Between those Pages ||COMPLETED||

Prologue

Prologue

"Are there any patients left?" I leaned against my chair and closed my eyes.

This is really a busy day for me. But the feeling is really fulfilling.

"Wala na po, Doc." Sagot ni Sean, ang assistant ko while writing something on her blue notebook.

We're having a free medical check-up dito sa isang barangay around Manila.

Ngayon na nga lang namin ulit nagawa. Dati kasi noong hindi pa ako ang isa sa mga magagaling na doktor here in PH, monthly kaming nagka-conduct ng medical missions.

I took a one-day leave para dito, and I felt happy nang pagdating namin kanina dito sa covered court ay napakaraming tao.

Hindi nasayang ang leave ko.

And thank God, nabigyan namin silang lahat ng medikal na atensyon.

"Doc, pwede na po ba akong mauna? Birthday ko po kasi, iti-treat po ako ng kaibigan ko." Nahihiyang tanong sa'kin ni Sean.

"Oh, I forgot that it's your birthday. Sana hindi ka na lang pala tumulong sa'kin kanina. You should take a day off."

"Okay lang po Doc, atleast po ngayong birthday ko, marami po akong natulungan. Hindi lang po ako 'yung naging masaya." Sabi niya habang inaayos ang bag niya.

Napangiti ako sa sinabi niya. My assistant really have a kind heart.

I've always saw her as my twin sister, since she past away years ago.

Hindi ako nagkamaling kinuha ko siya bilang assistant few years ago.

It's just few years after I took my residency and I want to build a clinic just around the metro.

Tutal hindi naman ako palaging kailangan sa ospital dahil may sched lang naman kung kailan ako kailangang pumunta sa ospital.

Hindi lang naman kasi ako ang nag-iisang neuro sa ospital kaya hindi ganon ka-hectic ang sched ko.

I'm a neurosurgeon, pero ayoko na hanggang do'n lang ang maipaabot kong tulong sa mga tao.

Ibinababa ko noon mula sa sasakyan 'yung mga gamit na kakailanganin ko sa clinic nang makita ko siya na parang maiiyak na nakaupo sa gutter.

Malapit ko nang mailipat lahat ng mga gamit sa clinic pero nandoon pa rin siya na nakatulala lang.

I don't want meddle with her problems and all pero parang nagkaroon ng sariling buhay ang mga paa ko at lumapit sa kaniya.

Parang kusa ring inabot ng kamay ko ang panyo ko sa kaniya.

After a few seconds, napatingin siya sa'kin at tumitig sa panyong hawak ko.

"Aabot-abot ka diyan ng panyo tapos ano? Magiging friends tayo? Tapos mapo-fall ako sa'yo? Pero 'di mo naman ako sasaluhin kasi friends lang tayo. E 'di masasaktan ako?

"Pero marupok ako kaya para akong boomerang na babalik lang sa'yo hanggang sa ma-fall ako ng sobra 'yung tipong lunod na lunod na? Hindi na uy.