BackRead

Chapter 4

 FEAR OF LOSING'

Dein's POV

Sa Hospital

Patay na ba ako? My god! I want to see my self happy and contented before I die. I don't want to see my self cry again. I want to see my self  stand in front of him and say i'm done with you

I slowly opened my eyes and i saw how worried my parents are

" Liza? Heyyyy baby are you okay?" my mother said.

"May masakit pa ba sayo? Tell me?" my father added.

"Mom? Dad? Ano Pong nangyari?." I said. I literally don't know what happened ang alam ko lang ay masaya ako kanina.

"Liza, someone throw a stone and ikaw yung tinamaan. Who told you to go there?" mom told and asks me. For God sake i didn't know what literally happens to me i just know that i am in Enchanted Kingdom with Sam when i collapsed. But i didn't know and hindi ko naman alam na nabato pala ako basta ang alam ko lang sobrang sakit nang ulo ko at nahirapan akong huminga kanina.

"Hmmmmm.. Tita ako po ang nagyaya kay Liza to go there? Cause I know, that place can relieve all the pain on her. She doesn't deserve to be treated like a nothing . She doesn't deserve to cry like that." nahihiyang sagot ni Sam. But that was true and my tears start to fall again these days i feel so weak.

"Liza? Is that true?" nagtatakang tanong ni mommy. Nahihiya man akong sagutin ngunit kailangan ko kasi alam ko namang kailangan din nilang malaman kung anon a ba talaga ang nangyayari sa nagiisa nilang anak.

"Hmm.. mom? Dad? Yes cause I need both of you , I need you here , I need your time. I don't know where am I going to go, where am I going to place myself? Your always busy with your business. Buti pa si Sam naiintindihan ako kahit lagi kaming magkagalit." Saad ko habang ang mga luhang kanina pang nagbabadyang pumatak ay lalo na nang bumuhos at mas lalo na akong nanghina dahilan para sumakit ang ulo ko.

"I am so sorry my precious daughter. Please forgive me and your mother all we wanted for you is the best and sana maintindihan mo kami. Hayaan mo at your 18th birthday we gonna announce something." Sabi ni dad habang pinipispis ang aking likod para gumaan ang pakiramdam ko

" Sana nga po dad." naiiyak kong sagot.

After that conversation nawala sa paningin ko sa Sam and alam nila mom kung sino ang hinahanap ko and they just smile and let me go out of my room with my dextrose syempre ayaw nila patanggal ea. I saw him patunggo sa garden nang hospital and there are benches out there.

Hindi agad ako lumapit sa kanya, titignan ko kung anong gagawin niya, hindi nagtagal lumapit na ako sa kanya dahil dumidilim na rin at may nakikita na akong patak nang tubig sa pond malapit sa inuupuan niya. Agad akong nanghiram nang payong sa nurse station.

Dali dali akong lumapit sa kanya baka siya naman ang magkasakit ea sabi ko nga diba mas pipiliin ko na lang na ako na lang ang masaktan, mahirapan pero wag ang mga kaibigan ko.

"don't blame yourself, lahat tayo nagkakamali. Pero dahil sa mga pagkakamali natin mas natuto tayong bumangon at mas maging malakas." Saad ko sa kanya na nagpadilat sa mga mata niyang tila kanina pang nagaantay nang patak nang ulan. Hindi ko gusto na nagkakaganito si Sam.

"bakit ka lumabas nang room mo? Baka lalo kang magkasakit sa pinag-gagawa mo? Ayoko nang nakikita kitang andito sa lugar na dito. Mas gusto kitang makitang malakas at masaya, hindi ka pwede dito?" saad nito at hindi na nga niya napigilan ang mga luha niya alam o namang hindi malakas na tao si Sammy, yun lang yung pinapakita niya sa akin para hindi ako mag-alala.