Fairytail:Lucy'nin geçmişi

Zaman Meselesi

_Evet demek sen bir exceedsin.İsimlerinizi duymuştum ama daha önce hiç exceed görmedim.(Kafasını eğdi)yani gördüysem bile hatırlamıyorum.(Lucy)(Bakışlarını Happy'den Natsuya çevirdi)

_Geçmişine dair hiçbir şey mi hatırlamıyorsun?(Natsu)

_Hayır.Aslına bakarsan soyismimi bile hatırlamıyorum.Annem ve babam kim ve yaşıyorlar mı(Natsu yutkundu),bir kardeşim varmıydı ve ya daha önce bir loncanın üyesimiydim hiç bilmiyorum(Lucy)
Evet.Lanet olsun Lucy evet sen bizim loncanınmızın büyücüsüsün,bizim ailemizin bir parçasının,benim...Sadece yutkundu Natsu.Çünkü o anda elinden sadece yutkunmak geliyordu.Karşında oturan şu yüz ona o kadar yabancıydı ki.Olmaması gereken kadar yabancı.Bir insanın düşünceleri ne kadar tehlikelidir?Söylenemeyen sözlere ne olur?Natsu artık biliyordu ve daha önce en azılı düşmanlarından saklamadığı düşüncelerin ne kadar tehlikeli olduğunu öğrenmişti.Susmalıydı.İçinden çığlıklar atsada susmalıydı.Çünkü Lucy kendisine bu kadar yakınken onu tekrar kaybetmemek için bu sözlerin saklı kalması gerekliydi.Susmalıydı.Lucy'e bu kadar yakınken konuşamazdı.Ama ona bu kadar yakınken susamıyordu.Anlatmak istiyordu Natsu ,haykırmak istiyordu.Ama yapamazdı...Yapmamalıydı...

*Fısıldar*Bize aitsin Lucy.Fairytail'e aitsin.(Natsu)

_Anlayamadım Natsu bir şey mi söyledin?(Lucy)

(Natsu derin bir nefes aldı ve sıkınlıkla bıraktı)_Hayır bir şey söylemedim.(Natsu)

Ve gözlerini Lucy'nin gözlerine kitledi.Belki böylece konuşabilirdi.Gözleriyle.Sessizce ve tanıksız...
Evet dedim Lucy.Sen biza aitsin Lucy Heartfilia.Sen Fairytail'in yıldız ruh büyücüsüsün.Sen bizm bir parçamızsın benim...partnerimsin.Dostumuzsun.Sesizlik.Sadece sesizlik.Ne Natsu bir şey söylemişti ne de Lucy bir şey duymuştu.Sadece sesizlik.Acı bir sesizlik.Sadece birbirlerine bakıyorlardı.Natsu derin bir nefes alıp verdi.Anlamamıştı Lucy.Ne demek istediğini anlamıştı.Ve onu yine hatırlamamıştı.Gözlerindeki o pırıltı hala yoktu.Herzamanki neşesi ve konuşlandığı.Orada olduğunu hissettirmiyordu artık.Duruşuyla ben burdayım demiyordu.Yoktu artık Lucy.Bu karşındaki beden ona ait değildi, bu mat kahverengi gözler onun değildi.Ama kalbi.İşte o gerçekti.Natsu biliyordu Tanıdığı özelediği Lucy karşındaki bedenin göğüs kafesinde kapalı kalmıştı.Ama onu kurtaracaktı.Natsu Lucy'i geri alacaktı.Alacaktı.

İkisi birbirine bakıyordu.Sadece bakışıyorladı.Söylenecek söz yoktu.Söylenebilecek söz yoktu.Lucy Natsu'nun tam karşında duruyordu.Hatırladığı tek isimin sahibi karşında duruyordu.Ve o konuşamıyordu bile.Gerçi ona ne diyecekti ki.Merhaba ben hiçbir şey hatırlamıyorum ama senin ismini nedense hatırlıyorum.Sen benim neyimsin?mi diyecekti.Ona ne diyebilirdi ki?Kendisi bile onu neden hatırladığnı bilmezken ona ne diyebilirdi.Belki sadece...Lucy ayağa kalktı ve masaya bin mücevher bıraktı.Ve tekrar Natsu'ta döndü.

_Benim artık gitmem gerek beni kurtardığın için tekrar teşekkürler.(Lucy)

_Bekle...Lütfen yani teşekkürler.Yemek için(Natsu)

_Önemli değil beni kurtardın bu da benim karşılığım.(Lucy)

_Seni hiç kurtarmış gibi hissetmiyorum.(Natsu)

_O zaman bugün benle karşılaştığını unut çok yardımcı olur.(Lucy)

_Anladım.Bugün seni görmedim(Natsu)

Lucy arkasını döndü ve yürümeye başladı.Tam Natsu oturacağı sırada arkasını döndü ve koşarak Natsu'ta sarıldı.

*Fısıldar*_Sadece biraz daha bekle.Bir gün seni dinleyeceğim.Ama önce,beni kurtar lütfen.Sana güveniyorum.NATSU.(Lucy)