This Damsel is a Stress (VERY SLOW UPDATE)

KAB 56

GET EVEN

“Vince?” she called out

‘Vince? Asan ka na ba? Hindi nakakatuwa!” aniya habang minamasdan ko siya mula sa malayo

“Bumalik ka nga dito. Pag hindi ka lumabas iiwan na kita” I know she wouldn’t do that.

“Vince naman kasi e”

“Vince! Vince!” her voice echoed in the whole house. Nagpasya akong lumabas and there I saw her standing on her wedding gown.

She’s smiling brightly at the end of the from the altar at nang magtagpo ang aming mata ay ngumiti siya sa akin. She’s walking slowly at unti-unting pumapatak ang luha sa kanyang mga pisngi.

Humalera ang ilang mga abay at dahang dahang inihagis sa kanya ang mga petal ng putting rosas ngunit nagulat ako nang bigla itong bumagsak sa sahig at unti-unting nagkulay pula. Kita ko ang takot sa kanyang mga mata. Sumigaw ako na itigil ang paghahagis ng bulaklak ngunit wala akong magawa. She’s standing there at walang humpay ang kanyang pag-iyak unti-unti akong lumapit sa kanya ngunit patuloy siya sa pag atras.

Hinayaan ko siyang tumakbo palayo sa akin ngunit ng tumalikod ako at naglakad palayo sa kanya ay narinig ko ang kanyang boses. Luminga linga ako ngunit hindi ko siya makita. Tanging boses nya lang ang aking naririnig. Ang boses na paulit ulit na nagsusumamo. Gusto kong sumigaw, gusto kong sabihing hindi ko sya iiwan ngunit wala akong magawa.

“Vince….don’t leave me Vince…” she cried

“Vince… please…lets talk…” she sounded desperate

 “Francine please…” ani ko habang pinipilit takpan ang aking tenga. Paulit-ulit akong umiiling. I don’t want to see her like this,I don’t want to hear her cry. Please stop.

“Vince…Vince…” nagising ako at agad natagpuan ng aking mga mata si Grace.

“Vince its just a dream” ani Francine sa aking panaginip saka ako hinihingal na nagising. Nilingon ko ang paligid and all I saw is black. Hinilamos ko ang aking palad sa aking mukha. That Fckng dream again. Noong nasa ibang bansa ako ay madalas ako managinip. In my dream, there was Francine. She’s crying and begging me to stay. Ilang taon na iyon nagpapaulit-ulit sa aking utak na pilit kong tinatakasan. I want to stay away, I want to forget her but the memories of our last encounter came back to me each and every night of my life.

 

“I’m sorry Vince….lets talk…please Vince” tears flows down on her beautiful face habang kinakatok ang salamin ng aking sasakyan. I keep my eyes on the road. I don’t want to see her face. I needed this… we both need time. I was hurt and so was she and we both need a break.

“Manong tara na” ani ko sa driver na nag aalinlangang umalis

“Vince… Vince…” she began to panic nang gumalaw ang sasakyan. “No Vince… lets talk…. We can figure this out… I’m sorry…. Mygod I’m sorry Vince…. No… don’t leave…. Don’t leave….” Aniya habang unti-unting naandar ang sasakyan. June was crying at her back. What the hell is she doing there? Nanonood ng teleserye?

“ Manong tara na! Male-late ako sa flight ko” lumunok ng ilang beses ang driver at tiningnan ang naiyak na si France sa aking gilid bago pinatakbo ang sasakyan. Dahan dahan ang takbo niya and I seriously want to scold him for giving me a torture.

“Vince…” she cried habang sinasabayan ang mabagal na takbo ng aming sasakyan at patuloy na tinatapik ang salamin ng aking sasakyan

“Manong this is not a fckng teleserye and the hell we are not shooting anything so please drive o ako mismo ang magda-drive?”