The hawk

Hoofdstuk 16 - Ty en Amelia

'Hoe bedoel je?' vraag ik. Ze kijkt me onderzoekend aan. 'Nou. Je ogen... die waren niet bruin meer maar die waren zwart. Je was helemaal warm, je zat vol woede. En volgens Ty reageerde je nergens meer op.' zegt Freya. Haar oog valt op het boek. 'Wat las je dan?' Ik sla het boek open op de pagina die ik had gelezen. Ze knikt en sluit het boek weer. Ze staat op en loopt vervolgens weer weg. Ty komt weer bij me op bed zitten. 'Dat was echt eng, ik heb nog nooit iemand zo gezien.' zegt hij. Ik haal mijn schouders op, want ik had niets door. Hij schraapt zijn keel om mijn aandacht te trekken. 'Over twee weken is het precies zeventien jaar geleden dat jij bent geboren. Sinds dien heeft Meldora elk jaar een nieuwe aanval gedaan. Dus ik verwacht wel dat ze op jou verjaardag alles uit de kast haalt om jou... laat maar zeggen... te doden.' zegt hij zachtjes. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en zie dat hij een beetje ongemakkelijk kijkt. 'Nou, dan moet ze wel een grote kast hebben. Ik ga haar eerst doden en daar zal ik geen moeite mee hebben. Ook niet op mijn verjaardag.' zeg ik nonchalant. Ik spring van mijn bed af en loop naar de spiegel. Terwijl ik mijn uiterlijk inspecteer kijk ik via de spiegel naar Ty. 'Hoeveel moeten we nog doen, aan het trainen?' Hij kijkt met een vreemde blik via de spiegel naar mij. 'Bedoel je nou dat je er helemaal geen moeite mee hebt? Dat je er naar uit ziet om Meldora te doden?' vraagt hij alsof hij me niet gelooft. Ik draai me om. 'Nee. Ik heb er geen moeite mee. Twee weken duren veel te lang, kunnen we niet eerder een aanval doen, ter waarschuwing? Als ze het niet verwacht.' ik voel me weer oplaaien en ga even op de stoel van mijn kaptafel zitten. Ik haal even diep adem. Ik sta weer op terwijl Ty mij sprakeloos aankijkt. Ik loop naar de grote boekenkast en zoek naar een boek. Ik vind een boek vol met spreuken en haal het uit de kast. Ik loop terug naar het bed en plof erop. 'Nou?' vraag ik terwijl ik het boek open sla. Het boek bestaat eerst uit normale spreuken die de normale elven voor het huishouden gebruiken. Ik blader meteen naar achteren en vind de meest gevaarlijke spreuken. Ik voel dat ik begin te glimlachen als ik de spreuken door lees. Opeens slaat Ty het boek dicht. 'Amelia, niet doen. Je verlaagt je nog eens naar Meldora's niveau.' zegt hij geschrokken. Ik richt mijn hoofd fel richting hem. 'Dus? Dat zou jou niets moeten boeien!' snauw ik. Ik zie dat hij nu ook boos wordt. 'Dat boeit me wel! Dat zou je nu wel moeten weten!' Ik rol met mijn ogen. 'Dat maakt me niks uit, het enige wat me nu nog uitmaakt is dat Meldora dood gaat!' roep ik. Zijn gezicht verstrakt en hij slaat het boek open. 'Nou lees maar goed door Amelia. Reken er maar niet meer op dat ik je zal helpen met je aanval tegen Meldora!' roept hij en hij klimt van het bed. Ik kijk naar hem. 'Dat maakt mij niets uit! Ik heb geen hulp nodig!' roep ik hem na. Hij geeft me nog één blik, die blik vertelt me dat hij diep teleurgesteld is in mij. Ergens in mij breekt iets, maar ik ben veel te boos. Hij loopt de kamer uit en sluit de deur met een klap. Ik blijf naar de deur kijken, één minuut... twee minuten... tien minuten. Ik schud mezelf wakker en kijkt weer in het spreuken boek. 

Na een paar minuten heb ik de meest gevaarlijkste spreuken gevonden. Ik klim van mijn bed af en loop naar de kast. In de kast pak ik een willekeurige tas waar het boek in past. Ik loop terug naar het bed en stop het boek in mijn tas. Ik open de balkondeur en loop naar het uiteinde van het balkon. Ik vlieg mezelf op de reling en kijk naar achteren. Ik spring van de reling af naar beneden, maar voor ik op de grond beland spreid ik mijn vleugels, die me zachtjes op de grond laten belanden. Ik zet het op een rennen, omdat ik dat nog het fijnst vind. Ik ren door het bos heen en ren naar een groot weiland. Als ik in het weiland met stenen kom, waar ook de ingang van de Jen grotten is, stop ik met rennen. Op een gegeven moment sta ik midden in het weiland. Ik plof neer in het weiland en sla mijn tas open. Ik pak het spreukenboek eruit en sla het open op een van de simpele spreuken. Aangezien Ty me niet meer wilt helpen ga ik het alleen doen, dus alleen wat spreuken aanleren. 'Iriosum Prilantus.' brabbel ik. Ik sta en leg het boek open voor me op de grond. Ik neem de houding aan, dezelfde als op het plaatje en met mijn hand wijs ik naar een grote steen. 'Iriosum Prilantus!' roep ik. De steen begint te bewegen en ik voel opeens een flinke kracht die mijn hand belast. Ik pak nu enkel mijn wijsvinger en wijs hem omhoog. Ze steen gaat met dezelfde snelheid naar boven. Ik trek mijn hand samen, alsof ik de steen in mijn vuist neem en vervolgens doe ik of ik de steen weg gooi. De steen vliegt het weiland door en komt met een doffe klap verderop op de grond terecht. Ik kijk naar mijn hand. 'Vet.' fluister ik. Ik pak een nieuwe steen en zet die op drie meter afstand. Ik neem voor de zekerheid nog een paar stappen naar achteren en kijk in het boek. 'Hmm... barsten... klap... niet bij elven... pijn.' lees ik in stukjes op. Mijn duivelse glimlach verschijnt weer bij niet bij elven en pijn. Ik richt beide handen naar de steen. 'Iriosum Prilantus.' De steen gaat weer bewegen, ik til de steen een stukje omhoog. Ik vorm met mijn handen twee vuisten. 'Priosium!' roep ik. Ik sla mijn vuisten tegen elkaar aan en de steen barst kapot. Ik leer verschillende spreuken en oefen ze op de stenen. Ik laat mezelf in het zachte gras vallen en begin te lachen. 'Dit is geweldig! Meldora gaat eraan!' ik sluit mijn ogen voor een seconde maar ik open ze meteen als ik me realiseer dat ik nu een makkelijke prooi ben. Ik rol op mijn buik en kijk nog een keer bij de gevaarlijke spreuken. Ik zie helemaal geen spreuk die Meldora zou kunnen gebruiken voor de energie ballen. Ik sla geïrriteerd het boek dicht en duw hem weer in mijn tas. Ik sta op en sla de tas om mijn schouder. Dit keer besluit ik terug te vliegen. Ik ben niet veel sneller dan als ik ren maar ik beland wel weer netjes op het balkon. Ik loop mijn kamer weer binnen en sluit de balkondeuren. Meldora gaat eraan.