The hawk

Hoofdstuk 17 - Veranderd

Het was ochtend. Het was ondertussen al een week geleden dat Ty en ik ruzie kregen, hij heeft sinds dien niets meer tegen mij gezegd, lekker rustig zo. Ik rek me uit en kijk tevreden rond. Ik had al flink wat spreuken onder de knie, ook al was niet iedereen daar blij mee. Freya had ook al gezegd dat ze teleurgesteld was in mij. Ik had mijn schouders opgehaald, het had me niets geboeid. Ik stap mijn bed uit, ik had besloten om te wachten tot mijn verjaardag met de grote aanval. En ookal sta ik er nu alleen voor, ik ga het winnen. Ik loop naar mijn kast en kleed me om. Ik loop mijn kamer uit en vlieg de gangen door tot ik bij de keuken ben. Ik loop naar binnen, iedereen daar was een beetje bang voor mij omdat ik zo veranderd was. Ik was niet meer dat lieve, onschuldige meisje. Ik was veranderd in een koel, onuitstaanbaar meisje. Maar dat vond ik niet zo erg, want voor even beviel het me wel. Ik ga op een stoel bij het keuken eiland zitten en kijk naar één van de koks. 'Ik lust wel een omelet, nu graag.' zeg ik. Ik had gezegd dat ik geen ontbijt op bed meer wilde, dat ik het wel persoonlijk kwam brengen. De kok kijkt me aan. 'Maar... Amelia... we moeten eerst ontbijt maken...' begint hij. Veel tijd heeft hij niet om zijn zin af te maken. Met mijn vinger til ik hem op. 'Wat zei je?' zeg ik en ik knijp mijn ogen samen. Hij begint nu te stamelen. 'Niets prinses!' Ik zet hem neer en hij begint snel aan mijn omelet. In het begin had ik er spijt van, dat ik de mensen van het paleis zo behandelde. Ik had meerdere malen "je lijkt wel op Meldora" naar mijn hoofd gekregen. Iedereen ergert zich aan mij. Sinds dat Ty en ik ruzie hebben, nee sinds ik het weet van mijn vader ben ik veranderd in een soort monster. Niemand vind mij meer aardig, dat doet best wel pijn. Dat realiseer ik me nu pas. Ik eet mijn omelet op en loop zwijgend weer weg. Ik slenter door de gangen, ik had echt getwijfeld of ik me zo zou gaan gedragen. Maar het was een moment van zwakte en als ik aan mijn vader denk was dit het beste wat ik kon doen. 

Die nacht kan ik niet slapen. Ik kan gewoon niet in slaap komen. Ik stap mijn bed uit en loop het balkon op. Ik ga daar op het balkon zitten en kijk naar de sterrenhemel. 'Oh papa, ik weet niet of dit het beste is wat ik kan doen. Maar... ik weet het allemaal niet. Meldora verdient de wraak die ik nu aan het opbouwen ben. Oh papa... ik weet het niet meer.' zeg ik bibberig. Ik begin te huilen en verberg mijn gezicht in mijn handen. 'Amelia?' hoor ik een stem. Ik kijk op maar het is niet Ty, Freya of iemand anders uit het paleis. Opeens slaat mijn hart een slag over. Ik schrik me kapot als ik opeens iemand voor me heb staan die ik niet ken. Ik krabbel overeind en kijk naar de man. 'Wie ben jij?' fluister ik. Hij begint te lachen, zijn warme lach doet me goed, alsof ik hem al jaren ken. 'Ik ben het, je hebt mij geroepen.' zegt hij. 'Ik ben je vader.' Mijn mond valt letterlijk open van verbazing. 'Papa...' stamel ik. Hij knikt en ik wil hem om zijn nek vallen tot ik besef dat hij een geest is. 'Leg mij maar eens uit waarom je iedereen zo pijn doet Amelia.' zegt hij. Hij gaat op de reling zitten en ik ga naast hem zitten. Ik vertel hem alles, over het boek wat ik vorige week vond, over de spreuken die ik nu aan het leren ben, alles. Hij knikt af en toe begrijpelijk, alsof hij het herkent. 'Ik heb niet lang meer. Ik wil je zeggen dat ik er altijd voor je zal zijn en ik zal altijd in je geloven. Ik wil je nog één ding mee geven. Je hebt gelezen dat je moeder Urania naar de onderwereld heeft gestuurd?' Ik knik. 'Oké, die spreuk... was geen spreuk. Dat was iets wat er in je moeder zit, haar kracht. Die kracht heeft lang moeten wachten tot het aan het licht kon komen. En dat wil ik je mee geven. Je moeder is nog altijd trots op je, ook al laat ze dat nu niet blijken. Haar moederliefde zit diep in haar en je zal haar weer trots maken. En dan komt haar moederliefde weer aan het licht. Ook wil ik je zeggen dat ik morgen een geschenk voor je achter laat, wat je moeder goed zal doen. Vergeet niet, wij zijn altijd trots op je lieverd.' En met die woorden verdwijnt mijn vader weer, net zoals hij verschenen was. Die laatste woorden snap ik niet echt. Bedoelt hij dat ik Meldora zal verslaan of bedoelt hij dat ik mama gewoon trots ga maken? Ik haal mijn schouders op, zijn woorden zal ik in ieder geval nooit meer vergeten. Ik loop terug naar binnen en kruip mijn bed weer in. Het duurt niet lang voor ik weer in slaap val. 

Die ochtend wil ik niet meer wakker worden, mijn dromen zijn veel leuker dan de werkelijkheid. Toch sta ik op, met de woorden van mijn vader in mijn hoofd. Ik rek mezelf uit en mijn oog valt op een doosje wat op mijn nachtkastje staat. Dat zal wel het geschenk van mijn vader zijn. Ik pak het doosje en open het. Ik zie een ketting. Ik voel meteen om mijn hals naar mijn diamant ketting, die doet me meteen weer aan Ty denken. Dat geeft me een brok in mijn keel. Ik haal de gouden ketting uit het doosje en bekijk de hanger. "Voor altijd in mijn hart" staat er in gegraveerd. Ook zit er een klein kaartje in het doosje, erop staat dat ik het aan mijn moeder moet geven met de ketting. Ik leg de ketting in het doosje en kleed me snel om. Met het doosje stevig in mijn handen geklemt loop ik naar beneden. Ik ben sinds een lange tijd weer blij. Ik loop naar studeerkamer en voordat ik de kamer in loop hoor ik stemmen. Ik hoor dat Freya en Ty een gesprek aan het voeren zijn. 'Maar Freya, Amelia gedraagt zich niet normaal meer. Ze is zo egoïstisch geworden.' hoor ik Ty zeggen. Ik hoor Freya zuchten. 'Dat weet ik Ty, maar ze is onze enige mogelijkheid om Meldora hier weg te krijgen. Misschien verlangt ze daarna wel weer naar de aarde en gaat ze terug. Weten wij veel.' Boem. Een directe steek in mijn hart. Ze wilden mij weg hebben. Ik sta daar om het hoekje terwijl ik op mijn lip bijt, zodat ik niet ga huilen. 'Dat is misschien wel het best voor de sfeer. Maar dan gebruiken we haar toch?' zegt Ty weer. 'Eigenlijk wel, maar dat komt ze denk ik niet achter. Ze is een lief meisje, maar ze is echt heel erg veel veranderd. Misschien is het beter als ze weer terug naar de aarde wilt.' Dan begin ik te huilen. Zonder geluid stap ik de studeerkamer binnen. Met trillende handen en stromende tranen over mijn wangen leg ik het doosje met de ketting op het bureau van Freya. Ik voel dat Ty geschrokken naar me kijkt, dit had hij zeker niet gehoopt. 'Ik... ik heb alles gehoord. Mama, dit is een geschenk van papa. Ik... ik...' begin ik wanhopig. Mijn tranen blokkeren mijn zicht en ik snel de kamer uit. Ik sprint naar boven, naar de kamer waar ik als gast mocht verblijven, mijn kamer. Ik gooi de deur achter me dicht en draai hem van binnen op slot. Ik zak huilend tegen de deur aan naar beneden. Dit was het toppunt. Ik moet en zal Meldora zo snel mogelijk verslaan en daarna zou ik terug kunnen keren naar de aarde. Naar de plaats waar niemand mij haat. Ik wil terug, wel zo snel mogelijk.