samotność dnia codziennego.

Myśli kobiety uwięzionej w męskim ciele.

Ciało pokryte szronem i popiołem

Dusza spala się piekielnym ogniem

Ona taka piękna, ono zbyt męskie

Zniewolony wolnością topię się ludzką naiwnością

Strach bezkresne pokrywa pola

Tam spoczywa w spokoju ma swoboda

Daleki od rozpaczy przyklękam przed lustrem

By oddać hołd człowieczej kastracji.