🖤 𝙴𝚁𝚁𝚘𝚁☒ : 𝙐𝙣𝙖𝙗𝙡𝙚 𝙏𝙤 𝙇𝙤𝙑𝙀❤️ (16+)

თავი მეჩვიდმეტე:მე თუ შემიყვარდი...🖤

უკვე 20 წუთია რაც ბავშვებთან ერთად ერთ ადგილას ვზივარ და ნერვიულობით თვალებს ვაცეცებ.
ყოველ წამს მოველი რომ კარი გაიღება  და იუნგი შემოვა,მაგრამ არა და არ დადგა ეს მომენტი...უკვე ძაალიან მეშინია და მგონია რომ რამე დაუშავდა!
მინდა გავიდე და მოვძებნო,მაგრამ ბავშვებს ვერ ვტოვებ...ან იქნებ პოლიციაში განვაცხადოთქო,მაგრამ წესების თანახმად 24 საათი უნდა გავიდეს ადამიანის დაკარგვის შემდეგ
"გთხოვ იუნგი,გთხოვ მალე დაბრუნდი"უკვე ვლოცულობდი და თვალებიდან ცრემლებს ვეღარ ვთოკავდი..არ მინდოდა ბავშვების წინაშე მეტირა,მაგრამ ძაალიან შეშინებული ვარ ამ წამს,ისე არ მინდა რომ რამე დაუშავდეს,ისე ვღელავ მასზე რომ ეს სიკვდილის ტოლფასია ჩემთვის!
ეს ცვლილებაა?
ესაა ცვლილება?
ჩვენ ერთმანეთზე ზრუნვა დავიწყეთ.

კარის ხმაზე სასწრაფოთ ფეხზე წამოვდექი და სწრაფათ გავიქეცი შემოსასვლელისკენ,გზაში კი მეტად იმოქმედა ჩემმა ემოციებმა ჩემზე და მეტად ავტირდი უნებურად.
"იუნგი!! იუნგი!"მის სახელს ვიძახდი და თან გული ვეღარ მითმენდა სანამ კარებამდე მივედი.
"იუნგი"ის ჩემმს წინ დგას...ის დაბრუნდა და თან კარგასდაა...არაფერი არ სჭირს
"მეი..კარგად ხა-"აღარ დავასრულებინე და პირდაპირ ჩავეხუტე!
არ მინდოდა არაფრის მოსმენა ,არ მაინტერესებდა ამ წამს რამდენად უცნაურად ჩათვლიდა ჩემს საქციელს,უბრალოდ მინდოდა ჩავხუტებოდი,მინდოდა ...ძაალიან მინდოდა!
"იუნგი...როგორ მიხარია რომ კარგად ხარ,როგორ მიხარია!"თან აღელვებულმა ვუთხარი და მეტად მოვხვიე ხელები,ის კი გაშეშებული იდგა და ხმას არ იღებდა,დარწმუნებული ვარ დააბნია ჩემმა საქციელმა...მეც ძაალიან დაბნეული ვარ.
"კარგად ვარ მეი"დაბნეულმა მიპასუხა და ჩემს სხეულს ნელ-ნელა მოშორდა,რაზეც ცრემლები მოვიწმინდე თვალებიდან და აღელვებულმა ვკითხე"გაგექცა ხო?"
ამაზე მან იმედგაცრუებულმა დაამიქნია თავი,აშკარად არ იყო ბედნიერი რომ ვერ დაიჭირა ის ნაძირალა!