🖤 𝙴𝚁𝚁𝚘𝚁☒ : 𝙐𝙣𝙖𝙗𝙡𝙚 𝙏𝙤 𝙇𝙤𝙑𝙀❤️ (16+)

თავი ოცდამეათე-დამნაშავე თუ მსხვერპლი?

რას ნიშნავს მკვდარია...მოვკალი?
მთლიანად ამიკანკალდა სხეული და უკვე სხეულის მთელი ნაწილი დამიბუჟდა,მეგონა სულ გავიყინე და ვეღარ გავინძრეოდი,მანამ სისველე არ ვიგრძენი ფეხებ შუა.
შიშით დავიხედე და სისხლი მომხვდა თვალში!
ამაზე მე იუნგის ავხედე,ისე რომ უკვე ცრემლები მცვიოდა...იუნგიც შეშინებული მომვარდა,ვერ გაეგო რა ხდებოდა და ანერვიულებულს ხელით ვეჭირე,რადგან უკვე ვიკეცებოდი.
"მეი,მეი! რა გჭირს?!"
ამაზე მე უკვე ხმამაღლა ავტირდი.
"ჩვენი შვილი,ჩვენი შვილი იუნგი!"
ნუთუ დავკარგე?
იუნგი ცოტახანს გაოცებული მიყურებდა და ტუჩები უკანკალებდა,რაღაცის თქმას ცდილობდა და თითქოს თავს ვერ აბავდა,სააბოლოდ კი ხმამაღლა იკითხა!
"მეი,ორსულად ხარ?!"
ამაზე მე ცრემლები გადმომცვივდა და მეტად დავეყრდენი იუნგის.
"გთხოვ მაპატიე,ამ დრომდე ვერ გითხარი,ახლა კი მგონი ვკარგავთ!"ტირილით ვუთხარო,ისე რომ ძლივს ვსუნთქავდი...იუნგისაც შევატყვე როგორ ჩაუცრემლიანდა თვალები,მაგრამ როგორ შეიკავა თავი,უეცრად კი ხელში ამიტაცა და მთელი ძალით წაიჭრა წინ!
ისეთი სწრაფათ მივყავდი თითქოს და ამ წამს საერთოდ არაფერი არ ეჭირა ხელში!
"არც ისეთი შორს ვართ!
მანქანა გამოივლის სადმე მაინც და საავამტყოფოში წაგიყვან!
გადაარჩენენ ჩვენს შვილს, გპირდები! "
გახშირებული სუნთქვით მითხრა,ისე რომ არ შეჩერებულა და შემდეგ მეტად აუჩქარა ნაბიჯებს.
მეც მთელი ძალით ვეხვეოდი კისერზე და მის გულმკერდზე მედო თავი,ისე რომ ცრემლებით ვუსველებდი სულ საროჩკას.
ნუთუ მართლა ასეთი უიღბლო ვარ?
ყველაფერი მე რატომ მემართება?!
ყველაფერი ერთად მოხდა დღეს!
დაიწყევლოს ეს დღე.
ამ ფიქრებში ვიყავი ,უეცრად რომ ცარიელ ქუჩაში მანქანა გამოჩნდა.
ამაზე იუნგიმ დრო არ დაკარგა და გზაზე გადაუდგა მანქანას!
მანქანიდან შენიშნა ჩვენი მდგომარეობა საჭესთან მჯდარმა და სასწრაფოთ ჩვენსკენ გამოემართა "გამარჯობა,ყველაფერი კარგადა? დახმარება ხომ არ გჭირდე-"
იუნგიმ არც დააცადა ბოლომდე დაესრულებინა წინადადება,ანერვიულებულმა რომ უთხრა.
"ჩემი ცოლი ფეხმძიმედაა და სისხლდენა აქვს,გთხოვთ დამეხმარეთ რომ საავადმყოფომდე მივიყვანო და შვილი გადავარჩინო!"ეს რომ თქვა კაცი ანერვიულდა და სასწრაფოთ წინ წაიჭრა!
"დაბრძანდით,არ ინერვიულოთ !
მოვასწრებთ მის გადარჩენას!"თქვა ნერვიულობით და მანქანის კარი გამოუღო იუნგის.
იუნგი ჩემთან ერთად უკანა სიდენიაზე დაჯდა,ისე რომ ხელი არ გაუშვია ჩემთვის და ჯერ კიდევ ხელებში ვეწვინე დაწოლილ მდგომარეობაში.
მძღოლს როგორც შეეძლო სწრაფათ ატარებდა მანქანას და სააბედნიეროდ დღესასწაულის გამო ,რომელსაც მთელი ქალაქი აღნიშნავდა ერთი ორი მანქანა თუ დადიოდა გზაზე.
ამდაგვარად გაადადგილებაც არ გაგვიჭირდა.
იუნგი სახეზე სულ გაფითრებული იყო,აშკარად ძაალიან შეშინებულია ამ წამს,მე კი ისეთი ცუდად ვარ რომ ისიც არ შემიძლია გავამხნევო,ყველაფერი მართლაც ცუდადაა,არც კი ვიცი რით გავამხნევო და დავაიმედო!
იუნგი კი ყოველ წამს მეკითხება როგორ ვარ და თავს თუ კარგად ვგრძნობ,პლიუს ამას მამოწმებს რომ ფხიზლად ვარ,რადგან თუ გონება დავკარგე მეტად რთულ სიტუაციაში აღმოვჩნდებით!
მე რომ ძაალიან ბევრი  სისხლი დავკარგო,არამარტო ბავშვი ,არამედ შეიძლება მეც მოვკვდე .