The hawk

Hoofdstuk 11 - De val

Ik loop in mijn kast. Gisteren hebben we afgesproken om vandaag meteen naar de grotten te gaan. Ik draai wat heen en weer. Ik heb geen idee wat ik aan moet trekken. Ik pak uiteindelijk een strakke, zwarte broek en een witte trui met een printje. Ik bind mijn haar in een staart en loop naar de trainingszaal. Verschillende mensen maken zich klaar voor vandaag en ik kom er dood gewoon binnen lopen. Ty komt plagend naar me toe lopen. 'Waar is je kroontje, prinsesje.' hij geeft me lachend een duw. Hij had er overduidelijk veel zin in. 'Ik zou zo bij de KEB kunnen horen.' lach ik en ik draai een rondje. Hij knikt en geeft overdreven toe dat ik zo zijn plaats zou kunnen innemen. Ty roept iedereen bij elkaar en legt uit wat we gaan doen. Met een paar eenhoorns zouden we naar de grotten gaan, buiten de grotten zouden een paar elven blijven en de rest van de KEB en ik zouden naar de muur zoeken. Freya had me gisteren de spreuk geleerd. Het was lastig om te onthouden, want het waren nogal onzin woorden. We lopen met de hele ploeg naar buiten waar de eenhoorns al staan te wachten. Een paar elven zouden ook nog er heen vliegen. Zodra we buiten zijn valt mijn oog meteen op één eenhoorn. 'LYRA!' roep ik enthousiast en ik ren op de eenhoorn af. Lyra begroet me vrolijk en duwt haar neus in mijn gezicht. Ik klim op haar rug en terwijl de rest zich klaar maakt sla ik mijn armen nog even om haar nek. Ik fluister wat tegen haar en ga weer overeind zitten. Ik pak de teugels en laat Lyra keren. 'Ik ben er klaar voor.' knik ik tegen Ty. Hij geeft het commando en we vertrekken richting de Jen grotten. 

Met een paar minuten zijn we bij de Jen grotten. Veel bijzonders is het niet, want van buiten af is het een weiland met wat stenen. Ik stap van Lyra af en kijk naar Ty. 'Let maar op.' Hij loopt naar een grote steen en klopt er in een ritme op. De steen splijt open en er verschijnt een opening. Ik kijk Ty indrukwekkend aan. 'Kom Amelia, laten we de bron gaan zoeken.' Ik knik. Freya had de KEB niet verteld dat het ging om een geneeskrachtige bron, dus kon ik hun nog eens gaan verassen. Een van de KEB leden maakt een licht om de grotten mee te verlichten. Als we schuin naar beneden lopen merken we dat het licht niet nodig is. In de muur zitten kleine stukken diamant. Een soort glow in the dark diamant. De elf laat zijn licht doven. Terwijl we door de grotten dwalen zegt niemand een woord. 'Volgens mij is dat de muur die we zoeken.' zegt iemand opeens. Ik kijk naar de muur. Hij lijkt er wel op en er staat een soort geschrift boven. Ik lees het op. 'De bron van Anesta.' Duidelijk. Ik draai me om en kijk naar de KEB. 'Ik moet jullie iets vertellen. Jullie kunnen niet mee naar binnen. Jullie denken nu vast: naar binnen? Ja, want achter deze muur is de bron van Anesta en enkel ik mag er naar binnen.' Ik draai me naar de muur en leg mijn hand erop. Ik sluit mijn ogen en spreek de woorden van Freya uit. De muur begint te beven en schuift dan open. Er is een gang te zien en aan het eind klinkt het geluid van vallend water. Ik twijfel of ik wel alleen moet gaan, maar dat moet wel. Ik haal het kleine, glazen flesje uit mijn zak en laat het zien. 'Ik ben zo terug.' Ik loop de opening door en als ik een paar meter heb gelopen sluit de muur weer. Ik sta er nu helemaal alleen voor. Ik loop door naar het licht en mijn hart bonkt in mijn keel. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik loop door de volgende opening en moet een paar keer knipperen voor mijn ogen gewend zijn aan het felle licht. Mijn mond valt open van verbazing. Het was niet groot maar wat ik zag was geweldig. In het midden van de ruimte staat een soort fontein en daar boven zweeft een groene bal vol energie. Ik loop er naar toe en bekijk het aandachtig, maar raak het niet aan. Ik loop er om heen en loop naar het meertje. De waterval komt uit de muur en klettert op het meer. Ik laat mijn hand in het water glijden, maar ik voel niets. Ik pak het glazen flesje en dompel hem onder in het water. Zonder iets anders mee te smokkelen loop ik naar de uitgang. Ik draai me nog één keer om. De klimop planten in deze ruimte kwamen tot aan het plafond en verdwenen daarna. Verbazingwekkend. Ik controleer nog één keer het flesjes wat nog steeds vol met water zit en stop het flesje in mijn broek. Ik loop rustig de ruimte uit, richting de muur. Mijn hart zakt in mijn schoenen als ik opeens geschreeuw hoor. "Pak hem, Amelia geeft volgens mij best veel om hem!" en "Schakel ze allemaal uit!" hoor ik achter de muur. Uit paniek begin ik te rennen. Als ik bij de muur kom weet ik niet waar ik moet zoeken. Ik bons op de muur maar krijg geen antwoord. Ik hoor een doffe klap en leg mijn hand op de muur. Ik spreek vlug het zinnetje en de muur gaat langzaam open. Als hij ver genoeg open is zie ik dat er elven in zwarte pakken in gevecht zijn met de KEB. Ik zie dat Ty in de problemen is. 'Wat is dit?' fluister ik. Ik schud mijn hoofd onbegrijpelijk. Ik weet niet wat te doen maar één van de slechte mensen krijgt mij door. Hij komt op me af rennen en uit paniek schop ik hem in zijn kruis als hij te dicht bij is. Een lid van de KEB schakelt hem uit en schud lachend zijn hoofd. Ik haal mijn schouders op en glimlach naar hem. Maar wat ik hem niet op tijd kan vertellen is dat er iemand achter hem staat. En opeens wordt hij bewusteloos geslagen. Ik kijk vlug om mij heen en zie dat er veel KEB leden op de grond liggen, meer dan de "slechte" elven. Ty heeft het ondertussen flink zwaar en ik ben zo op hem gefocust dat ik niet merk dat er iemand achter mij staat. Ik word van achteren vast gepakt en van schrik slaak ik een gil. Ty hoort het en richt zich op mij, wat dom was want direct wordt hij bewusteloos geslagen. Nog een keer gil ik. Ondertussen is iedereen van de KEB bewusteloos of ligt op de grond van de pijn. 'Nemen we haar mee?' roept de mannenstem achter me. Een ander antwoord 'Nee, enkel deze jongen, die komt ze dan wel halen.' Hij lacht er nog even bij en de man achter me laat me los. Voor hij iets kan doen ren ik op Ty af en kniel ik bij hem neer, maar hij is echt bewusteloos. Voor ik iets kan doen voel ik een klap tegen mijn hoofd en het enige wat ik nog zie is dat ze Ty wegslepen, daarna wordt alles zwart.