အခန်း(၁၇)

4.7K 602 33
                                    

Zawgyi

       

              သူ႕လက္ဖဝါးေလးအတြင္းမွာ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနသည့္ မိုးသားရိပ္၏လက္ေလးတစ္ဖက္ကို ရွိုင္းစစ္တယုတယႏွင့္ကိုင္တြယ္ေနမိသည္။မိုးသားရိပ္၏လက္ေကာက္ဝတ္ေလးဆီမွသူခံစားမိေနသည့္ တဒိတ္ဒိတ္တိုးေနသည့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းေလးက သူ႕ရင္ထဲကျပင္းထန္သည့္အပူမီးကို တစြန္းတစေတာ့ၿငိမ္းေအးေစသည္။ဒီေသြးခုန္မႈေလးက မိုးသားရိပ္တစ္ေယာက္အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနေသးေၾကာင္း သူေျဖသိမ့္နိုင္သည့္တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးပင္ျဖစ္သည္။

     "မင္း ဒီေန႕လည္း သတိရမလာေသးဘူးေနာ္"

        ႏွစ္ကိုယ္တည္းၾကား႐ုံခပ္တိုးတိုးဆိုမိသည့္ ရွိုင္းစစ္၏အသံကအနည္းငယ္အက္ကြဲ တုန္ရီေနသည္။ႀကီးမားေသာဆုံးရႈံးမႈတစ္ခုကိုရင္ဆိုင္ခဲ့ရဟန္တူသည့္ ရွိုင္းစစ္၏မ်က္လုံးအိမ္ကေတာက္ပမႈကင္းမဲ့ေနသည္။

       "ဒီေန႕လည္း ငါမင္းအတြက္ ႏွင္းဆီျဖဴေတြယူလာခဲ့တယ္"

        ျပန္လည္တုံ႕ျပန္မႈကင္းမဲ့ေနသည့္စကားဝိုင္းေလးက အထီးက်န္ဆန္သည့္ျပယုဂ္တစ္ခုကိုေဖာ္ၫႊန္းေနသည္။ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ေနသားက်ေနၿပီးသားျဖစ္သည္။

       "မင္းႀကိဳက္မလားမသိေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ပန္းေတြထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴေရာင္ကိုအႀကိဳက္ဆုံးပဲ"

        သူဆုပ္ကိုင္ထားမိသည့္လက္ကေလးကိုခပ္တင္းတင္းေလးမခ်င့္မရဲျဖင့္ဖ်စ္ညွစ္လိုက္သည္။ဒီလက္ကေလးကိုသူဆုပ္ကိုင္ခြင့္ရေနသည္က သုံးလဝန္းက်င္ခန႔္သာရွိေသးသည္။တကယ္လို႔ မိုးသားရိပ္သာ အခုခ်ိန္မွာအေကာင္းအတိုင္းရွိေနဦးမယ္သူအခုလို မိုးသားရိပ္ရဲ႕အနားမွာ အနီးကပ္ေနခြင့္ရပါ့မလား။

       ဒါကသူအရမ္းကို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မိသြားတာျဖစ္သည္။တကယ္လို႔ မိုးသားရိပ္သာအရင္အတိုင္းရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူဟာအရင္လိုပဲမိုးသားရိပ္ႏွင့္ေဝးကြာလြန္းသည့္တစ္ေနရာတြင္ရွိေနဦးမွာပင္။မိုးသားရိပ္ဆိုသည့္ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုက ဘယ္ေတာ့မွသူလက္လွမ္းမမီနိုင္သည့္သီးသန႔္ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုပင္။

ပြိုင်မျဉ်းတစ်စုံWhere stories live. Discover now