Between those Pages ||COMPLETED||

23

Chapter Twenty Three

Hindi pa namin nasasabi kay Tito kung anong gustong mangyari ni Sean.

Pero sabi naman niya, papayag naman daw si Tito.

Alam ko namang papayag dahil iiniintay na nga lang kung anong magiging desisyon ni Sean.

"Tara punta tayong garden." She said.

Kakagaling ko lang sa duty at dito na 'ko dumiretso sa Rizal, sa totoo nga lang ay dito na ako pinatitira ni Tito.

Doon daw ako sa guest room tumuloy kung gusto ko kaso sabi ko naman ay masyadong hassle kapag biglaan akong kinailangan sa ospital.

May kalakihan itong bahay nila Sean, hindi naman nakakapagtaka dahil nga pamilya ng mga doktor ang mga Esquires.

Naabutan naming papalubog na ang araw, the sky is slowly being consumed by the darkness.

It's night again, hours where Sean said that we have most of our moments together.

And I started to love night since she said that, well in fact I love everything that could make me think about her.

Kung dati ay wala akong pakialam kung gabi ba o umaga dahil sa trabaho ko at nasanay na lang ako gigising para magtrabaho at uuwi para matulog sa kahit anong oras, biglang niyang iniba 'yun.

Some persons really come into our life to change something.

"Kantahan mo 'ko." Bigla niyang sabi.

"Alam mo namang hindi ako marunong kumanta."

"E 'di maggitara ka na lang tas ako kakanta?" She said.

"Kaya mo ba?" Balik ko naman ng tanong.

Tumango siya at lumakad papunta doon sa hammock na nandito sa garden.

"Dito tayo!" She said.

Sumunod ako at nakita kong may gitara doon, which is very unusual.

"Dito mo lang nilalagay gitara mo?"

"Dito kasi ako nagigitara." Sagot naman niya at ibinigay ito sa'kin.

Inabot ko 'yun at umupo na rin sa tabi niya.

It was years since I last played my own guitar, marunong pa kaya ako?

I strummed it's strings and played some chords to practice, and turns out na marunong pa naman ako kahit papaano.

"Wonderwall by Oasis." She said at buti na lang ay alam ko ang kanta.

Nagsimula na akong tumugtog ng intro at matapos nito ay kumanta naman siya.

Today is gonna be the day that they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow realized what you gotta do

She sang at ako naman ay humanga na naman sa boses niya kahit hindi na ito ang unang beses kong marinig ito.

I don't believe that anybody feels the way I do about you now

She looked right into my eyes kaya maging ako ay kumanta na sa sumunod na verse.

Backbeat the word was on the street that the fire in you heart is out
I'm sure you've heard it all before but you never really had a doubt

Napataas ang kilay niya nang kumanta ako na parang sinasabing kaya ko naman pala.

I don't believe that anybody feels the way I do about you now

Kumanta kami ng sabay sa prechorus at pag dating naman sa unang chorus ay siya muna ang pinakanta ko.

Because maybe
You're gotta be the one that saves me
And after all
Your my wonderwall

As she sang, naisip ko na ang kantang 'to ay parang mga salitang gusto kong sabihin sa kaniya.

I said maybe
You're gotta be the one that saves me
And after all
You're my wonderwall

Pagkanta ko naman sa sumunod na chorus at nagsabay kami sa huli.

I smiled as we both sang because this moment is really fleeting.

It makes my heart leap because through this song, I could really tell her what she means to me.

That she's my savior.

Nang matapos ang kanta ay napahingang-malalim si Sean.

"Are you okay?" Tanong ko kaagad.

Tumango siya at ngumiti sa akin. Sinandal niya ang ulo sa balikat ko at tumingin sa langit.

"Gabi na naman." She pointed out kahit kanina ko pa napansin 'yun.

Tumingin na lang ako sa kalangitan, at kahit na walang makikitang bituin ngayon ay maganda pa rin itong tignan.

Silence enveloped us for the next few minutes until she break it.

"Alam mo ba kung bakit 'yun 'yung pinili kong kanta?" She asked out of the blue.

Tumingin lang ako sa kaniya.

"Because that are things I want to say to you."

Napangiti na lang ako sa sinabi niya.

"Sabihin sa'kin? Kailan ba kita nailigtas?" I chuckled.

"Ililigtas pa lang." She smiled.

"You're gonna save me from my illness, right?"

Natigilan ako sa sinabi niya, nanumbalik 'yung kabang naramdaman ko nung sinabi niyang gusto niyang ako ang mag-conduct ng operation.

But I still smiled and nod at her. I'm giving all my efforts to remove that tumor.

"Alam mo bang 'yun din ang mga gusto kong sabihin sa'yo?" Tanong ko at ibinalik ang tingin sa langit.

"Ang alin? Ise-save kita sa sakit? May sakit ka?!" Her eyes widened.

"No, silly." Tawa ko nang makita ang reaksyon niya.

"What I mean is... that song has all of things that I want to say to you. Noon pa.

"You pick me up on the times that I'm feeling so down, kaya niligtas mo ako." I explained.

"Paano kaya kung hindi mo ako nakita noon sa gutter? Paano kung hindi ko naiwan 'yung notebook ko? Paano kung hindi nagloko si Doc Kesz? Single na 'ko habang buhay?" She wondered out loud.

"I believe that things will make way. And that events are bound to happen."

"Paano kung kasama sa events na 'yun 'yung mga masasakit? Okay lang ba 'yun sa'yo?" Tanong niya at nagulat naman ako.

"What do you mean?"

"Paano kung iwan pala kita?"

Nanlaki naman ang mga mata ko sa tanong niya at napalingon sa kaniya

"Would you do that?" I asked.

"'Wag mong seryosohin. Hahahaha. I'm just stating what ifs. Pero hindi, hinding-hindi kita iiwan." She smiled.

"Ang tanga ko naman kung gagawin ko 'yun 'di ba?"

Parang bumibigat ang puso ko sa mga sinasabi niya.

Inakbayan ko at hinalikan ko ang noo niya.

Kung gugustuhin mo mang iwan ako, hindi kita hahayaan.

I would do everything para mailigtas ka, katulad ng pagligtas mo sa akin noon.