PERESTİŞ(+18)

2.BÖLÜM:KORKU

KEYİFLİ OKUMALAR
****
Şaşkınlık ve şok.

Şuan da içimde iliklerime kadar hissettiğim saf duygular... Karşımda ki zifiri gözlerin sahibini görmek beni çok büyük bir dumura uğramıştı. Şu on sekiz  yıllık hayatımda rüyalara ve anlamlarına inanan bir insan olmamıştım ki hali hazır da hiçbir rüyamda böyle canlı kanlı karşımda durmuyordu. Fok balıkları misali birkaç kere ağzımı açıp kapatmıştım fakat hala tam olarak ne diyeceğimi bilmiyordum.

Karşımdaki adam ise bu komik halime ufacık bir tebessüm etmişti.Allah bilir dışardan nasıl gözüküyordum!? Artık şuan ki konumumuzdan ciddi bir manada rahatsız olduğumu farkedince kollarımdaki elin sahibini itmeye çalıştım,lakin karşımdaki adam o kadar güçlü ve büyükdü ki sadece çalışmakla kaldım. Ama pes etmeyerek birkaç kez daha kendimden uzaklaştırmak için itmeye devam ettim, ama bunun böyle olmayacağını kanaat getirerek en sinirli ses tonumla;

"Beyefendi çeker misiniz ellerinizi üstümden, bırakın beni!" dedikten sonra karşımdaki adam kulak hizama eğilip;

"Asla duydun mu, asla bırakmam seni" dedi "asla" kelimesine vurgu yaparak.

Ne saçmalıyordu bu adam böyle, artık ciddi ciddi korkudan düşüp bayılabilirdim. Bunun böyle olmayacağını farkedince tam ağzımı açıp çığlık atıcakken karşımdaki adam bir eliyle ağzımı kapatıp diğer elini de kolumdan çekip belime getirmişti.
 
"Şşş, şimdi sessiz oluyoruz tamam mı miniğim, beni sinirlendirmek istemezsin değil mi? Şimdi ağzındaki elimi çekeceğim, daha sonra arabaya binip seninle çok güzel bir yere gideceğiz, anlaşıldı mı?"Ağzımda ki kocaman eli yüzünden konuşamadığım için kafamı usul usul aşağı yukarı salladım onayladığımı anlasın diye, fakat üstümdeki ellerini çektiği an arkama bile bakmadan kaçıcaktım burdan.

"Güzel, aferin benim güzel kadınıma..." üzerimdeki varlığını sürdüren eller yavaş yavaş ve temkinli haraketlerle çekilince karşımdaki adamın sert bakan gözlerinden biraz korksamda saniyelik bir haraketle dizimi onun bacak arasına  geçirmiştim.

"AFRA!" onu  kendimden iyice uzaklaştırmak amacı ile iki elimle de sert göğsünden itip arkama bile bakmadan deli gibi koşmaya başladım. Koşuyordum ama kahretsin ki bizim evin tam tersi sokağına girip koşmaya başlamıştım. Şuan ölesiye çok korkuyordum. Koşarken arada sırada arkama baktığım zaman kimsenin olmadığını farketmiştim ama şans her seferinde bana götü ile gülüyordu resmen. Telaşla benim olduğum tarafa doğru koşan birden fazla ayak sesleri duyunca kendime sakin olmayı hatırlatarak hızlı ve temkinli adımlarla terkedilmiş bir evin içerisine girerek herhangi bir odanın içine girip gördüğüm ikili ve yırtılmış koltuğun arkasına saklandım.

Evet, sakin ol Afra, yapacağım tek şey sakin olmaktı şuan...

Arka cebimden telefonumu alıp polisi arayıp onlar gelene kadar burda bekleyeceğim daha sonra geldiklerinden emin olduktan sonra çıkıp olan biteni bir bir anlatacağım.
 
Evet, plan çok basit yapabilirsin,yapabilirdim yani...

Elimi arka cebime atıp telefonumu alınca orta tuşa bastım, bastım, bastım  ama beni karşılayan ise sadece bir KARANLIK! Allahım sen beni neyle sınıyorsun böyle!? İçimden kendime bildiğim en ağır küfürleri etmiştim şuan. 

Yaklaşık on beş dakikadır aynı şekilde koltuğun arkasında ayaklarımın üstüne çökmüş oturuyordum. Dışardan çıt sesi bile gelmiyordu,ve bu benim daha fazla tedirgin olup korkmama sebep oluyordu.

Daha fazla burada oturamıyacağımı karar verdikten sonra yavaş adımlarla ayağa kalkıp önce etrafı gözlerimle kolaçan etmiştim. Etrafta kimsenin olmadığını kanaat getirdikten sonra yavaş adımlarla kapının oraya doğru gitmeye başladım. Evin dış kapısının olduğu yere doğru tam gidecekken  kulağımın arkasında bir nefes hissetmem ve karnıma bir elin sıkıca sarması, ağzıma ise mendilin kapanması bir oldu!