BackRead

Chapter 5

A Nightmare

Dein's POV

Nakasakay ako ngayon sa itim na montero. Kasama yung taong kinahuhumalingan ko sa loob nang walong taon. Na tila ba isa lamang panaginip at alam kong nasa loob lamang nga ako nang isang pantasya na nagsimula mula nang pumikit ang aking mata at binigyan nang ilaw nang tahimik na buwan ang aking mga muka.

Namayani ang katahimikan sa loob nang kotse hanggang sa nagpatugtog si Zack ng paborito kung awit iyon ay ang "nobela". Na tila isang sirkumstansya na paulit-ulit lamang ba talaga ka sira ang ulo ko sa taong dapat matagal ko nang kinalimutan. Bahala na parati ang sagot ko makasama lamang ang taong pinakamamahal ko.

Saktong chorus na napasabay ako sa pag awit at napatingin naman siya sa akin na tila ba'y nagulat. Ngumiti siya at hinawakan ang kamay ko at saka sabay kumanta rin siya. Tila ay may parang kuryente na dumaloy sa aking mga kamay patungo sa aking mga pisnge na nagdulot nang pagkapula nito. Alam ko naman na panaginip lamang ito at alam ko pagmulat nang aking mga

Ngumiti kahit na napipilitan
Kahit pa sinasadya
Tulad mo ba akong nahihirapan
Pag naiisip ka
Bawat sandali na lang
At aalis magbabalik
At uuliting sabihing
Mamahalin ka't sambitin
Kahit muling masaktan

Hindi ko inexpect na magiging ganito ako kasaya sa lahat nang mga nangyari sakin. Hindi ko alam kung saan kami papunta ang alam ko lang ngayon ay pareho kaming masaya. Yung saya na sana hindi na matapos pa at ang saya na sana panghabang buhay na.

Inabot na kami ng dilim sa daan. Kasabay nito ang ang napakahabang traffic sa daan. Napakaraming sasakyan, napakaraming ilaw sa daan, sa pagkakatitig ko sa mga ilaw ay nakatulog ako sa biyahe. Hindi ko na namalayang nakarating na pala kami sa isang burol kung saan kita ang buong lungsod kitang kita ang ganda nang paligid.

Binuksan niya ang likod nang montero niya para duon kami makaupo. Nagtatayugan ang mga puno, siguro kung ako lang mag-isa dito uuwi na lang ako sobrang creepy kasi nang lugar pero naging romantic siya kasi magkasama kaming dalawa ngayon.

Natatanaw ang mga nagkikislapang mga bituin sa kalangitan. Nararamdaman ko ang bawat pagtibok nang puso ko dahil sa kaba na nadarama. Hindi ko alam kung ano pa masasabi ko sa mga nangyayari ngayon. Dahil sa pagmamahal ko sa kanya nabulag ako sa lahat. Yung pati pagmamahal nang mga kaibigan ko nakalimutan ko na. Ito ang hinihiling ko sa lahat ea, ang makaramdam ako nang kahit na kakaunting pagmamahal at kaunting pagbibigay sakin ng halaga, sana hanggang sa huli masaya ako, at kung panaginip naman ito pakiusap wag niyo na akong muling gigisingin dahil sa panaginip lang ako naging masaya nang ganito.

Hindi ko na napansin na may mga taong handang tiisin ang ugali ko para mapasaya lang ako. Muli siyang nagpatugtog nang isa ko pang paboritong awitin. Naka-suot kami ngayon ng earset tapos ibinigay niya sa akin ang jacket niya kasi lumalamig na ang simoy nang hangin. Pumatak na naman ang chorus kasabay nang pagpatak ng mga luha ko.

Sambit sambit ang pangalan niya Zackkkkkkk! Zackkkkkkkkkkkk! Agad siyang naglaho at ito ako naiwan na namang mag isa.

Hey Liza? Liza wake up? said Sammy

Sa pagmulat nang mga mata ko agad kong niyakap si Sam sa sobra kong lungkot narealize ko na hindi pala lahat nang masaya nagtatagal mayroong panandalian lang na nagdudulot nang pangmatagalang sakit.

Hindi nagtagal kinausap niya ako.

He asks me what happened? Bakit daw ako umiiyak? Bakit ko daw isinisigaw ang pangalan nang lalakeng iyon?

I answer him straight forward. Napanaginipan ko siya. Ang saya saya namin then suddenly he disappeared. He left in woods with his montero. I don't know what to do that's why I cry and shouting his name. But he never return. Akala ko kahit sandali magiging masaya ako pero mali pala ako. Once na naging masaya ka sa isang bagay lalong lalo ka naman netong sasaktan.