို႔ျပန္ေျပာင္းသြားသည္။ဒါကမိုးသားရိပ္၏ပင္ကိုပုံစံပင္။ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုစရာ၊ေဒါသထြက္စရာေတြႀကဳံရေပမယ့္ မိုးသားရိပ္ကမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ေအာင္ထိန္းထားနိုင္သည္။တကယ္လို႔မ်က္ႏွာအမူအရာေျပာင္းလဲသြားခဲ့လွ်င္လည္းခဏသာ။မိုးသားရိပ္ဆိုတာက ထိုကဲ့သို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေကာင္းေကာင္းထိန္းခ်ဳပ္နိုင္သည့္လူစားမ်ိဳးပင္။

         "မင္းတကယ္ပဲ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ"

        အခန္းထဲမွာရွိေနသည့္သူ႕ကို စကားတစ္ခြန္းမွပင္မေျပာဘဲ ဝွီးခ်ဲေလးကိုကိုယ္တိုင္တြန္းကာ ေဆး႐ုံကုတင္ဆီသို႔တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနသည့္ မိုးသားရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး Nick အားမလိုအားမရျဖစ္ေနရသည္။ဝွီးခ်ဲမွဘီးေလးကိုကိုင္လွည့္ကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းသြားေနသည့္ မိုးသားရိပ္ကိုကူညီၿပီး တြန္းေပးခ်င္ေပမယ့္ ထိုမာနႀကီးလြန္းသည့္လူသားက သူ႕ေစတနာကိုလက္ခံမွာမဟုတ္မွန္းသူသိေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္ အျမင္မေတာ္ေပမယ့္လည္း ဒီတိုင္းသာရပ္ၾကည့္ေနရသည္။

        "မင္းတကယ္ အတိတ္မေမ့ဘူးမလား"

        ဝွီးခ်ဲေပၚမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလးအားယူၿပီးကုတင္ေပၚတက္ေနသည့္မိုးသားရိပ္က သူ႕စကားအေပၚမွာဘာကိုမွ်တုံ႕ျပန္မႈတစ္စုံတစ္ရာမရွိ။လုပ္ၿမဲအလုပ္ေတြကိုဆက္လုပ္ေနသည့္ မိုးသားရိပ္ကသူေမးလိုက္သည့္ေမးခြန္းႏွင့္လုံးဝကိုအသားက်ေနသလိုပင္။ထိုအေမးစကားေတြကိုၾကားေနက်ျဖစ္ေနသလိုပင္။

      "ဒီေမးခြန္းကိုေမးတာ မင္းက ၅ ေယာက္ေျမာက္ပဲ"

        ေဒါသသံ၊စိတ္ဆိုးသံမပါဘဲေျပာလာသည့္ မိုးသားရိပ္၏ေလသံက အနည္းငယ္ေလွာင္ရိပ္သန္းေနသည္ဟုထင္သည္။

        "ငါေမးတာကိုေျဖ.... မင္းတကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူးမလား၊ Psychologist တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ငါ့ကိုေတာ့ လိမ္ဖို႔မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္၊ငါ မင္းမ်က္လုံးကိုၾကည့္တာနဲ႕မင္းအေျခအေနကို အကုန္သိတယ္။"